Alsof het zo moest zijn! Zo’n anderhalf jaar geleden was het Doornroosje dat met het Noorse Leprous een van de laatste heavy concerten vóór de lockdown organiseerde. Nu we langzaam maar zeker uit de crisis komen, is het uitgerekend het Nijmeegse poppodium dat weer het startschot mag geven. Het einde en het begin: de cirkel is met het tweedaagse Soulcrusher helemaal rond.

Het mag geen verrassing heten dat Soulcrusher, als een van de eerste heavy festivals in Nederlands sinds de crisis, al weken stijf is uitverkocht. De drang naar een metalconcert is groot, blijkens de enthousiaste reacties tijdens de optredens. De apocalyptische riffs, verwoestende soundscapes en experimentele vocals: alles wat (black)metal zo geliefd maakt, komt hier in een vogelvlucht voorbij.

Stevige line-up

Hoewel veel internationale bands nog kampen met restricties en reisbeperkingen, is het de organisatie gelukt om een stevige line-up neer te zetten. Van de psychedelische jazzmetal van Oranssi Pazuzu, de door synthesizers gekarakteriseerde dansmetal van Crown tot de emotionele schreeuwmetal van The Ocean: er is voor elk wat wils, en we doen Soulcrusher echt tekort door het uitsluitend als blackmetalfestival te presenteren.

Een band die op Soulcrusher echt zijn visitekaartje heeft afgegeven, is Psychonaut. Met hun fantastische debuutalbum Unfold the God Man uit 2018 gooiden de Belgen voorafgaand al hoge ogen voor hun optreden. Helaas moest een flink deel van de bezoekers het openingsoptreden voor een groot deel missen, vanwege een ellenlange wachtrij aan de voordeur die bijna tot aan het station reikte. Pas halverwege de set van Psychonaut kwam er iemand van de organisatie naar buiten met de opmerking dat de bezoekers met een vrijdagbandje al naar binnen mochten. We begrijpen heel goed dat met het scannen van de qr-codes de doorstroom wat langer duurt dan normaal, maar hier had toch iets strakker op geacteerd kunnen worden.

Een paar minuten later mocht Regarde Les Hommes Tomber de line-up van de hoofdzaal aftrappen. Laat je niet misleiden door de weinig pakkende bandnaam, dit is post-black metal van het hoogste niveau, vergelijkbaar met Behemoth. De live-optredens van deze Fransen blijken zijn net zo donker en sfeervol als het album ‘Ascension’ uit 2020. In de dampende hoofdzaal komt de gitzwarte mix van krijtende gitaren met ijzingwekkende zang en jazz-achtige virtuositeit helemaal tot leven. De drie brandende kandelaren voor het podium maken het huiveringwekkende tafereel compleet.

Dit vind je moeder leuk

Uit hetzelfde land, maar van een heel ander kaliber, is Crown. Hier geen satanische rituelen op het podium of trommelvlies-scheurende gitaren of vocals, maar metal waar je moeder misschien ook nog wel op kan dansen. Gewapend met synthesizers en stuwende drums doet de vierkoppige band denken aan acts als en Carpenter Brut en Ulver. Verscholen achter een rookgordijn leveren ze een zwaar geluid dat zowel lieflijk als hypnotiserend klinkt.

Dat laatste gaat ook op voor Briqueville, een van de meest intrigerende bands die Soulcrusher binnen wist te slepen. Met hun zwarte Nazgûl-gewaden en gouden maskers kiezen de Belgen bewust voor geheimzinnigheid en anonimiteit. Een zanger ontbreekt, waarmee Briqueville onderstreept dat ze uitsluitend wil overtuigen met hun muzikaliteit. En dat lukt. In de Doornroosje nemen ze de bezoekers mee op een psychedelische trip vol doomy stoner, die gevoed wordt met melodieën die door het perfecte geluid wonderschoon klinken. Zonder meer een van de betere optredens van de dag.

Hoogtepunt

Na een korte pauze is het aan The Ocean om de titel van (sub)headliner waar te maken. Het is niet de vraag óf, maar wannéér de rest van het land gaat vallen voor de meest getalenteerde progmetalband van Duitsland. De afgelopen jaren mocht The Ocean nog geeneens de schoenveters strikken van genregenoten Opeth en Anathema, maar langzaam maar zeker – zeker na het fenomenale album Phanerozoic I: Palaeozoic – valt progminnend Europa als een blok voor deze band.

De grote zaal in Doornroosje is dan ook stampensvol als The Ocean op het punt staat om te beginnen. Zoals we de bandleden onderhand kennen, verschuilen ze zich ruim een uur lang achter een doorzichtige rookwolk, maar dat doet geen afbreuk aan de intensiteit van de show. The Ocean is en blijft live een geweldig avontuur: de composities zijn lekker lang, zitten boordevol energie en avontuur en overal schuilt een verhaal achter.

Zanger Rossetti kan op het ene moment heel klein en fragiel zingen, maar is op z’n best als hij zijn weergaloze brul uit zijn strot trekt. Als een orkaan zo sterk. Vooral het einde van Permian: The Great Dying, een van de populairste nummers dat The Ocean maakte met net bijna 1,8 miljoen streams op Spotify, komt door het harde gitaarwerk en de brul van Rossetti aan als een mokerslag.

The Ocean heeft vrijwel geen hits en staat bekend om de eigenzinnige en langslepende postrock. Steengoed, maar niet voor iedereen weggelegd. Toch lijkt het slechts een kwestie van tijd voor deze Duitsers de progfestivals in Europa mogen headlinen. En – een mens mag hopen – ook op de mainstreamsfestivals als Graspop en Fortarock een mooi plekje krijgen. Want dat verdient deze oceaan van een band.