Counter Culture shorts nummer #117 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze honderdenzeventiende editie van shorts vind je tien mooie microreviews van de nieuwe albums van Yours Truly, Emery, Bleeding Through, Tears For Fears, Senses Fail, Deaf Havana, Anberlin, Coldrain, Oceans Of Slumber en Greg Puciato.

Yours Truly – Is this what I look like? (76)
Yours Truly kun je omschrijven als het jonge Australische zusje van Paramore. De band rond frontvrouw Mikaila Delgado klinkt springerig en energiek. Terwijl de Amerikanen steeds serieuzer worden, omarmt Yours Truly hun innerlijke puber. Dat levert een vrolijke EP op waarin het gas lekker wordt ingetrapt. Nergens nieuw of origineel maar wel oprecht en gewoon lekker.

Recensent: Frank van de Ven

Emery – Rub Some Dirt On It (96)
Post-hardcore band Emery doet het altijd net even anders. Deze band beschikt namelijk  over twee geweldige zangers die afwisselend hun plek achter de microfoon opeisen – soms zelfs tegelijk. Na een paar relatief softe platen komt Emery op de proppen met het rauwe ‘Rub Some Dirt On It’. Dit album is live voor publiek opgenomen en dat hoor je. De liedjes ademen en je voelt de energie van het optreden uit de speakers knallen. Als je van oprechte rockmuziek houdt en maar één album koopt dit jaar laat het dan deze zijn!

Recensent: Frank van de Ven

Bleeding Through – Rage (77)
Een van de grondleggers van metalcore is terug met een EP. Bleeding Through levert met ‘Rage’ een drietal nieuwe tracks af. Ondanks het feit dat deze band in 1999 werd opgericht, hoor je hier geen gezapige veteranen terug. Deze formatie klinkt nog steeds gretig en heeft hun bandgeluid verder uitgediept. Black metal, metalcore en melodeath worden overtuigend met elkaar vermengd. In tracks van amper drie minuten krijg je een opmerkelijke genrecocktail voorgeschoteld die soms een beetje cheesy klinkt (de vocalen en melodramatische teksten) maar nooit een nare bijsmaak achterlaat. Het tempo is hoog en de melodielijnen, vette riffs en hooks houden je altijd bij de les. Bloedgoed heet dat.

Recensent: Frank van de Ven

Tears For Fears – The Tipping Point (95)
Het Britse Tears For Fears is een vleesgeworden soap. De band brak door in de eighties, scoorde massa’s megahits (ooit van ‘Everybody Wants To Rule The World’ en ‘Shout’ gehoord?) en implodeerde vervolgens toen de twee frontmannen Roland Orzabal en Curt Smith bonje kregen. Smith verdween van het toneel en Orzabal ging solo verder onder de oude bandnaam. Dat werkte niet. Op een gegeven moment was de rek eruit en leek de band verleden tijd. Na een halfbakken reünie met een nieuw album in 2004 werd de band veroordeeld tot een bestaan als vleesgeworden jukebox. In 2022 is Tears For Fears terug met een nieuwe plaat. En gelukkig maar want wat hebben we deze mannen gemist! Samen zijn Orzabal en Smith een gouden duo. ‘The Tipping Point’ is een album dat zowel fris als vertrouwd klinkt. Popmuziek met fraaie samenzang, pakkende melodieën en grootse refreinen. De tracks worden krachtig gezongen en roepen herinneringen op aan doorbraakplaat ‘Songs From The Big Chair’. Fans weten genoeg!

Recensent: Frank van de Ven

Senses Fail – Hell Is In Your Head (74)
Senses Fail maakt emotioneel geladen post-hardcore. In de tweede track wordt je bijvoorbeeld bedolven onder de tragische familiegeschiedenis van frontman Buddy Nielsen. Deze man komt uit een gebroken gezin en zijn oom pleegde zelfmoord. Heftige kost die op je uitgestort wordt onder begeleiding van gierende gitaren en klagerige zang. Nu moet er wel bijgezegd worden dat Nielsen steeds beter is gaan zingen en niet meer zo zeikerig klinkt als in de begindagen. ‘Hell Is In Your Head’ laat een band horen die goed is in wat het doet. Als je groot fan bent van emorock zoals die in 2004 gemaakt werd, dan is dit een no brainer. Ben je de stroming ontgroeid dan hoor je een album waarop een volwassen man vanuit het perspectief van een tiener over zijn onzekerheden zingt (in plaats van hulp te zoeken door een therapeut te bezoeken bijvoorbeeld). Muzikaal en vocaal is Senses Fail gegroeid maar tekstueel gezien lijkt de boel stil te staan. Jammer.

