Counter Culture shorts nummer #120 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze honderdentwintigste editie van shorts vind je veertien mooie microreviews van de nieuwe albums van Lamb Of God, Slipknot, Lorna Shore, Queensrÿche, The Wonder Years, Icon For Hire, Boston Manor, Daytime TV, Sleeping With Sirens, The Early November, Nothing More, We Came As Romans, Crooked Royals en Fit For A King.

Lamb Of God – Omens (82)
Als je het over moderne groove metal hebt, kun je niet om Lamb Of God heen. Deze Amerikanen maken lompe maar melodieuze metalcore waarbij vlijmscherpe riffs en maatschappijkritische teksten op de voorgrond staan. De band heeft in de loop der jaar een succesformule ontwikkeld waarbij de leden zich prettig voelen. Dit recept wordt dan ook trouw gevolgd en voor grootse verrassingen hoef je niet bij ‘Omens’ te zijn. Dat wil niet zeggen dat dit een moetje is geworden. Integendeel! Lamb Of God heeft opnieuw een bevlogen plaat opgenomen waarin deze gasten hun woede over de staat van de wereld niet onder stoelen of banken steken!

Recensent: Frank van de Ven

Slipknot – The End, So Far (91)
De geweldenaren van Slipknot trekken altijd hun eigen plan. Zo opent deze metalband dit album met een midtempo ballad. ‘Adderall’ is een gevoelig gezongen track met een broeierige sfeer. Je denkt dat deze rustige track op een gegeven moment tot uitbarsting komt maar dat gebeurt dus niet. Het levert een intense opening op. De tweede track – ‘The Dying Song (Time To Sing)’ – blaast je vervolgens weer volledig van je sokken. Het hele album speelt met deze dynamiek tussen hard en zacht. Slipknot doet gewoon waar het zelf zin in heeft en dat heeft een dynamische schijf opgeleverd.  Frontman Corey Taylor kan met elk genre uit de voeten en legt zijn ziel en zaligheid in elke track. ‘The End, So Far’ is een krachtig statement van een band die zich niet meer hoeft te bewijzen (maar het toch maar weer eens doet met dit meesterlijke album).

Recensent: Frank van de Ven

Lorna Shore – Pain Remains (81)
Sinds de komst van frontman Will Ramos hangt er een buzz rond Lorna Shore. Terecht! Deze brulboei perst de meest zieke geluiden uit zijn strot en slaagt erin veel emotie in zijn extreme vocalen te leggen. Je voelt zijn pijn en woede. De frontman is echter niet de grootste troef van deze formatie. Dat zijn toch echt de composities! Dit is extreme muziek maar op de een of andere manier klinkt Lorna Shore toch toegankelijk. De melodieën en riffs zijn catchy en ook het gebruik van keys is een goede keuze. En dan hebben we het nog niet eens over de breakdowns gehad… Die zijn namelijk belachelijk bruut! Erg toffe plaat!

Recensent: Frank van de Ven

Queensrÿche  – Digital Noise Alliance (93)
Het vertrek van een frontman kan desastreus zijn voor een band. Zeker als het een iconische figuur is als Geoff Tate. Queensrÿche ging op zoek naar een vervanger en kwam uit bij Todd La Torre. Deze ‘nieuwe’ voorman klinkt als een jonge versie van Tate en nam ondertussen al drie albums op met Queensrÿche. ‘Digital Noise Alliance’ is een erg fijn album geworden en klinkt puntiger en poppier dan voorganger ‘The Verdict’ uit 2019. Er hangt een lekker ‘Operation Mindcrime’ sfeertje om deze plaat. Bij vlagen roept dit album dan ook herinneringen op aan de eighties: de hoogtijdagen van deze band. Fris en vertrouwd!

Recensent: Frank van de Ven

The Wonder Years – The Hum Goes On (80)
De leden van The Wonder Years maken ambachtelijke poppunk. Het siert deze band dat zij ‘gewoon’ ouder worden en niet krampachtig jong proberen te doen. Je hoeft van deze gasten geen kinderachtige teksten (hallo Blink-182!) of een pompeuze conceptplaat (Green Day kom er maar in!) te verwachten. Deze band neemt zichzelf en de fanbase serieus en dat heeft in een mooie genreplaat gezorgd. Elke noot is gemeend en dat voel je. Muziek vanuit het hart raakt altijd.

Recensent: Frank van de Ven

Icon For Hire – The Reckoning (76)
Het Amerikaanse Icon For Hire maakt een hybride tussen poppunk en nu-metal. Papa Roach meets Paramore maar dan met een scheut EDM erbij.  Icon For Hire maakt Red Bull-rock. ‘The Reckoning’ bestaat uit sportschoolmuziek waardoor je net een paar kilo’s meer wilt liften, harder op de loopband gaat en net wat langer door wilt roeien. Voor subtiliteiten moet je niet bij deze band zijn.

