Punkrock is ontstaan als een vorm van rebellie. De commercie is op een gegeven met deze stroming aan de haal gegaan en dat heeft geresulteerd in poppunk. De leden van The Iron Roses brengen het genre terug naar hun roots, maar doen dat op een manier waarop het een breed publiek kan bereiken.
The Iron Roses was in eerste instantie ‘slechts’ de begeleidingsband van Nathan Gray. Gray werd bekend als zanger van Boysetsfire. Af en toe treedt de zanger nog met zijn oude bandmaten op, maar zijn focus ligt voortaan elders. Gray heeft met The Iron Roses een nieuwe groep muzikanten om zich heen verzameld waarmee hij een andere kant van zichzelf laat zien. Letterlijk!
Gray kwam ruim een jaar geleden uit de kast en is sindsdien bezig met het verder uitzoeken en uitdragen van zijn seksualiteit. Deze ontdekkingstocht voerde hij in eerste instantie onder zijn eigen naam, maar hij schakelde wel de hulp in van een backing band genaamd ‘The Iron Roses’. Gaandeweg werd de invloed van dit muzikantencollectief steeds groter en veranderde de muzikale koers van Gray. Een goede reden om zijn eigen naam weg te halen en in plaats daarvan onder de banier van The Iron Roses door te gaan.
Het titelloze debuut laat niet langer een soloproject horen, maar een (h)echte band. Gray stelt zich dienstbaar op en laat alle bandleden shinen. Hij deelt bijvoorbeeld de microfoon met Becky Fontaine waardoor je continu getrakteerd wordt op fraaie samenzang. De zang van Gray staat net wat harder in de mix, maar de vocale ondersteuning van Fontaine versterkt de nummers op alle fronten. De twee zijn goed op elkaar ingespeeld. Ook experimenteert deze band met gang vocals om hun strijdliederen (want dat zijn het!) net wat meer kracht bij te zetten. Gitarist Philip ‘Eugenius’ Smith rapt af en toe en dat zorgt ervoor dat elk liedje wel wat bijzonders heeft te bieden. Naast koorzang en raps kun je ook invloeden van reggae en ska verwachten en komen er een paar moddervette power chords voorbij. Deze plaat barst van de energie!
Muzikaal gezien ligt dit album in het verlengde van het meest recente solowerk van Gray, maar ook The Clash is een band die als vergelijkingsmateriaal kan dienen. ‘The Iron Roses’ is een kruising tussen vintage punkrock en moderne emopop. Gray is misschien niet de beste vocalist, maar zijn kracht is de intensiteit en oprechtheid waarmee hij zingt. Hij schreeuwt, zingt en croont vanuit zijn tenen en elk woord uit zijn mond klinkt gemeend. Het is dan ook erg fijn dat Gray altijd veel te vertellen heeft.
Gray is altijd politiek betrokken geweest en zet zich in voor minderheden. Op dit debuut komt hij op voor Black Lives Matter, de LGBTQIA+ gemeenschap en voor de underdog die zich niet gehoord voelt in een keiharde maatschappij. Daarnaast zingt Gray ook over zijn eigen ervaringen en zijn coming-out. De teksten zijn soms zeer persoonlijk, maar altijd strijdvaardig en universeel. Het opkomen voor je rechten is van alle tijden en daarom tijdloos.
Deze muzikanten geloven in hun muziek en brengen hun passie over in aanstekelijke singles. Elk nummer is benaderd als een potentiële hit en dat hoor je. ‘The Iron Roses’ is een catchy plaat vol met dansbare nummers met een belangrijke boodschap. De boodschap aan jou is om nu naar je (online) platenzaak te gaan en jezelf dé punkplaat van 2023 aan te schaffen!