Met een lading hits overrompelde Editors de tweede en laatste festivaldag van Dauwpop, met een voor hun doen bescheiden rockshow zonder de gebruikelijke vlammen en vuurwerk. Wat de hongerige bezoekers ervoor in de plaats gekregen? Drie gloednieuwe nummers die de band nog nooit eerder speelde, en een frontman die opnieuw compleet op ging in de muziek.

Met Editors weet het Overijsselse Dauwpop wat het in huis haalt: een stadionrockband van absolute klasse, die iedere keer weer overrompelende rockshows serveert, vol geweldige hits, een bak energie en een charismatische frontman die met zijn theatrale bewegingen de fans in opperste staat van vervoering weet te brengen. De band start met Heart Attack, de nieuwste single van de band, die perfect in het verlengde ligt van het geluid dat op Violence (2018) is ingezet. De song komt met de donkere elektronica en Depeche Mode-achtig gitaarwerk als een sloopkogel binnen, waarin Smith met zijn zweverige armbewegingen weer alle aandacht op zich weet te eisen.

Het zijn de dingen die Smith (41) al jaren kenmerken. Dat slappe en geforceerde geouwehoer met het publiek is niet voor hem weggelegd. Dauwpop moet het doen met een aantal keer ‘dankjewel’ op zijn beste Nederlands en wat handkusjes hier en daar, maar voor de rest laat de Brit zijn podiumcharisma het werk doen. En het werkt. Tijdens het eveneens nieuwe Karma Climb dendert Smith als een dolle stier over de catwalk, geeft handjes aan de fans op de eerste rij en ontroert hen met die heerlijke kopstem.

Het blijft een voorrecht om Smith met eigen ogen aan het werkm te zien. Hier staat een artiest en rasentertainer pur sang. Dat komt niet alleen door zijn unieke presentatie, maar vooral door die prachtige stem die in de donkere electronica-nummers het beste tot zijn recht komt. Het spectaculaire Violence ontpopt zich met zijn sombere refrein en dreigende electro dan ook tot een van de hoogtepunten in de show. Met name de wijze waarop de zinderende climax langzaam overgaat in de intro van het trage, onheilspelende No Harm, is voortreffelijk.

Halverwege het concert sluit de Editors tijdelijk de poorten naar de Hel om zich te kunnen storten op het wat meer meer positievere geluid uit hun repertoire. De intro van An End Has A Start, met Smith achter de toetsen, zorgt direct voor een euforie op Dauwpop, en Papillon laat zelfs zonder de vlammen de hele meute van voor tot achter springen. Het nieuwe, stuiterende Kiss valt in positieve zin en belooft veel voor het nieuwe album dat ergens dit jaar moet verschijnen. Sugar is nog zo’n machtig moment. Hoewel we hier duidelijk de torenhoge vlammen missen, blijft dit toch een van de beste nummers die Smith in zijn loopbaan heeft geschreven.

Dan, in de bisronde, kiest Editors niet voor een grootse finale, maar voor een klein afscheid met het verdrietige pianoliedje No Sound but the Wind. Met een handkus en een zachtjes ‘we love you’ nemen Smith en zijn mannen afscheid van Dauwpop, dat zojuist misschien wel de grootste naam in de geschiedenis van het festival in actie heeft gezien.

Dauwpop kan zodoende terugkijken op een meer dan geslaagd festival. Voor het eerst duurde het fesitval middenin de bossen van Hellendoorn niet één, maar twee volle dagen. Het festival was zonovergoten en in combinatie met de fraaie aankleding, de prima catering en de sfeervolle areas zorgde dat voor een gezellige festivalsfeer voor jong en oud.