Counter Culture shorts nummer #114 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze honderdenveertiende editie van shorts vind je negen mooie microreviews van de nieuwe albums van Ocean Grove, Lina Maxime, Donovan Melero, Greyhaven, Eva Under Fire, Short Stack, Monuments, Caliban en Carpenter Brut.

 

Ocean Grove – Up In The Air Forever (83)
Green Day meets Oasis rock met een dikke poppunksaus: zo kun je het geluid van Ocean Grove het best omschrijven. De licht gruizige productie zorgt voor een  prettig rafelrandje dat dit album nét wat gevaarlijker maakt. In een rechtvaardige wereld was deze band – en niet de fantasieloze familierock van Coldplay – continu op de radio te horen. Ga ‘Up In The Air Forever’ zeker checken als je van pakkende poprock houdt!

Recensent: Frank van de Ven

Lina Maxine – Mind Games (61)
Het stemgeluid van Lina Maxime heeft wel wat weg van de vocalen van Lana Del Rey. Debuut ‘Mind Games’ mist helaas de melancholie en bijtende spot van Del Rey. Maxine beschikt ook niet over het talent om beklijvende nummers te schrijven. Deze eerste worp laat zich beluisteren als een luchtige ietwat theatrale popplaat waarvan alle liedjes naadloos in elkaar over lijken te vloeien. Er gebeurt vrij weinig en verveling ligt op de loer. Jammer. Hopelijk weet Maxime de volgende keer meer variatie in de songstructuren aan te brengen.

Recensent: Frank van de Ven

Donovan Melero – Chelsea Park After Dark (56)
Dit album van Donavan Melero is een uitputtingsslag. Melero kent het woord ‘dosering’ niet en trakteert je op nonstop hysterische emozang. De vocalen zijn schel en ronduit aanstellerig. Een paar nummers is dat wel vol te houden, maar een heel album lang is te veel van het goede. Muzikaal gezien, valt er ook weinig opmerkelijks te ontdekken. ‘Chelsea Park After Dark’ bestaat uit vlakke rocksongs zonder spanning.

Recensent: Frank van de Ven

Greyhaven – This Bright And Beautiful World (77)
Saosin en Deftones inspireerden Greyhaven want de invloeden van eerder genoemde bands zijn overduidelijk hoorbaar. Dromerige soundscapes en melancholische zangpartijen worden afgewisseld met woest gitaarspel. ‘This Bright And Beautiful World’ is een mooi samenspel van hard en zacht. Als je van atmosferische rock houdt, is dit een aanrader.

Recensent: Frank van de Ven

Eva Under Fire – Blow EP (70)
Mocht Lzzy Hale ooit een snipperdag willen opnemen dan kan Amanda Lyberg moeiteloos voor haar invallen! De frontvrouw van Eva Under Fire klinkt erg veel als het boegbeeld van Halestorm. Het grootste verschil tussen beide dames is dosering. Lyberg staat op deze EP continu op standje luchtalarm. Haar zang is dik in orde maar meer variatie had deze release goed gedaan. Hopelijk laat ze haar kunnen snel horen op een volledig album! Dit drie tracks tellende schijfje is namelijk veel te kort.

Recensent: Frank van de Ven

Short Stack – Maybe’s There’s No Heaven (67)
Na Papa Roach is er nu Junior Roach. Toegegeven dat is een beetje kort door de bocht, maar Short Stack ‘leent’ gretig van de stadionrock van de nu-metalband. Grootste verschil is het gebrek aan catchy hooks en de energieke voordracht van de frontman. Op beide fronten toont Papalief zich als de grote overwinnaar. Heb je echter zin in vrolijke poprock dan is ‘Maybe’s There’s No Heaven’ een goede keuze!

Recensent: Frank van de Ven

Monuments – In Stasis (74)
Djent is een genre dat weliswaar nooit zo groot werd als metalcore maar desondanks veel fans heeft. Monuments heeft met ‘In Stasis’ een sterke genreplaat afgeleverd maar weet nergens de middenmoot te ontstijgen. Dat klinkt misschien negatief maar is zeker niet zo bedoeld. Deze band klinkt zelfverzekerd en heeft sterke muzikanten in de gelederen. Hopelijk durven ze bij een volgend album meer uit hun comfortzone te stappen en de stroming een nieuwe impuls te geven.

Recensent: Frank van de Ven

Caliban – Dystopia (80)
Caliban is één van de grondleggers van moderne metalcore. Zo groot als generatiegenoten als Killswitch Engage en As I Lay Dying zijn deze Duitsers nooit geworden. In tegenstelling tot hun Amerikaanse concullega’s is Caliban nooit te beroerd geweest om te experimenteren met hun bandgeluid. Hoewel het resultaat wisselend was, siert het deze gasten dat ze de ballen hebben hun eigen artistieke pad te bewandelen. In 2021 brachten ze bijvoorbeeld een Duitstalig album uit waarin ze oude krakers in een Germaanse versie uitbrachten. Dit jaar komt het gezelschap met ‘Dystopia’ op de proppen. Dit album flirt met het bandgeluid uit de begindagen. Caliban klinkt ouderwets boos en op prijsnummer ‘viRUS (met een gastrol van Marcus Bischoff van Heaven Shall Burn)’ trekt de groep ongekend fel van leer. Heerlijk! Metalcore heeft nog steeds bestaansrecht dankzij deze veteranen!

Recensent: Frank van de Ven

Carpenter Brut – Leather Terror (89)
Carpenter Brut staat aan de basis van synthwave. Dit genre is een ode aan de jaren 80 en de pulphorrorfilms uit die tijd. Carpenter Brut – een directe verwijzing naar regisseur annex componist John Carpenter – maakt soundtracks voor nooit gemaakte slasherfilms uit de eighties. Dikke synths en metalgitaren ontmoeten elkaar in dit project. ‘Leather Terror’ is het middenstuk van een beoogd drieluik. In de begindagen was Carpenter Brut een instrumentale aangelegenheid maar anno 2022 zijn gastoptredens van (metal)zangers de normaalste zaak van de wereld. Onder meer Gunship, Ulver en Greg Puciato (van The Dillinger Escape Plan) verlenen hun stemgeluid aan enkele tracks. De nummers liggen goed in het gehoor maar de schurende synths en schelle productie geven de nummers een aangenaam sleazy randje. Dat past perfect bij dit album dat over de capriolen van een fictieve moordenaar annex rockster gaat!

Recensent: Frank van de Ven