Counter Culture shorts nummer #118 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze honderdenachttiende editie van shorts vind je veertien mooie microreviews van de nieuwe albums van Becoming The Archetype, 84 Tigers, Thoughtcrimes, Five Finger Death Punch, ANIIMALIA, Spite, Heart Of Gold, Soilwork, Norma Jean, Spirit Adrift, Arch Enemy, The Hu, Miss May I en Electric Callboy.
Becoming The Archetype – Children Of The Great Extinction (77)
Becoming The Archetype lag tien jaar stil en is sinds dit jaar weer actief. In een decennium kan veel gebeuren. Zo vond er tijdens de absentie van dit muzikantencollectief een wereldwijde pandemie plaats, werd de #MeToo beweging opgericht en maakte de cancel culture zijn intrede. Al deze ingrijpende gebeurtenissen hebben amper invloed gehad op het bandgeluid want ‘Children Of The Great Extinction’ klinkt als een plaat die ook tien jaar geleden uit had kunnen komen. Als je van metalcore met proggy elementen houdt dan kun je deze schijf met een gerust hart aan je collectie toevoegen.
Recensent: Frank van de Ven
84 Tigers – Time In The Lighthouse (81)
Wat een lekkere binnenkomer is dit zeg! ‘Time In The Lighthouse’ is het debuut van 84 Tigers. Hoe dat klinkt? Als ouderwetse emorock met een hoop distortion in de stijl van Basement. De zang heeft wel wat weg van het stemgeluid van Thrice-kopstuk Dustin Kensrue. Geen misselijke referentiekaders dus!
Recensent: Frank van de Ven
Thoughtcrimes – Altered Pasts (76)
Achter Thoughtcrimes schuilt Billy Rymer. Deze naam zegt je misschien niet zoveel maar zijn oude band vast wel want de best man was drummer van The Dillinger Escape Plan. ‘Altered Pasts’ bestaat uit overstuurde post-hardcore met mathrock passages en een Deftones-vibe. Geen gemakkelijke plaat, maar wel één waar je je tanden in kunt zetten. Doorbijters worden beloond met een spannende plaat vol onverwachte wendingen en een fijne dromerige sfeer.
Recensent: Frank van de Ven
Five Finger Death Punch – AfterLive (70)
Krijg jij jeuk van teksten als “You’ve gotta burn somebody to learn somebody”, “Diggy diggy dasket/time to burn the casket” en “You gotta curse somebody to hurt somebody” dan is Five Finger Death Punch niets voor jou. Deze über-Amerikaanse band maakt goed in het gehoor liggende consumptiepop met een metalrandje. De tracks zitten goed in elkaar, zijn direct meezingbaar en zijn allemaal voorzien van een paar smakelijke riffs. Helaas verpesten de ronduit infantiele teksten een groot deel van de lol. Frontman Ivan Moody is een begenadigd zanger met een verleden vol alcoholmisbruik en suïcidale gedachtes. Met deze bagage zou hij een hoop mensen kunnen inspireren maar de beste man verliest zich in puberale teksten waarin hij de boze buitenwereld ter verantwoording roept. Zonde! Hier had veel meer ingezeten. ‘AfterLife’ – alweer het negende studioalbum van Five Finger Death Punch – laat zich vergelijken met een menu van de McDonalds dat al negen jaar op de kaart staat: de ingrediënten zijn ongewijzigd maar de impact lijkt steeds kleiner te worden. Het smaakt wel maar wat het een paar jaar geleden niet grootser en lekkerder?
Recensent: Frank van de Ven
ANIIMALIA – Pressure Points (51)
Evanescence meets Avril Lavigne maar dan saai. Dat is de ietwat botte omschrijving van ‘Pressure Points’ van ANIIMALIA. Dit is zo’n bandje dat je hoort optreden tijdens een braderie en waarvan je denkt ‘dat klinkt best wel leuk’. Alleen niet leuk genoeg om een tientje neer te tellen voor de zelfgebrande demo. Daarvoor is deze combinatie van Gothrock en poprock te flauw. De liedjes blijven niet hangen en het snerpende stemgeluid van de zangeres schurkt dicht tegen de irritatiegrens aan. Het ontbreekt deze band aan overtuigingskracht en een onderscheidend vermogen.