Recensent: Frank van de Ven

Deaf Havana – The Present Is A Foreign Land (51)
Hoe zou een slissende Ed Sheeran klinken als hij besloot Bono van U2 na te doen? Vast als Deaf Havana. ‘The Present Is A Foreign Land’ bestaat uit softe arenarock die nooit gaat vlammen en zich laat beluisteren als een soufflé in de oven. Het blijft spannend of  – en wanneer – de lucht deze opgeblazen bombast verlaat en er een vormeloos omhulsel achterlaat. Deaf Havana speelt rockbandje en dat resulteert in een plaat die nergens overtuigt. Alles rijmt, de vocalen zijn aardig (al irriteert de lispelende zang) , de instrumentatie is degelijk en de productie is oké. Dit album mist een ziel en probeert iets te zijn dat het niet is. Dit is geen klassieke plaat vol direct meezingbare hits maar gezichtloos behang.

Recensent: Frank van de Ven

Anberlin – Silverline (86)
Het laatste album van Anberlin dateert uit 2014. Deze zwanenzang was nu niet bepaald het beste werk van deze Amerikaanse rockband te noemen. Acht jaar later wordt het tijd voor revanche in de vorm van een vijf tracks tellende EP. ‘Circles’ laat een door postpunk en new wave geïnspireerde band horen. Een ietwat dromerig geluid dat prima past bij deze eigenzinnige formatie. De galmende stem van Stephen Christian gedijt goed op deze muzikale koers. Laat dat volwaardige album maar snel komen. Enne… Welkom terug mannen!

Recensent: Frank van de Ven

Coldrain – Nonnegative (78)
Na Crossfaith hoopt het eveneens Japanse Coldrain voet aan  de grond te krijgen in het Westen. Of dat gaat lukken? Het zou maar kunnen! ‘Nonnegative’ ligt lekker in het gehoor en klinkt als een klok. Wel als een Amerikaans uurwerk waarvan er duizenden in omloop zijn. Coldrain is niet meer dan een volledig gladgestreken kloon van Linkin Park. Ook het latere werk van Papa Roach is een dankbare inspiratiebron geweest voor deze gasten. Verwacht grootse refreintjes, boyband-achtige zang én strategisch geplaatste screams. De teksten zijn – dat is dan wel weer origineel – positief en opbeurend. Coldrain torst geen demonen met zich mee en wil een feestje bouwen. Ook wel eens leuk toch?

Recensent: Frank van de Ven

Oceans Of Slumber – Starlight And Ash (91)
Elk nummer van Oceans Of Slumbers laat zich beluisteren als een mini-speelfilm. Er wordt een  verhaal verteld en in elke track vinden plotwendingen plaats. Een lieflijk nummer ontaardt in een felle rocktrack om vervolgens te eindigen als een mistroostige ballade. ‘Starlight And Ash’ is een spannend album dat bij vlagen aan het werk van The Gathering doet denken. Sfeervol, dromerig, beschouwend en melancholisch. Dit is zonder twijfel het meest commerciële werk van deze eigenzinnige band te noemen. De tracks liggen beter in het gehoor en zijn melodischer van aard. Deze koerswijziging – waarin de metal invloeden zijn teruggeschroefd – past beter bij deze band. Prachtplaat!

Recensent: Frank van de Ven

Greg Puciato – Mirrorcell (87)
Lange tijd stond Greg Puciato achter de microfoon van The Dillinger Escape Plan maar nu kiest de zanger voor een solocarrière. Dat is fijn voor mensen die niet veel konden met de chaotische mathcore van eerder genoemde band. Puciato heeft een fraaie stem die vooral voor screams werd ingezet. Op ‘Mirrorcell’ gebruikt hij zijn clean vocals en dat is cool want zijn stemgeluid heeft soms wel wat weg van Ozzy Osbourne. Op dit album experimenteert Puciato veelvuldig met zijn zang en dat zorgt ervoor dat dit album een breed palet aan stijlen laat horen. Gruizige industrial, melancholische rock en new wave achtige poprock. Nergens klinkt het glad want er zit een lekker grauw rafelrandje aan de zang. Meer van dit graag!

Recensent: Frank van de Ven