Counter Culture shorts nummer #99 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze negenennegentigste editie van shorts vind je tien mooie microreviews van de nieuwe albums van Knogjärn, Bad Nerves, LÜT, Frozen Soul, 156/Silence, Seaheaven, Bearings, A Loss for Words, A Crime Called… en Muzz.
Knogjärn – Stora och Farliga (81)
Het Zweedse Knogjärn maakt ball to the balls rock met een metalen randje. Denk aan een kruising tussen AC/DC en Kvelertak. Deze Scandinavische gasten zingen in hun moerstaal wat deze schijf net wat aparter maakt. De riffs en hooks vliegen je om de oren en de tracks kenmerken zich door de mix van melodie en rauwheid. Erg toffe plaat!
Recensent: Frank van de Ven
Bad Nerves – Bad Nerves (91)
Ooit was The Strokes de coolste en hipste band op aarde. Deze Amerikanen brachten garagerock onder de aandacht van een groot publiek en brachten catchy rock met een gruizig jasje naar de radio. Jaren later is het heilige vuur gedoofd. Enter Bad Nerves. Deze Britten staan te popelen om de kroonpositie in te nemen en garagerock weer op de kaart te zetten. In een rechtvaardige wereld gaat dat lukken, maar onrecht is (anno 2020) aan de orde van de dag… ‘Bad Nerves’ is een prachtdebuut. De nummers liggen goed in het gehoor, hebben de perfecte lengte en zijn voorzien van toffe riffs, hooks en zanglijnen. Fans van het oude werk van The Strokes en oldschool poppunk in de lijn van The Ramones moeten dit debuut zeker checken. Dit is een fantastisch visitekaartje!
Recensent: Frank van de Ven
LÜT – Mersmak (80)
Het Noorse Kvelertak heeft een hoop bands geïnspireerd om in hun moerstaal te zingen/schreeuwen/grunten. Neem nu LÜT. Deze Noren maken een opmerkelijke kruising tussen rock, metal en disco(!) Het titelnummer is een moderne dansvloerstamper verpakt in een gitaarjasje. Elk nummer kun je eigenlijk op een feestje draaien als je mensen aan het dansen wilt krijgen. De taalbarrière staat daarbij nergens in de weg. In deze tijd komt een feestalbum als ‘Mersmak’ als geroepen.
Recensent: Frank van de Ven
Frozen Soul – Crypt Of Ice (84)
Duister, gevaarlijk en snoeihard: dat is Frozen Soul. Deze Amerikaanse deathmetalband grossiert in rauwe schreeuwzang, vlijmscherpe riffs en een aardedonkere sfeer. ‘Crypt Of Ice’ is een indrukwekkend debuut van een bevlogen band. Deze gasten zijn erin geslaagd om een album te maken dat zowel fris als vertrouwd klinkt. Nou ja fris… De doodsrochels van Chad Green klinken nu niet bepaald als het stemgeluid van een man die vol levenslust zijn dagen slijt. Precies zoals het hoort bij deze muziekstroming. Fans van compromisloze extreme metal zullen hun vingers aflikken (of afkluiven om in genre-termen te blijven) bij deze release.
Recensent: Frank van de Ven
156/Silence – Irrational Pull (Deluxe Edition) (81)
Het Amerikaanse 156/Silence maakt hardcore met mathcore elementen. Liefhebbers van sonische woede-uitbarstingen gedrapeerd met een dikke laag chaos en frustratie kunnen hun hart ophalen. ‘Irrational Pull’ is een boze plaat waar de woede vanaf druipt. Precies zoals overtuigende hardcore moet klinken. Aanrader.
Recensent: Frank van de Ven
Seaheaven – Halo Of Hurt (83)
Seahaven maakt lang uitgesponnen emorock in de lijn van American Football. Ook so(m)bere soundscapes in de stijl van Deftones staan op het menu. ‘Halo Of Hurt’ is een emotionele plaat die je niet opzet als je een topdag hebt (gehad). Dit is mistroostige muziek die direct onder de huid kruipt en zich in je brein nestelt. Klaagzang, sombere gitaarklanken en een desolate sfeer leveren geen gemakkelijke, maar wel indringende luisterbeurt op.
Recensent: Frank van de Ven
Bearings – Hello, It’s You (78)
Hoe zou Fall Out Boy klinken op een regenachtige dag zonder snedige one liners en een dosis Hollywood-glamour? Waarschijnlijk als Bearings. Deze band profileert zich als het bedachtzame, lichte depressieve broertje van eerder genoemde emo-iconen. Deze plaat klinkt volwassen zonder in te leveren op energie en hitgevoeligheid. Fans van ambachtelijke (emo)pop met warme zang zullen deze release zeker waarderen.
Recensent: Frank van de Ven
A Loss For Words – Motown Classics (43)
Word jij blij van poppunkers die zich vergrijpen aan krakers van soullegendes als Stevie Wonder en Marvin Gaye? Dan zul je deze plaat van A Loss For Words waarschijnlijk WEL tof vinden. Ondergetekende kreeg echter kromme tenen van de tamme cover van Wonder’s ‘I Just Called To Say I love You’, bleef volkomen onberoerd van de doodsaaie bewerking van ‘I Want You Back’ van de familie Jackson en werd zwaar onpasselijk van de brute mishandeling die antiracisme anthem ‘What’s Going On’ van Gaye onderging door deze Amerikaanse driesnarenplukkers. Het stramien van deze plaat is telkens hetzelfde: soulvolle popliedjes worden versneld afgespeeld door deze gasten en voorzien van standaard emozang. De emotie wordt vervangen door articulatie. Saai, gezapig en soms dodelijk slecht. Brrrr….
Recensent: Frank van de Ven
A Crime Called… – A New Path (71)
Het Italiaanse A Crime Called… fabriceert arenarock zoals Papa Roach en Breaking Benjamin die maken. Grootse, bombastische refreinen en toegankelijke gitaarlijnen zorgen voor een euforisch gevoel en een groot saamhorigsheidsgevoel. Dat is tenminste de intentie, maar deze band slaagt daar niet helemaal in. Dat ligt voornamelijk aan de zang. Het vette accent van de zanger van A Crime Called… zal een internationale doorbraak hoogstwaarschijnlijk in de weg staan. ‘A New Path’ is een goed gemaakt album, maar nergens onderscheidend. Als het accent van de frontman wordt weggeslepen en deze mannen iets harder zoeken naar de elementen die hen onderscheiden van de concurrentie kan deze band meer potten breken. Nu blijft het bij een verdienstelijke poging.
Recensent: Frank van de Ven
Muzz – Muzz (92)
Paul Banks vergaarde bekendheid als voorman van Interpol, waagde zich aan een collaboratie met hiphopheld RZA in de vorm van Banks & Steelz en is nu actief in supergroep Muzz. De zanger werkt in dit project samen met songwriter Josh Kaufman en drummer Matt Barrick van The Walkmen. Muzz maakt broeierige gothrock met een folksausje. Bezwerend en introspectief. Banks meeslepende zang trekt je direct de muziek in al klinkt Muzz minder duister als Interpol. Dit titelloze debuut laat drie vrienden horen die van elkaars gezelschap houden en het beste bij elkaar naar boven halen. ‘Muzz’ klinkt frisser dan de laatste plaat van Interpol bijvoorbeeld. De liedjes zijn gevarieerd, speels en onvoorspelbaar. Erg mooie plaat.
Recensent: Frank van de Ven