Recensent: Frank van de Ven
Spite – Dedication To Flesh (79)
Er hangt een zekere hype rond Spite. Deze deathcore band is druk bezig om zich steeds meer in de kijker te spelen en dat lijkt te lukken. ‘Dedication To Flesh’ is dan ook een uitstekende genre overstijgende plaat. Dit is duister spul vol tempowisselingen, doodsrochels en hakkend gitaarwerk. Het lomp en bruut maar ook log en gevaarlijk. Alsof je keel wordt dichtgeknepen. Als je happend naar adem op de grond valt, trakteert deze band je op een schop in je maag. Dit is een intens album dat je bijblijft.
Recensent: Frank van de Ven
Heart Of Gold – Beautiful Dangerous (74)
Vind je Coldplay te soft en Tillian te rauw? Misschien is Heart Of Gold dan wat voor jou. ‘Beautiful Dangerous’ bestaat uit lekker lome dreampop met vervormde zang. Door al die technische snufjes die op het stemgeluid van de zanger zijn toegepast, weet je niet of de beste man nu wel of niet kan zingen. Benieuwd hoe – en of – dit live overeind blijft staan. Dit debuut laat zich beluisteren als een ontspannen autorit. Raampjes open en lekker doelloos rondrijden. Lekker zomers niemendalletje.
Recensent: Frank van de Ven
Soilwork – Övergivenheten (81)
Soilwork drijft steeds verder weg van de melodeath roots en flirt steeds meer met AOR. Dat is helemaal niet zo gek als je nagaat dat enkele leden bijklussen in The Night Flight Orchestra. Dat door de eighties geïnspireerde zijproject is inmiddels populairder geworden dan de oorspronkelijke broodwinning. ‘Övergivenheten’ klinkt als de liefdesbaby van Soilwork en The Night Flight Orchestra: melodeath meets classic rock. Een ietwat vreemde combinatie die niet altijd goed uitpakt. Toch verveelt deze plaat geen moment want elke track heeft6 wel wat bijzonders te bieden in de vorm van een tof refrein, een pakkende riff of een vette hook. Frontman Björn Strid legt opnieuw veel bezieling in zijn (schreeuw)zang en bewijst opnieuw één van de beste en meest veelzijdige zangers van de metalscene te zijn. Fans van het eerste uur zullen hun oude bandje niet meer herkennen. Geen nood: Strid maakt ook deel uit van supergroep Act Of Denial. Die band maakt ouderwetsche melodeath waar Strid groot mee werd! Iedereen blij!
Recensent: Frank van de Ven
Norma Jean – Deathrattle Sing For Me (73)
Norma Jean is een band die zijn eigen plan trekt. Dit collectief blijft trouw aan het bandgeluid en grossiert in chaotische screamo vol complexe tempowisselingen. Dit luister je niet ter ontspanning. ‘Deathrattle Sing For Me’ is een plaat vol technisch gitaarspel, vreemde songstructuren en vocalen waarin je een spoor van waanzin kunt ontdekken. Deze bijzondere cocktail heeft de band een hoop trouwe fans opgeleverd en die zullen niet teleurgesteld worden door deze release.
Recensent: Frank van de Ven
Spirit Adrift – 20 Centuries Gone (80)
Spirit Adrift trapt ’20 Centuries Gone’ op ijzersterke wijze af. Opener ‘Sorcerer’s Fate’ klinkt als een nummer dat wijlen Ronnie James Dio gezongen kon hebben maar dan met de productie van nu! De euforische gitaarriedeltjes en epische sfeer zuigen je direct deze plaat in. Het torenhoge niveau wordt helaas niet de hele plaat vastgehouden maar dit album is allerminst een teleurstelling! De crunchy riffs en de klassieke vibe zorgen voor een grote glimlach op je gezicht. Erg fijne plaat!
