Counter Culture shorts nummer #119 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze honderdennegentiende editie van shorts vind je zeven mooie microreviews van de nieuwe albums van Talk Show, Oakmen, The Devil Wears Prada, Armor For Sleep, The Mars Volta, The Rasmus en Destrage.

 

Talk Show – Touch The Ground (81)
Deze Britse band laat zich beluisteren als een kruising tussen The Streets en The Prodigy. Deze kruisbestuiving wordt afgeblust met een dikke laag distortion en een jaren 80 sausje. Dit is post-punk anno 2022. Repeterende teksten, een kille sfeer en pulserende ritmes. Talk Show heeft een geheel eigen stijl en dat is erg verfrissend! Erg toffe plaat.

Recensent: Frank van de Ven

Oakmen – SCP (77)
Mocht er zoiets bestaan als een Paramore-tribute band dan mag dit gezelschap wel uitkijken! Er is namelijk een tweede Hayley Williams opgestaan! Frontvrouw Marine van het Franse Oakman klinkt exact als het boegbeeld van Paramore. Ze mist wel de zelfverzekerdheid van Williams waardoor de zang soms ietwat onzeker overkomt. Nergens voor nodig want Marine is een goede zangeres met veel gevoel in haar stem. Haar bandleden maken vlotte elektropop die wel wat weg heeft van M83. Deze combinatie werkt ontzettend goed! Deze EP vliegt voorbij en in dat kwartiertje heb je een paar fijne oorwurmen gehoord!

Recensent: Frank van de Ven

The Devil Wears Prada – Color Decay (92)
Het Amerikaanse The Devil Wears Prada is zo’n zeldzame metalcore band die lekker tegen de stroom inzwemt. Deze gasten doen alles net even anders dan je verwacht. Na het experimentele ‘The Act’ presenteerde de band brute metalcore op de EP ‘ZII’. Na dit lompe tussendoortje komt de formatie met ‘Color Decay’ op de proppen. De terugkeer naar metalcore leverde de band veel lof op en de single ‘Watchtower’ van dit nieuwe wapenfeit klapte er ook lekker in. Terug naar de metalcore roots zou je denken! Nou gedeeltelijk dan! ‘Color Decay’ mixt altrock, metalcore en poprock door elkaar en dat levert een bijzonder afwisselende plaat op. Als het gaspedaal wordt in getrapt, levert dat moddervette tracks als ‘Watchtower’ op. Wanneer er wat gas wordt teruggenomen, ontstaan toffe rocksongs als ‘Salt’ en het even duistere als melancholische ‘Sacrifice’. Deze band evolueert op een erg fraaie manier. Benieuwd waar deze mannen de volgende keer mee komen!

Recensent: Frank van de Ven

Armor For Sleep – The Rain Museum (79)
Toen emopop de hitlijsten domineerde, viel Armor For Sleep eventjes op met doorbraakalbum ‘What To Do When You’re Dead’. Het lukte deze band echter niet om het momentum vast te houden en na het geflopte ‘Smile For Them’ uit 2007 werd het doodstil rond deze formatie. Vijftien jaar na dato keren deze gasten terug met ‘The Rain Museum’. Wat een fijne reünie is dit zeg! Het is duidelijk dat Armor For Sleep anders in de wedstrijd zit en minder klagerig en melodramatisch klinkt. Je luistert naar sferische indierock met mooie refreintjes. Deze plaat klinkt fris en je hoort het spelplezier in elke noot terug.

Recensent: Frank van de Ven

The Mars Volta – The Mars Volta (73)
The Mars Volta is altijd een op zijn zachts gezegd ‘eigenaardige’ band geweest. De emoprogpoprock schoot alle kanten op, oversteeg genres en was niet iets wat je ter ontspanning opzette. The Mars Volta is een unieke band die je haat of hoog hebt zitten. Deze band schurkte bij vlagen dicht tegen pure hysterie aan en was niet bang om volledig uit de bocht te vliegen. In 2012 verscheen ‘Noctourniquet’ en toen werd het tien jaar stil rond deze groep. Nu is The Mars Volta terug en begint de band naar eigen zeggen met ‘een schone lei’. Dat klopt wel want voor The Mars Volta begrippen klinkt deze titelloze schijf bijzonder rustig. Ingetogen bijna. De nummers zijn beter te volgen en schieten niet alle kanten op. Bijzondere comeback en benieuwd hoe diehard-fans op deze mellow plaat reageren!

Recensent: Frank van de Ven

The Rasmus – Rise (72)
Het Finse The Rasmus brak in 2003 door met gothpophit ‘In The Shadows’. Dat nummer werd een monsterhit en week behoorlijk af van het oeuvre van deze poprockband. Na een paar singles die het niet zo goed deden in de hitlijsten, verloren veel mensen deze band uit het oog. Dit jaar speelde The Rasmus zich opnieuw in de kijker met hun deelname aan het Eurovisie Songfestival. Erg ver kwamen de Finnen niet maar ze waren weer in beeld en daarom is er weer een album waarmee ze de pers halen. ‘Rise’ staat vol prettig in het gehoor liggende poprockniemendalletjes. Gerenommeerd producer Desmond Child heeft de liedjes goed onder handen genomen zodat alle tracks ‘lekker wegluisteren’. Deze schijf ben je na het beluisteren ervan al direct vergeten maar dat doet niets af van de kwaliteit ervan. Dit is goedgemaakte wegwerppop.

Recensent: Frank van de Ven

Destrage – SO MUCH. too much (71)
Destrage is een Italiaanse progmetalband die sinds 2002 actief is. ‘SO MUCH. too much’ is alweer het zesde studioalbum van deze gasten. Houd je van hyperactieve metal met brallerige zang, flitsend gitaarwerk en vrolijke refreintjes dan is dit je ding.  De groep is beïnvloed door Devin Townsend die ook een gastrol op plaat vervult. Zo verfijnd en goed als de gastmuzikant wordt het niet maar deze Italianen hebben een degelijk album afgeleverd.

Recensent: Frank van de Ven