Recensent: Frank van de Ven

Boston Manor – Dature (65)
Voor post-hardcore in de stijl van Alexisonfire maar dan zonder de vocale verscheidenheid en de riffs moet je bij Boston Manor zijn. De zang doet vaag aan de vocalen van Dallas Green denken maar weet nergens zo te beklijven. De nummers kennen weinig variatie en de zanglijnen blijven vrij vlak. Wat Boston Manor met ‘Dature’ neerzet, is niet slecht maar ook niet erg goed. De vocalen klinken alsof ze flink onder handen genomen zijn in de studio. Benieuwd of deze gasten in een live setting overeind blijven…

Recensent: Frank van de Ven

Daytime TV – Nothing’s On But Everybody’s Watching (81)
Daytime TV klinkt als de miskende liefdesbaby van A-Ha en The Killers. Deze post-punk met stadionaspiraties is poppy zonder klef te worden. Dit album klinkt als een relikwie uit de eighties met de productie van nu. Dit popalbum is erg dansbaar en de liedjes worden met power gezongen. Er staan een paar lekkere oorwurmen op deze erg toffe plaat!

Recensent: Frank van de Ven

Sleeping With Sirens – Complete Collapse (73)
Sleeping With Sirens maakt post-hardcore met een kinderstemmetje. De vocalen doen denken aan het kenmerkende stemgeluid van Anthony Green (voorman van Saosin en Circa Survive). Daar moet je van houden. De vaart zit er goed in bij ‘Complete Collapse’ en de tracks vliegen voorbij. De liedjes zijn compact en puntig. Op de bijzondere zang na is het onderscheidend vermogen van Sleeping With Sirens nihil. Deze post-hardcore tracks heb je onder een andere titel en bandnaam al tig keer eerder gehoord.

Recensent: Frank van de Ven

The Early November – Twenty (77)
Als je het over oldschool emo hebt, praat je over The Early November. Op ‘Twenty’ hoor je een volwassen band die doet waar het goed in is: ambachtelijke popliedjes maken. Jimmy Eat World is een goed referentiekader want deze (emo)band werkt op dezelfde manier. ‘Twenty’ bevat gitaarpopliedjes die zo op de radio kunnen. Veilig en zonder weerhaakjes. Voorganger ‘Lilac’ was wat dat betreft een stuk spannender en avontuurlijker want op die schijf werd nog met genres als dreampop en indierock geëxperimenteerd.

Recensent: Frank van de Ven

Nothing More – Spirits (73)
Nothing More begon als een soort emoband en scoorde een bescheiden hitje met ‘Jenny’. Anno 2022 kiest deze formatie voor een buttrock-benadering. Het recente werk van Shinedown en Papa Roach zijn goed vergelijkingsmateriaal. ‘Spirits’ is een boze plaat geworden waarop Nothing More de staat van de wereld bezingt. Er wordt ook volop geflirt met elektronica. Deze mannen hebben echt wat te vertellen en er wordt vol bravoure gezongen. Muzikaal gezien, hoef je weinig verrassingen te verwachten. Eerder genoemde bands dienden overduidelijk als inspiratiebron  en hebben alles al voorgedaan.

Recensent: Frank van de Ven

We Came As Romans – Darkbloom (61)
Het genre waarin We Came As Romans opereert, wordt wel eens gekscherend Linkin Park-core genoemd. Daar zit in het geval van ‘Darkbloom’ zeker een kern van waarheid in. Deze band doet namelijk erg zijn best om als een kopie van wijlen Chester Bennington te klinken. Om een eigen identiteit te pretenderen, probeert We Came As Romans zijn luisteraars zand in de ogen te strooien door een aantal EDM elementen in de muziek te verwerken. Deze kunstgreep kan niet verhullen dat je naar een veredelde Linkin Park-tributeband (met een minder getalendeerde zanger) luistert. ‘Darkbloom’ is geen slechte plaat maar wel een overbodige.

Recensent: Frank van de Ven

Crooked Royals – Quarter Life Daydream (60)
Krijg je geen genoeg van stadionrock in de stijl van Papa Roach, Duisturbed en Shinedown? Vind je originaliteit geen vereiste om van muziek te genieten? Als het antwoord op voorgaande vragen ‘ja’ is en je geen moeite hebt om generieke hardrock zonder eigen smoel te horen dan is ‘Quarter Life Daydream’ je tijd waard. Crooked Royals klinkt als een kopie van een kopie.

Recensent: Frank van de Ven

Fit For A King – Times Like These (84)
Fit For A King maakt metalcore in de lijn van Killswitch Engage en Bury Tomorrow. Op deze EP krijgen screams minder ruimte en eisen voornamelijk de clean vocals de aandacht op. In dit geval is dat een goede zet want de zang is dik in orde en klinkt nergens zeikerig. Helaas is de pret wel erg snel voorbij want deze EP is in een vloek en een zucht voorbij. ‘Times Like These’ is een goed in het gehoor liggende gitaarplaat waar fans van eerder genoemde bands zeker blij van worden.

Recensent: Frank van de Ven