Counter Culture shorts nummer #108 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze honderdenachtste editie van shorts vind je elf mooie microreviews van de nieuwe albums van The Night Flight Orchestra, Chvrches, Verbian, Dying Wish, Des Rocs,  Invent Animate, Oxymorrons, Lurk, ILLT , Spiritbox en Angels & Airwaves.

The Night Flight Orchestra – Aeromantic II (97)
Anderhalf jaar na ‘Aeromantic’ verschijnt de opvolger. Deeltje twee is minstens zo geniaal als de voorganger. The Night Flight Orchestra maakt poppy hardrock die zo uit de eighties had kunnen komen. Bands als Toto, Boston en Foreigner dienden als inspiratiebron. Toch klinkt deze band helemaal van nu dankzij de kristalheldere productie en de crunchy gitaren. Met tracks als ‘White Jeans’ en ‘Burn For Me’ beschikt deze Zweedse formatie weer over een paar moddervette krakers die je niet meer uit je hoofd krijgt. Over elk liedje is goed nagedacht en dat hoor je terug. Dit is echt een passieproject van muzikanten die warme herinneringen koesteren aan de jaren 80.

Recensent: Frank van de Ven

Chvrches – Screen Violence (96)
Het Schotse Chvrches timmert al jaren aan de weg. Om bij een groter publiek in de smaak te vallen, heeft het trio wat aan hun geluid gesleuteld. Het derde studioalbum ‘Love Is Dead’ klonk duidelijk softer dan de voorgangers. Deze lichte stijlbreuk zorgde wel voor meer naamsbekendheid. Gelukkig klinkt opvolger ‘Screen Violence’ weer wat rauwer. In dit geval op tekstueel vlak en qua sfeerzetting. Lauren Mayberry gaat meer de diepte in en laat meer van zichzelf zien. Hele goede zet, want daardoor blijven de nummer beter plakken! Dit album brengt nieuwkomers en fans van het eerst uur samen.

Recensent: Frank van de Ven

Verbian – Irrupção (81)
Het Portugese Verbian maakt post-rock waar fans van Animals As Leaders blij van zullen worden. ‘Irrupção’ betekent uitbarsting en die benaming dekt de lading wel. Dit album kenmerkt zich door kabbelende gitaarlijnen die uitmonden in sferische soundscapes. Het is stuwend, somber en opzwepend tegelijk. Met een hoofdtelefoon komt dit tweede album van Verbian extra hard binnen. Technisch, maar altijd met gevoel.

Recensent: Frank van de Ven

Dying Wish – Fragments Of A Bitter Memory (97)
Wat krijg je als je Unearth en Lamb Of God laat jammen en een gruntende dame achter de microfoon zet? Vast zoiets als Dying Wish! Dit gezelschap gaat flink tekeer op hun debuutalbum. Frontvrouw Emma Boster spuwt haar frustratie de ether in en dat maakt indruk. Deze jonge vrouw heeft een hoop voor haar kiezen gehad. Hoe donker of deprimerend de teksten ook zijn: de muziek wordt nooit topzwaar. ‘Fragments Of A Bitter Memory’ is melodieus en telt een aantal smakelijke riffs en euforische gitaarriedeltjes. Dying Wish presenteert zich als een metalcore band met een mening. Heel gave plaat!

Recensent: Frank van de Ven

Des Rocs – A Real Good Person In A Real Bad Place (76)
Des Rocs klinkt als de liefdesbaby van Matt Bellamy en Dan Sartain. Het hoge stemgeluid van de frontman van Muse komt samen met de punkattitude van de eerder dit jaar overleden Sartain. Ook een band als Creeper komt als vergelijkingsmateriaal naar voren. ‘A Real Good Person In A Real Bad Place’ is een lichtelijk, theatrale rockplaat met een punkrock sausje.

Recensent: Frank van de Ven

Invent Animate – The Sun Never Sleeps, As If It Never Was (83)
Voor dromerige poprock moet je bij Invent Animate zijn. Deze EP heeft een melancholische sfeer en doet denken aan bands als Trade Wind, Anberlin en Circa Survive. Dit is muziek waarin je volledig kunt verdrinken als er de tijd voor neemt. Een koptelefoon en eenzame opsluiting zijn voor deze band uitgevonden!

Recensent: Frank van de Ven

Oxymorrons – Mohawks & Durags (79)
Hiphop meets rock. Op papier klinkt het als een rampzalige combinatie, maar in de praktijk blijkt het een fijne mix te zijn. Verstaanbare rap in de coupletjes en clean vocals in de refreinen wisselen elkaar af. Beide zangstijlen versterken elkaar in dit geval. Melig wordt het nooit (lees je mee Zebrahead?). De grootste troef van ‘Mohawks & Durags’ is de energie van deze band. Alle tracks klinken bevlogen en vragen om volle dansvloeren (ook voor geschuifel).

Recensent: Frank van de Ven

Lurk – Around The Sun (73)
Lurk laat zich omschrijven als een kruising tussen Smash Mouth en The Vines. Ook het oudere werk van Weezer heeft ‘Around The Sun’ geïnspireerd. Als je zoekt naar poprock in gruizig garage rockjasje dan is dit je ding!

Recensent: Frank van de Ven

ILLT – Urhat (88)
Voor rauwe, extreme metal moet je bij ILLT zijn. ‘Urhat’ is een gitzwarte plaat. De sfeer is duister, maar er is altijd een lichtpuntje in de vorm van melodie. Een pakkende riff zorgt voor een herkenningspuntje in de zwaarmoedige nummers. De gitaren klinken lekker crunchy dankzij de heldere productie van Kurt Balou. Een andere kers op de taart zijn de gastbijdragen van (voormalig) Soilwork-leden Björn Strid en Dirk Verbeuren. Ook Karl Sanders van Nile duikt op in een gastrol. Deze samenwerkingen hebben in een indrukwekkende plaat geresulteerd.

Recensent: Frank van de Ven

Spiritbox – Eternal Blue (87)
In Amerika is er al enige tijd veel buzz rond Spiritbox. Deze band rond frontvrouw Courtney LaPlante staat veel in de publiciteit en na enkele goed ontvangen singles werd reikhalzend uitgekeken naar een volwaardig studioalbum. ‘Spiritbox’ is dan eindelijk uit en het was het wachten waard! LaPlante zong jarenlang voor cultband IWrestledABearOnce, maar met Spiritbox forceert ze eindelijk een doorbraak. Volkomen terecht, want deze dame beschikt over een groot bereik. Deze schijf bestaat uit sfeervolle, atmosferische rock waar de fraaie vocalen van de Canadese de aandacht opeisen.

Recensent: Frank van de Ven

Angels & Airwaves – Lifeforms (51)
Toen Tom DeLonge Blink-182 verliet om zich op Angels & Airwaves te storten, keken zijn fans raar op. Zijn nieuwe band had namelijk niets met puberale poppunk te maken en leek meer op een uitgewassen versie van U2. Inmiddels zijn we jaren verder en is het zeven(!) jaar stil geweest rond deze formatie. DeLonge is op het moment van schrijven het enig overgebleven oerlid van deze groep. Met behulp van wat huurlingen heeft hij een verse plaat ingeblikt. Ditmaal koos hij voor een meer elektronisch geluid. ‘Lifeforms’ laat zich beluisteren als een kruising tussen het latere werk van AFI en 30 Seconds To Mars. Maar dan als een budgetvariant daarop. De liedjes kabbelen doelloos voort en missen hooks. De nasale en monotone zang van DeLonge maakt het er niet beter op. ‘Lifeforms’ is een saaie plaat.

Recensent: Frank van de Ven