Counter Culture shorts nummer #103 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze honderdenderde editie van shorts vind je tien mooie microreviews van de nieuwe albums van The Devil Wears Prada, Bala, Staind, Jax Diaries, The Day Of The Beast, Messier 16, Cold Moon, Kaonashi, Never Loved en Caliban.

The Devil Wears Prada – ZII (77)
Na het ambitieuze ‘The Act’ wilden de mannen van The Devil Wears Prada weer eens ouderwets rocken. ‘ZII’ is het vervolg op de EP ‘Zombie’ uit 2010 en dat merk je direct, want deze nieuwe plaat bestaat uit een paar ambachtelijke metalcore knallers. ‘ZII’ klinkt bij vlagen lekker rauw, maar verliest nergens de melodie uit het oog. Smakelijke genreplaat!

Recensent: Frank van de Ven

Bala – Maleza (78)
Bala klinkt als een collectief vol rammelpunkers. Toch telt deze band slechts twee leden. Deze dames laten er geen gras over groeien en trakteren hun luisteraars op vuige poppunk met een flinke klodder grunge. Alsof een woeste Courtney Love met The Ramones de studio is ingedoken en vervolgens de producer heeft gevraagd om het niet te gelikt te laten klinken.

Recensent: Frank van de Ven

Staind – Live It’s Been A While (71)
Staind brak door tijdens de nu-metalhype en werd een grote naam in thuisland Amerika. In de loop der jaren kwam de klad erin en raakte de band na een radiostilte in de vergetelheid. Met ‘Live It’s Been A While’ wil de formatie rond voorman Aaron Lewis zich weer op de kaart zetten. Fans zullen blij worden van deze concertregistratie, want de formatie klinkt bevlogen en oprecht. Je proeft de sfeer van het optreden en bent in je eigen woonkamer getuige van een goedgeluimde band die voor een enthousiast publiek speelt.

Recensent: Frank van de Ven

Jax Diaries – Riverside Motel (51)
Jax Diaries maakt oer-Amerikaanse post-grunge. Het is bombastisch en volledig stukgeproduceerd. Slecht is ‘Riverside Motel’ niet, maar wel erg ingecalculeerd. Je kunt bij wijze van spreken precies uittekenen wanneer de verplichte aanstekerballad opduikt en wanneer het tijd wordt om te ‘rawken’. Deze gelikte stadionrock is voer voor fans van bands als Creed en Five Finger Death Punch. Bands die je eigenlijk meer als product dan als artistieke expressie kunt beschouwen.

Recensent: Frank van de Ven

The Day Of The Beast – Indisputably Carnivorous (71)
Oldschool deathmetal meets trashmetal: dat is The Day Of The Beast. Deze band vindt het wiel niet uit, maar slaagt er wel in om een toffe genreplaat te presenteren. Niet bijzonder, maar wel bijzonder genietbaar.

Recensent: Frank van de Ven

Messier 16 –IOTA (81)
De metalpotpourri die Messier 16 voorschotelt, smaakt naar meer. Deze band mietert melodeath, progrock en metalcore bij elkaar. Dit goedje gaat in de blender en wordt als bijzonder brouwsel opgediend. ‘IOTA’ klinkt als de liefdesbaby van Opeth en Misery Signals. Een blik in dit wiegje en je bent verkocht! Deze boreling zal talloze harten doen smelten tijdens het kraambezoek.

Recensent: Frank van de Ven

Cold Moon – What’s The Rush (55)
Cold Moon maakt onvervalste poprock. Om deze band bij een alternatief publiek te pluggen, wordt de term ‘indierock’ van stal gehaald door de marketingafdeling. ‘What’s The Rush’ is nergens prikkelend, spannend of pakkend. Dit is een minder uitbundige versie van Bastille, waar de input van een piano het Unique Selling Point (USP) is. Cold Moon klinkt nogal gezapig en de overdreven gearticuleerde zang maakt het er niet beter op. Het is nu niet zo dat de teksten het waard zijn om gehoord te worden.

Recensie: Frank van de Ven

Kaonashi – Dear Lemon House, You Ruined Me: Senior Year (87)
Zo dan! Kaonashi klapt er lekker in met ‘Dear Lemon House, You Ruined Me: Senior Year’. Deze post-hardcore is intens en doet bij vlagen denken aan Alexisonfire. Deze band klinkt echter net wat minder gepolijst en doordat de ambient passages nogal esoterisch klinken, komen de onverwachte gitaarerupties extra hard binnen. De dynamiek tussen hard en zacht is sterk uitgewerkt en houdt deze schijf spannend van begin tot eind.

Recensent: Frank van de Ven

Never Loved – Over It (83)
Ambachtelijke poppunk verveelt nooit! Wat is er nu mooier dan een album waarvan je energie krijgt? Never Loved zorgt voor een glimlach op je gezicht met hun vrolijke, energieke gitaarpop met een dotje elektronica. Deze band heeft hoorbaar plezier in hun werk en dat straalt over naar de luisteraar. Lekker zomerplaatje.

Recensent: Frank van de Ven

Caliban – Zeitgeister (87)
Het Duitse Caliban is een grootheid in de metalcore scene. Deze Germanen hebben talloze trends zien komen en gaan en probeerden daartussen te laveren. De ene keer ging dat beter dan de andere keer. De laatste tijd is de formatie bezig met een transformatie. Metalcore wordt langzaamaan losgelaten en er wordt voorzichtig geflirt met modern metal. Het siert Caliban dat het steeds probeert te vernieuwen. ‘Zeitgeister’ is daar het perfecte voorbeeld van. Op dit album heeft de groep oude krakers ‘verDuitst’. Geliefde tracks zijn opnieuw opgenomen, maar dan in de moerstaal van deze mannen. Een geweldige zet! Wat opvalt, is dat Caliban zelfverzekerder en krachtiger klinkt als er in het Duits gezongen wordt. Deze plaat laat een bevlogen band horen die zichzelf opnieuw uitgevonden heeft. Dit zou hen zomaar eens een nieuwe fanbase kunnen opleveren.

Recensent: Frank van de Ven