Het jaar zit er bijna op en dus is het weer tijd om de balans op te maken. De komende weken stellen onze reviewers een aantal platen aan je voor die je móét luisteren vóór 2021 voorbij is. In deze aflevering is het de beurt aan Frank van de Ven. Deze lijst heeft meer variatie dan voorgaande jaren, hieronder lees je waarom de keuze op deze platen is gevallen. Natuurlijk is er ook wat muziek toegevoegd voor bij het onderstaande leesvoer.

10. Tilian – Factory Reset
Tilian Pearson is vooral bekend als de zanger van de experimentele post-hardcore band Dance Gavin Dance, maar hij is ook al jarenlang actief als soloartiest. ‘Factory Reset’ is het vierde wapenfeit dat hij onder zijn eigen (voor)naam uitbrengt. Deze Amerikaan met de licht hese stem grossiert in indiepopliedjes met een vleugje rock en elektronica. Op deze release flirt Tilian meer met elektronische elementen, waardoor dit album ietwat spacy en etherisch klinkt dan eerder werk. Zijn vocalen zijn opnieuw dromerig en een tikkie mysterieus. Mooie popplaat.

9. Kat von D – Love Made Me Do It
Beroemdheden die gaan zingen: geen aantrekkelijk idee! Jared Leto slaagde erin om naast zijn acteerwerk in Hollywood een carrière als zanger op te starten. ‘Zijn’ 30 Seconds To Mars scoorde een aantal hits en werd een succes. Keanu Reeves en Bruce Willis hadden hetzelfde idee, maar kwamen nooit zo ver. Nu probeert tattoo-icoon annex reality ster Kat von D. een zangcarrière van de grond te krijgen. Hopelijk lukt dat, want Von D. heeft met ‘Love Made Me Do It’ een erg gave plaat gemaakt! Postpunk meets gothpop. Je zou haar als de vrouwelijke tegenhanger van Matt Skiba kunnen beschouwen, want dit debuut doet aan het solowerk van de zanger van Alkaline Trio denken. Het is donker, maar ook dansbaar. Dit visitekaartje laat een zelfverzekerde zangeres horen die gelooft in haar kunnen. Deze schijf is een aangename verrassing!

8. Spiritbox – Eternal Blue
In Amerika is er al enige tijd veel buzz rond Spiritbox. Deze band rond frontvrouw Courtney LaPlante staat veel in de publiciteit en na enkele goed ontvangen singles werd reikhalzend uitgekeken naar een volwaardig studioalbum. ‘Spiritbox’ is dan eindelijk uit en het was het wachten waard! LaPlante zong jarenlang voor cultband IWrestledABearOnce, maar met Spiritbox forceert ze eindelijk een doorbraak. Volkomen terecht, want deze dame beschikt over een groot bereik. Deze schijf bestaat uit sfeervolle, atmosferische rock waar de fraaie vocalen van de Canadese de aandacht opeisen.

7. Dying Wish – Fragments Of A Bitter Memory
Wat krijg je als je Unearth en Lamb Of God laat jammen en een gruntende dame achter de microfoon zet? Vast zoiets als Dying Wish! Dit gezelschap gaat flink tekeer op hun debuutalbum. Frontvrouw Emma Boster spuwt haar frustratie de ether in en dat maakt indruk. Hoe donker of deprimerend de teksten ook zijn: de muziek wordt nooit topzwaar. ‘Fragments Of A Bitter Memory’ is melodieus en telt een aantal smakelijke riffs en euforische gitaarriedeltjes. Dying Wish presenteert zich als een metalcore band met een mening. Heel gave plaat!

6. Chvrches – Screen Violence
Het Schotse Chvrches timmert al jaren aan de weg. Om bij een groter publiek in de smaak te vallen, heeft het trio wat aan hun geluid gesleuteld. Het derde studioalbum ‘Love Is Dead’ klonk duidelijk softer dan de voorgangers. Deze lichte stijlbreuk zorgde wel voor meer naamsbekendheid. Gelukkig klinkt opvolger ‘Screen Violence’ weer wat rauwer. In dit geval op tekstueel vlak en qua sfeerzetting. Lauren Mayberry gaat meer de diepte in en laat meer van zichzelf zien. Hele goede zet, want daardoor blijven de nummer beter plakken! Dit album brengt nieuwkomers en fans van het eerst uur samen.

