Counter Culture shorts nummer #104 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze honderdenvierde editie van shorts vind je negen mooie microreviews van de nieuwe albums van Ironwill, Hacktivist, UNITYTX, Covey, Cory Marks, Fire From The Gods, At The Gates, AFI en Graduating Life.


Ironwill – Breakout (76)
Italië zet rock weer op de kaart. Zo won het land het Eurovisie Songfestival dankzij glamrockband Måneskin, maar de female fronted act Ironwill had ook prima naar de Europese liedjeswedstrijd gestuurd kunnen worden. ‘Breakout’ is een album vol bombastische, ietwat cheesy anthems die zo uit de eighties konden komen. Een vleugje metal en een licht Italiaans accent maken het af. Alsof Pat Benatar, Starship en Lacuna Coil in de studio zaten en besloten een plaat te maken. Leuke, zomerse schijf!

Recensent: Frank van de Ven

Hacktivist – Hyperdialect (61)
Ooit gold het Britse Hacktivist als een belofte voor de toekomst. De combinatie van raprock en nu-metal(core) was fris en opwindend. Het duurde echter nogal lang voordat dit collectief een album uitbracht, waardoor Hacktivist momentum verloor. Inmiddels is er van een hype allang geen sprake meer en daar zal ‘Hyperdialect’ geen verandering in brengen. Dit album klinkt als een verloren gewaande plaat uit 2002. Als je (nog steeds) van opgefokte nu-metal met een Britse rapper (fire wordt hier ‘fi-jah’) houdt dan is dit je ding. Verwacht geen verrassingen en je zult als genrefan niet teleurgesteld worden.

Recensent: Frank van de Ven

UNITYTX – Hellway (81)
UNITYTX is erg verfrissend! Frontman Jay Webster profileert zich als het moderne antwoord op Body Count en versmelt – net als Ice-T –  zwaar gitaargeweld met vlijmscherpe raps. ‘Hellway’ is een supertof visitekaartje en maakt nieuwsgierig naar de toekomst. Deze EP klinkt bevlogen en energiek. Webster heeft echt wat te vertellen en bewijst een getalenteerd vocalist te zijn. Hij kan namelijk met verschillende zangstijlen uit de voeten en wisselt clean vocals af met woeste raps en bedachtzame spoken word passages.

Recensent: Frank van de Ven

Covey – Class Of Cardinal Sin (61)
Tom Freeman had het zwaar op zijn middelbare school. Hij werd enorm gepest en heeft tot de dag van vandaag nog last van die treiterijen. Onder de naam Covey probeert hij zijn verleden te verwerken. ‘Class Of Cardinal Sin’ behandelt moeilijke onderwerpen zoals depressies en onverwerkte trauma’s. Dit is een belangrijke plaat voor Freeman, maar helaas komt zijn boodschap niet even goed uit de verf. Soms hoor je de pijn in zijn stem, maar meestal wint Freeman’s ietwat zeikerige stemgeluid het en klinkt vooral netjes gearticuleerd zelfbeklag door. Dat is jammer, want op de beste momenten doet Covey aan Bright Eyes denken. Helaas zijn die momenten schaars en werkt de klaagzang op de zenuwen. Een meer ingetogen zangstijl had meer impact gehad.

Recensent: Frank van de Ven

Cory Marks – Nashville Mornings (71)
Cory Marks maakt authentieke country met de beroemde snik erin. Ook gebruikt hij veelvuldig de steelguitar en bezingt hij de sores van Amerikaanse arbeiders. Zo blijkt het consumeren van een fles whisky een bijzonder effectief middel tegen hartenpijn. Marks doet niets nieuws en maakt ouderwetsche smartlappen op Amerikaanse leest gestoeld. Als je dit genre tof vindt, zul je deze artiest zeker kunnen waarderen. De zang is dik in orde, de composities zijn snel mee te zingen en de productie is retestrak. EP ‘Nashvolle Mornings’ is een genreplaat die tot in de puntjes verzorgd is.

Recensent: Frank van de Ven

Fire From The Gods – The Sun (77)
Hey, daar is Fire From The Gods weer! Onze Amerikaanse vrinden lieten eind 2019 van zich horen met ‘American Sun’. Op deze schijf stond niet bijster noemenswaardige nu-metalcore. Toch torent deze band hoog boven de concurrentie uit en dat is voornamelijk te danken aan frontman AJ Channer. Deze Afro-Amerikaan met fluwelen stem draait zijn hand niet om voor woeste grunts, reggaezang en furieuze raps. Zijn clean vocals stelen echter de show. De intensiteit en passie waarmee hij zingt, komen keihard binnen. Het helpt ook mee dat hij gelooft in zijn politiek getinte teksten. Op EP ‘The Sun’ zijn uitgeklede versies van oude krakers te horen. Channer’s vocalen komen in semi-akoestische setting nóg beter naar voren.

Recensent: Frank van de Ven

At The Gates – The Nightmare Of Being (76)
At The Gates is een instituut. Deze Zweedse melodische death metalband stond met ‘Slaughter Of The Soul’ aan de basis van de zogenaamde Gotenburg sound. Terwijl deze formatie op een gegeven moment de stekker eruit trok, ‘leende’ een complete generatie het typerende bandgeluid van deze gasten. Zowat elke metalcore band liet zich inspireren door het flitsende, melodische gitaargeluid en de woeste schreeuwzang van At The Gates. Op een gegeven moment vonden de Scandinaviërs het wel welletjes en volgde een reünie. Deze hereniging werd goed ontvangen en de comeback van At The Gates was een feit. Ondertussen werden er ook nog platen gemaakt. Het nieuwste wapenfeit heet ‘The Nightmare Of Being’ en laat een experimenterende band horen. Er wordt veelvuldig geflirt met progrock, waardoor melodie niet meer de hoofdmoot van de composities vormt. Het siert deze mannen dat ze nieuwe dingen uitproberen, maar At The Gates is toch echt op zijn best tijdens de meer traditionele melodeath passages.

Recensent: Frank van de Ven

AFI – Bodies (78)
De tijd dat A Fire Inside (AFI) snelle punkrock maakte, is allang voorbij. Na een jarenlange flirt met emorock heeft de formatie rond boegbeeld Davey Havok voor een nieuwe koers gekozen. Anno 2021 maken Havok & co filmische new wave met een gotisch tintje. AFI gaat steeds meer lijken op een meer bombastische versie van Havok’s zijproject Blaqk Audio. ‘Bodies’ klinkt alsof het in de jaren 80 gemaakt had kunnen worden. Galmende zang, dikke synths en melancholische klanken: alle kenmerken van eighties Gothrock worden braaf afgevinkt. Fans van het eerste uur zullen hun oude punkbandje hier niet meer in herkennen. Volwassen geworden emokids zullen ‘Bodies’ vast en zeker kunnen waarderen. De theatrale, soms wat kitscherige en dramatische aspecten van de emoperiode worden doorgetrokken in het nieuwe bandgeluid. Havok’s galmzang is ook nog onmiskenbaar aanwezig.

Recensent: Frank van de Ven

Graduating Life – II (66)
Nu er door de afnemende coronacrisis steeds meer mogelijk wordt op het gebied van festivals en optredens, zou dat zomaar eens goed kunnen uitpakken voor Graduating Life! De zwalkende dronkenmanszang van Bart Thompson in combinatie met vuig gitaarspel zou het goed doen op festivalweides. Deze vrolijke vuist-in-de-luchtrock schreeuwt erom meegebruld te worden door honderden kelen. Brallerig en feestelijk!

Recensent: Frank van de Ven