Counter Culture shorts nummer #102 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze honderdentweede editie van shorts vind je acht mooie microreviews van de nieuwe albums van Escape The Fate, Skarlett Riot, Holding Absence, Enter Shikari, Bewitcher, Action Adventure, Reach en Tilian.
Escape The Fate – Chemical Warfare (55)
In 2006 debuteerde Escape The Fate met ‘Dying Is Your Latest Fashion’. Deze punky post-hardcore schijf viel in de smaak bij een groot publiek, maar de band kwam onder vuur te liggen toen de controversiële frontman Ronnie Radke de cel in moest wegens schimmige zaken. Opvolger Graig Mabbit moest voortaan de kar trekken. Deze brave(re) borst slaagde er echter niet in het momentum te behouden. Escape The Fate begon onder zijn leiding steeds meer als veredelde boyband te klinken. Dit zevende(!) studioalbum is daar het perfecte voorbeeld van. Op een verdwaalde gitaarsolo na is dit gewoon een aalgladde popplaat waar een band als Imagine Dragons patent op heeft. Slecht is het niet, maar deze kapotgeproduceerde plaat mist creativiteit, ambitie en een visie. Escape The Fate is geen band meer, maar een wegwerpproduct. Qmusic kan dit over een paar jaar probleemloos in het foute uur programmeren.
Recensent: Frank van de Ven
Skarlett Riot – Invicta (75)
Vind je Halestorm en Evanescence leuk, maar heb je last van keuzestress en weet je niet welke band je eerst wilt horen? Geen nood! Skarlet Riot biedt uitkomst. Deze Britse band klinkt namelijk als de liefdesbaby van eerder genoemde formaties. Frontvrouw Skarlett heeft een stemgeluid dat zowel aan de vocalen van Lzzy Hale als die van Amy Lee doet denken. De Britse beschikt helaas (nog) niet over dezelfde overtuigingskracht als haar grote voorbeelden. ‘Invicta’ is een leuke plaat voor fans van eerder genoemde Amerikaanse genregrootmeesters.
Recensent: Frank van de Ven
Holding Absence – The Greatest Mistake Of My Life (81)
Alsof emorock nooit is weggeweest! Holding Absence klinkt als een frisse kruisbestuiving tussen Anberlin en 30 Seconds To Mars. Er is ruimte voor melancholie, maar de band klinkt nergens topzwaar of te pathetisch. ‘The Greatest Mistake Of My Life’ is een zelfverzekerde plaat van een veelbelovende band.
Recensent: Frank van de Ven
Enter Shikari – Moratorium (50)
Een jaar na de release van studioalbum ‘Nothing Is True & Everything Is Possible’ verschijnt nieuw werk van Enter Shikari. Nou ja, nieuw… ‘Moratorium’ bestaat uit akoestische versies van ouder materiaal, een zwik live-opnames en wat demo’s. De kwaliteit van de opnames varieert sterk en dat geldt ook voor de uitvoeringen. Deze release komt nogal gekunsteld over en is duidelijk bedoeld om tijdens deze moeilijke coronaperiode wat geld binnen te harken. Alleen verzamelaars en diehardfans zullen dit overbodige schijfje kunnen waarderen.
Recensent: Frank van de Ven
Bewitcher – Cursed Be Thy Kingdom (84)
Bewitcher maakt lekker smerige rock met een dikke klodder heavy metal. AC/DC en Iron Maiden schieten te binnen als vergelijkingsmateriaal. ‘Cursed Be Thy Kingdom’ komt vanuit de onderbuik en roept primitieve oergevoelens op. Dit album moet je niet in hotelkamers draaien, want dat levert gegarandeerd hoge schoonmaak- en reparatiekosten op. En nekklachten, want deze plaat schreeuwt om wapperende haren en wild schuddende nekwervels. Ouderwets strakke gitaarplaat!
Recensent: Frank van de Ven
Action Adventure – Pulling Focus (82)
Action Adventure presenteert energieke emopoppunk met een hardcore smaakje. Denk aan een iets ruigere variant van Forever Came Calling. Deze gasten laten er geen gras over groeien en trakteren je op gierende gitaren, boze zang en retestrak drumwerk. ‘Pulling Focus’ is een smakelijke genreplaat die goed in het gehoor ligt en elke autorit net wat aangenamer maakt.
Recensent: Frank van de Ven
Reach – The Promise Of A Life (83)
Alsof Queen, Army Of Lovers en Led Zeppelin samen in de studio hebben gezeten: zo klinkt Reach. Deze Zweedse band omarmt zijn excentriciteit volledig. ‘The Promise Of A Life’ is bombastisch, kitscherig, theatraal, meeslepend, bijzonder en gedurfd. Dit Scandinavische trio heeft een groots geluid dat je net verwacht van zo’n minimale bezetting. Dit album ademt de jaren 70 uit, maar klinkt tegelijkertijd helemaal van nu. Reach is zo’n band waar je naar moet luisteren om te ontdekken of dit iets voor jou is. Uniek is dit trio zeker en dat is een fijne constatering!
Recensent: Frank van de Ven
Tilian – Factory Reset (86)
Tilian Pearson is vooral bekend als de zanger van de experimentele post-hardcore band Dance Gavin Dance, maar hij is ook al jarenlang actief als soloartiest. ‘Factory Reset’ is het vierde wapenfeit dat hij onder zijn eigen (voor)naam uitbrengt. Deze Amerikaan met de licht hese stem grossiert in indiepopliedjes met een vleugje rock en elektronica. Op deze release flirt Tilian meer met elektronische elementen, waardoor dit album ietwat spacy en etherisch klinkt dan eerder werk. Zijn vocalen zijn opnieuw dromerig en een tikkie mysterieus.
Recensent: Frank van de Ven