Het moet een spannende onderneming zijn voor bands om te toeren in 2022. COVID-19 lijkt – in de media tenminste – verdwenen maar er gelden nog steeds strenge reisrestricties mocht het virus je te pakken krijgen. Daarnaast ben je als je het vliegtuig neemt afhankelijk van allerlei zaken die buiten je macht liggen. Het kan zomaar zijn dat je jouw dure apparatuur niet tijdig ontvangt waardoor je optredens moet cancelen. Het overkwam Shai Hulud recentelijk in Eindhoven. Teleurgestelde fans zijn in zulke gevallen niet eens het ergste wat je kan overkomen. De gemiste inkomsten en de onkosten zijn nóg moeilijker te verteren voor muzikanten die het in deze tijd toch al zo zwaar te verduren hebben.
In De Helling lukt het A Wilhelm Scream gelukkig wel om op tijd én met alle instrumenten aan te komen. Support act Signals Midwest is ook op de plek van bestemming aangekomen maar moet het met een man minder doen. Gelukkig overtuigt de emocore meets skatepunk band ook als trio. Ondanks de tegenslag valt op hoe positief deze gasten zijn. Je ziet hoe Signals Midwest ervan geniet om te mogen optreden. De zaal kijkt gecharmeerd naar het drietal dat het gebrek aan mankracht probeert op te vangen met wilde sprongen (die nét goed gaan) en oprechte bedankjes (aan het publiek dat is komen opdagen en de hoofdact). Dikke kans dat deze sympathieke gasten vanavond wat zieltjes hebben gewonnen!
Pure topsport
Wanneer A Wilhelm Scream het podium betreedt, lijkt het erop alsof de zaal leger is. De aftrap van deze dag werd gegeven door het Haagse Drunktank dat een flinke schare fans heeft meegenomen. Na afloop van Midwest Signals is er meer beenruimte (beweegruimte eigenlijk) vrijgekomen en trapt de hoofdact de show voor een halfvolle zaal af. De intensiteit is er echter niet minder om! Wat A Wilhelm Scream hier neerzet, is pure topsport. Als je het zweet van deze band zou opvangen en zou destilleren, heb je zeker een liter fles vol lichaamsvocht bij elkaar. Yep, zo intens is deze show! In een dik uur vliegen deze Amerikanen het podium over en geven ze zichzelf non-stop. Deze gasten genieten overduidelijk van hun ‘werk’ en trakteren hun toeschouwers op een spektakelstuk. Vooral drummer Nicholas Pasquale Angelini is fascinerend om naar te kijken.
Deze drummer is een beest. Hij verslapt geen moment en houdt iedereen bij de les. Zijn strakke spel en afgemeten bewegingen maken indruk. Hij is zoals gezegd niet de enige muzikant die de aandacht trekt. Gitaristen Trevor Reilly en Jason Milbank genieten van de sfeer in de zaal en zijn niet bang om rug aan rug te spelen alsof ze zich in een cheesy eighties hairmetal videoclip wanen. Ondertussen presenteert frontman Nuno Pereira zich als een meer atletische versie van Mike ‘Suicidal Tendencies’ Muir en sjeest als een bezetene op en neer. Je bent getuige van een band die oprecht geniet van elk moment op de bühne en dat is te zien. Het is een gecontroleerde chaos!
Saamhorigheid
A Wilhelm Scream speelt retestrak en benadert de perfectie. Als Pereira tussendoor uitgebreid het publiek en crew bedankt voor hun betrokkenheid voel je de oprechtheid. Zagen we hem een traantje wegpinken? Veel tijd voor reflectie word je niet gegund want vlak na de emotionele speech vliegt de kleine geweldenaar weer over het podium en spuugt hij vol overgave zijn zwartgallige teksten eruit. Zijn bandmaten zingen vrolijk mee. Deze mannen bouwen een feestje dat zich laat omschrijven als een ode aan live muziek. De saamhorigheid tussen band en publiek en de kracht van pakkende riffs en melodieën komt mooi naar voren in dit optreden. Eigenlijk is deze combinatie van metalriffs, hardcore en emoteksten een tikkie nerdy maar de eerste die dat toegeeft, zijn de bandleden zelf.
De thuisblijvers krijgen ongelijk. Wat een ongelooflijk vette show! Dit is de muzikale variant van een blikje Red Bull: Je krijgt er vleugels van! Graag nog een traytje van dit graag!