5. Times Of Grace – Songs of Loss And Separation
Times Of Grace is echt een passieproject. In elke noot is oprechte emotie te horen en je voelt gewoon dat de muzikanten hun diepste zielenroerselen eruit brullen, schreeuwen, zingen en spelen. Dit album raakt. Frontman Jesse Leach klonk nooit zo krachtig (en dat zegt heel wat) en ook de samenzang met oprichter Adam D. is verder geperfectioneerd. Deze gasten zijn goed op elkaar ingespeeld en dat resulteert in een flink aantal kippenvelmomenten. Dit album moet je gewoon horen als je ook maar een beetje van rock houdt!

4. Nathan Gray – Rebel Songs
Nathan Gray is een open boek. Als deze Amerikaan een plaat maakt, weet je precies wat zijn gemoedstoestand is. Zijn albums zijn uitbundig (de eerste worp van zijproject The Casting Out), gitzwart (alles wat hij onder de banier van NYHN GRY uitbracht) of furieus (I Am Heresy). Een combinatie van gemoedstoestanden is zeldzaam in het solorepertoire van deze beste man. Gelukkig komt daar verandering in met het eclectische ‘Rebel Songs’! Dit is een rockalbum dat laat zien dat het goed gaat met Gray. Hij zit goed in zijn vel en experimenteert met ska en reggae-invloeden. ‘Rebel Songs’ is optimistische schijf waarop Gray mensen oproept een vuist te maken tegen onrecht. Deze boodschap verpakt hij in puntige tracks die hij vol passie zingt.

3. Light The Torch – You Will Be the Death of Me
De tweede plaat van Light The Torch klinkt meer hardrock en minder metal. Howard Jones gebruikt voornamelijk zijn clean vocals en dat is goed nieuws! Deze Afro-Amerikaan verandert elk nummer in een bombastisch anthem. Alle tracks klinken bevlogen en meeslepend. Jones’ heeft duidelijk een nare tijd achter de rug als je tracks als ‘I Hate Myself’, ‘Death Of Me’ en ‘End Of The World’ mag geloven. De intensiteit waarmee hij zingt kruipt meteen onder de huid. Er is geen enkele andere metalcore-zanger die gelijktijdig zowel zelfmedelijden, pijn, kracht en positiviteit in zijn vocalen kan leggen. Elke zin klinkt gemeend. Jones ís zijn muziek en dat voel je. Prijsnummer ‘Wilting In The Light’ is het hoogtepunt van deze plaat.

2. SION – SION
Wat krijg je als je YouTube fenomeen Jared Dines en metalicoon Howard Jones samenbrengt? Dan krijg je SION! Dit gelegenheidsproject laat zich beluisteren als een eerbetoon aan Killswitch Engage toen Jones nog achter de microfoon stond. Oldschool metalcore met soulvolle zang en flitsend gitaarwerk. Een formule die nooit verveelt. Jones bewijst één van de beste zangers in zijn genre te zijn en een harde werker bovendien! Hij heeft twee topplaten afgeleverd dit jaar!

1. The Night Flight Orchestra – Aeromantic II (97)
Anderhalf jaar na ‘Aeromantic’ verschijnt de opvolger. Deeltje twee is minstens zo geniaal als de voorganger. The Night Flight Orchestra maakt poppy hardrock die zo uit de eighties had kunnen komen. Bands als Toto, Boston en Foreigner dienden als inspiratiebron. Toch klinkt deze band helemaal van nu dankzij de kristalheldere productie en de crunchy gitaren. Met tracks als ‘White Jeans’ en ‘Burn For Me’ beschikt deze Zweedse formatie weer over een paar moddervette krakers die je niet meer uit je hoofd krijgt. Over elk liedje is goed nagedacht en dat hoor je terug! Dit is wat ondergetekende betreft de plaat van het jaar!