Met een spalk om zijn rechterbeen strompelt The Ocean-zanger Loïc Rossetti het podium op en gaat ergens achterin op zijn stoel zitten. Het is een weinig hoopvolle introductie van het langverwachte concert in De Helling in Utrecht, maar de Duits-Zwitserse postmetalsensatie snoert alle criticasters de mond en verkeert zelfs met een handicap in bloedvorm.
Er hangt sinds een maand of twee een waas van mysterie rond The Ocean. Je béide benen breken, dan moet je het toch wel heel bont hebben gemaakt. Van zanger Rossetti is bekend dat hij de neiging heeft om rare capriolen en stunts uit te halen tijdens concerten. Maar van een vermeende verkeerde sprong is online niets bekend. Rossetti ging gewoon ‘een beetje te ver’, luidt de beknopte verklaring van de band.
Het slechte nieuws resulteerde in een reeks concerten waarin The Ocean het zonder hun geliefde schreeuwzanger moest stellen. De instrumentale set op het Eindhovense Prognosis stelde gelukkig allerminst teleur, maar tegelijkertijd bekroop je wel het gevoel dat je een zekere gelaagdheid in de muziek miste. Een gelaagdheid waarvoor alleen Rossetti kan zorgen, met zijn overrompelende gebrul en emotionele, ietwat zeurende cleanzang.
Even dreigde het concert in De Helling voor de vierde keer (!) uitgesteld te worden, maar Rossetti vond het wel welletjes en besloot om met spalk en al de nieuwe Phanerozoic-tour in Utrecht af te trappen. Onder luid applaus strompelde de Zwitserse waaghals met krukken het podium op. Een nogal opmerkelijk gezicht, als je in het achterhoofd houdt dat hij zich normaal gesproken geen seconde kan stilhouden op het podium. Nu zit hij nagenoeg plompverloren ergens achter in het podium, je moet op je tenen staan om hem een beetje fatsoenlijk te kunnen zien.
Rossetti heeft ongetwijfeld op doktersadvies te horen gekregen dat hij zich deze tour beter gedeisd kan houden. Hij lijkt daar in het begin gehoor aan te geven. Vastgekluisterd aan zijn stoel schreeuwt hij de longen uit zijn lijf. In het dertien minuten durende Triassic zijn het vooral de gitaristen links en rechts die de show stelen en al springend op verhogingen circusachtige capriolen uithalen.
Een show van The Ocean blijft daarmee een genot voor alle zintuigen: de muzikanten geven letterlijk alles wat ze hebben, en de muziek zit boordevol avontuur en spanning. De set focust zich met name op de twee laatste albums waarover muziekcritici niet uitgesproken raken. Songs als Miocene | Pliocene en Oligocene zijn door het zware gitaarwerk en de sfeervolle rustmomenten een schot in de roos.
Tussen al het woeste gitaargeweld door blijft Rossetti keurig op zijn stoel zitten, maar bij classics als Permian: The Great Dying kan hij het toch niet laten om tóch weer de randjes op te zoeken. Terwijl hij zijn twee krukken in de lucht gooit schreeuwt hij de longen uit zijn lijf en jut hij het publiek op heerlijke wijze op. Het leidt tot een oorverdovend applaus die ongetwijfeld nog buiten De Helling te horen was.
Zo liet The Ocean zien dat het zélfs met botbreuken in staat is om een wervelende show neer te zetten. Natuurlijk miste de echte fan een hoop classics van de oudere albums en was daarmee een wat langere set wellicht meer op zijn plaats geweest. Verderop in het jaar komt de band terug naar Nederland waarin ze waarschijnlijk ook de oudere fans op hun wenken zullen bedienen.