In 2011 verscheen vanuit het niets ‘The Hymn Of A Broken Man’ van Times Of Grace. Dit zijproject bracht zanger Jesse Leach en Adam D(utkiewicz). samen. Dit duo werkte samen in Killswitch Engage, totdat Leach ineens vertrok. Hij worstelde met psychische problemen en werd vervangen door Howard Jones. Na jarenlang weinig meer van elkaar gehoord te hebben, bracht duisternis dit van elkaar vervreemde stel weer samen. Beroepslolbroek annex lead gitarist Adam kampte na een zware operatie met veel pijn en verwerkte zijn misère in zijn muziek, waarvoor Jesse de vocalen voor zijn rekening nam. Deze muziek echter was te donker voor Killswitch Engage. Enter Times Of Grace.
Deze samenwerking vormde de voedingsbodem voor Jesse’s terugkeer bij Killswitch Engage toen Howard Jones besloot ermee te kappen. Deze Afro-Amerikaan kampte ook met psychische problemen en kon de druk niet meer aan. Later richtte hij Light The Torch op (waarvan onlangs het meer dan uitstekende tweede album verscheen. red).
Afijn, terug naar deze review. Times Of Grace debuteerde dus tien jaar(!) geleden met ‘The Hymn Of A Broken Man’. Deze plaat werd goed ontvangen en sindsdien krijgen Adam en Jesse in interviews geregeld de vraag voorgeschoteld wanneer er een opvolger van deze schijf zou komen. Na tien lange jaren is het dan eindelijk zover! De hooggespannen verwachtingen worden ook nog eens ruimschoots ingelost. ‘Songs of Loss And Separation’ laat namelijk een band in bloedvorm horen!
Een decennium is een lange tijd waarin veel kan gebeuren. Er is het een en ander veranderd in het bandgeluid en dat is een goed teken! Times Of Grace klinkt minder metalcore en meer altrock. Ook is de productie wat minder gepolijst dan het debuut. Niet dat deze schijf ruw of dof klinkt, maar de nieuwe nummers klinken minder glad. Ook is er meer geëxperimenteerd met verschillende genres. Zo zijn er toefjes sludge, postmetal en poprock terug te bespeuren in de tracks. ‘Songs of Loss And Separation’ is zowel harder als zachter dan de voorganger. Klinkt cryptisch, maar is het niet. Als de band voluit gaat, word je omver geblazen door een wall of sound. Tijdens ballads kiest de formatie juist voor een zeer softe uitvoering en klinkt Times Of Grace kwetsbaarder dan ooit.
Dit is echt een passieproject. In elke noot is oprechte emotie te horen en je voelt gewoon dat de muzikanten hun diepste zielenroerselen eruit brullen, schreeuwen, zingen en spelen. Dit album raakt. Jesse heeft nog nooit zo krachtig gezongen (en dat zegt heel wat) en ook de samenzang met Adam is verder geperfectioneerd. Deze gasten zijn goed op elkaar ingespeeld en dat resulteert in een flink aantal kippenvelmomenten. Dit album moet je gewoon horen als je ook maar een beetje van rock houdt!