Recensent: Frank van de Ven
Arch Enemy – Deceivers (78)
Met de blauwharige Alissa White-Gluz heeft Arch Enemy een grote troefkaart in handen. Deze dame trekt de aandacht met haar looks én haar diepe grunts. Daarnaast glorieert deze dame ook met haar clean vocals maar daar wringt helaas de schoen. Arch Enemy is een nogal formulematige band die niet graag nieuwe dingen probeert. Dat zorgt voor herkenbaarheid omdat de platen erg op elkaar lijken en diehard fans niet zal teleurstellen. De keerzijde is dat het talent van White-Gluz gekooid wordt iets wat pijnlijk duidelijk wordt op elke gastbijdrage voor andere artiesten. Deze dame heeft een groot bereik, legt veel emotie in haar zang en kan middelmatige nummers naar een hoger niveau tillen met haar stem. Arch Enemy geeft haar weinig momenten om haar veelzijdigheid te tonen en als dat kan, valt op hoe weinig ze benut wordt. Als je opener ‘Handshake With Hell’ hoort, zou je niet denken dat één persoon beide zangstijlen op zich neemt. De fraaie schone zang en de doodsrochels komen van één persoon. Wanneer je als fan van Arch Enemy niet zit te wachten op White-Gluz’ clean vocals dan is deze schijf een no-brainer. Je weet precies wat je krijgt: een catchy cocktail van melodeath en powermetal van hoog niveau.
Recensent: Frank van de Ven
The Hu – Rumble of Thunder (72)
The Hu is een bijzondere band want dit Mongoolse gezelschap is erin geslaagd de aandacht te trekken met zowat alles wat niet cool is binnen de metalscene. Deze mannen gebruiken traditionele muzikanten uit hun thuisland zoals de Morin Khuur en de Toyshuur. Deze oude instrumentatie wordt aangevuld met Mongoolse keelklanken. Vreemd genoeg heeft het bandgeluid van The Hu soms wat weg van Steppenwolf (de band die bekend werd door de hit ‘Born To Be Wild’). Gamers zullen dan weer denken aan de muziek uit ‘Rayman Legends’ want dat had dezelfde vibe. Het siert deze band dat ze gebruikmaken van hun onderscheidende factor en hun culturele achtergrond breed uitdragen. Helaas lijken de nummers erg veel op elkaar waardoor de verveling toeslaat.
Recensent: Frank van de Ven
Miss May I – Free Fall (65)
Miss May I is een verdienstelijke middenmoter in de metalcore scene. Deze groep probeerde mee te liften op het succes van bands als As I Lay Dying en Killswitch Engage. Er was een hele groep genregenoten met hetzelfde plan en dat zorgde voor een nieuwe lichting metalbands. In tegenstelling tot formaties als The Devil Wears Prada en The Amity Affliction durft Miss May I echter niet af te wijken van het eigen bandgeluid en luister je opnieuw naar een ietwat gezapig gezelschap. ‘Free Fall’ is absoluut geen onaardige EP maar je hebt deze tracks al eerder gehoord onder een andere naam. Het grootste probleem van Miss May I is dat deze band geen onderscheidend vermogen heeft en daardoor inwisselbaar is – en blijft.
Recensent: Frank van de Ven
Electric Callboy – Tekkno (71)
Het Duitse Electric Callboy – voorheen bekend onder de inmiddels niet meer geaccepteerde naam Eskimo Callboy – is bekend geworden met hun opvallende videoclips. Opvallende en bizarre uitdossingen doen het goed bij dito teksten en dat leverde deze Germanen veel aandacht op. Metalcore met boybandvocalen en melige lyrics passen perfect bij het biertje in je hand dus is Electric Callboy een graag geziene feestband. Begrijpelijk want de liedjes zijn catchy en blijven hangen (of je nu wil of niet).
Recensent: Frank van de Ven