Het jaar zit er bijna op en dus is het weer tijd om de balans op te maken. De komende weken stellen onze reviewers een aantal platen aan je voor die je móét luisteren vóór 2021 voorbij is. In deze tweede aflevering is het de beurt aan Axel van Soest. Een gevarieerd lijstje met aardig wat stevig werk. Waarom deze platen? Lees het na in zijn longread, voor het gemak aangevuld met sleuteltracks die je direct kunt aanklikken en bekijken.

10. Der Weg Einer Freiheit – Noktvrn

Black metal, niet bepaald mijn stijl, maar met Noktvrn pakt Weg Einer Freiheit me. Snoeihard, maar er zit echt meer dan voldoende melodieuze afwisseling in. Het album straalt zoveel kracht en beklemmendheid uit, terwijl er ook zo vaak prachtige rustmomenten zijn die de opbouw van de nummers alleen maar ten goede komt. Al vanaf intro Finisterre II pakt Noktvrn en bouwt steeds verder op naar hoogtepunten als Morgen en Gegen das Licht. Feinkost!

9. Kal-El – Dark Majesty

Het Noorse Kal-El timmert al enige tijd aan de weg en met Dark Majesty zet de band echter een heerlijk groovy, fuzzy, stoner heavy metal plaat neer. In de eerste 12 minuten van de opener Temple komt deze mix al prachtig naar voren. Bij Spiral waan je je bijna in de good old Sabbath days. Zeker het luisteren waard, alleen sluit af met Kala_Mischaa, zo zou Superman het ook gewild hebben.

8. Blanket – Modern Escapism

Deze aanklacht tegen dit social media tijdperk, blijft maar beklijven (desondanks dank voor het lezen). Wat het exact is, daar ben ik nog niet achter, maar het zit muzikaal gewoon heerlijk in elkaar. Stiekem is wat mij betreft Romance met de bizarre industrial opener en slot van Gost wel een van de dikste nummers. Maar vergeet ook zeker niet om Where the light takes us en Burial te checken.

7. Trialogos – Stroh zu Gold

In een haast concertloos jaar bracht Roadburn Redux nog enige verlichting. Tijdens een ramvol digitaal festival sprong Trialogos er voor me uit. Wat een aparte, bijna hypnotiserende sound. En dat voor hun eerste optreden. Ook op plaat betovert deze band. Niet voor niets dat ze met hun aparte mix van doom, drone, folk en arsenaal aan aparte instrumenten volgend jaar daadwerkelijk op het Roadburn podium staan, tenminste daar houden we ons voorlopig toch maar aan vast.

6. Gojira – Fortitude

Met Magma heeft Gojira zich definitief aan het metalfront gevestigd. Deze lijn wordt met Fortitude vooral in het eerste deel van het album perfect voortgezet. Al voelt het ergens toch vooral als een album dat vooral live nóg beter tot zijn recht zal komen. Hoe dan ook tracks als Born for one Thing en Hold On zijn wel perfecte voorbeelden van een verdiende plek in mijn top 10. En ja, dan kom je zeker ook met verve weg met een track als Amazonia die op Roots van Sepultura niet had misstaan. Kudos for the good cause & wat een knaller wederom!

5. HIPPOTRAKTOR – Meridian

Met Manifest the Mountain levert deze nieuwe, wederom briljante, aanwinst voor Pelagic Records meteen een masterpiece af. Vol in je smoel, verfijnd qua percussie, echt vol van energie. Er zit echt meer dan voldoende variatie in dit zeer strakke album dat echt geen seconde gaat vervelen. Dit is over de gehele linie wel progressive metal next level!

4. Turnstile – Glow On

Als je als hardcore act zelfs bij Seth Meyers op mag treden, dan ben je toch wel baanbrekend bezig. En nogal een plaat met lef, waarbij de hardcore vibe veelvuldig aanwezig blijft, maar dan wel in een aparte mix met pop en punk. Wonderbaarlijk werkt het erg aanstekelijk, al moet ik bekennen dat de stevigere nummers als Mystery, Holiday en Blackout wel de favorieten zijn. Op een of andere manier werkt dit net zo aanstekelijk als Mantra van Shelter.

3. Chevelle – Niratias

Het make or break album voor Chevelle. De band wil maar niet écht doorbreken en voelde vooral de wurggreep van een veel te lange platendeal. Na dit album is de band daarvan verlost en ligt de toekomst open. Juist voor Niratias namen de beide broers Loeffler echt de tijd. En dat resulteert in een dijk van een album dat meandert tussen progressive en heavy metal met heerlijke vette riffs. Een heerlijke sci-fi vibe, ‘Nothing Is Real And This Is A Simulation’. Check it out, en zorg er mede voor dat dit niet hun laatste plaat is.

2. Leprous – Aphelion

Okay, om eerlijk te zijn, hoopte ik vooral op steviger werk á la Bilateral, toen de band aankondigde frank en vrij de studio in te stappen. Maar nee hoor, Aphelion is nog minder heavy dan de voorgangers. Desondanks is daar helemaal niets mis mee. Ook dit album weet weer zo goed de gevoelige snaar te raken. Vanaf opener Running Low wordt de toon gezet, oerdegelijke composities, prachtige opbouw en afwisseling. Leprous levert wederom een prog pareltje op.

1. Converge & Chelsea Wolfe: Blood Moon: I

Twintig jaar na hun masterpiece Jane Doe is Converge nog steeds vernieuwend. Deze samenwerking met Chelsea Wolfe ligt toch wel een aardig eindje verwijderd van hun eerdere hardcore / mathcore sound. Al komt die agressie er op de juiste momenten alsnog helemaal uit. Dat gaat echter wel gepaard met ingetogen passages en het breekbare, prachtige stemgeluid van Chelsea Wolfe. Blood Moon: I pakte me vanaf het begin, maar is in laatste tijd niet meer uit de rotatie te slaan, vandaar ook mijn nummer 1 van 2021!