Het jaar zit er weer bijna op en dus is het tijd om de balans op te maken. Over iets meer dan een week maken wij onze jaarlijst bekend, maar vóór dat moment krijgen verschillende redacteuren de kans om hún hoogtepunten van 2015 met jullie te delen. De komende week stelt iedere dag één lid van het Counter Culture team een aantal platen aan je voor die je móét luisteren vóór 2015 voorbij is. Zelf een jaarlijst maken? Maak een account aan op www.jaarlijst.nl en laat ons weten wat jij de beste platen van het afgelopen jaar vond!

Vandaag is het de beurt aan Jessica om haar favoriete albums van 2015 in het zonnetje te zetten. Als liefhebber van veel verschillende genres was het vrij lastig om de keuze tot tien platen te beperken. En dus deed ze dat ook niet: het zijn er twintig geworden! Van catchy pop tot snoeiharde punk, van aanstormend talent tot ’s werelds grootste artiesten: ze worden allemaal vertegenwoordigd in deze jaarlijst. Check hier ook de Spotify playlist die ze erbij heeft gemaakt. Here we go!

20. Adam Lambert – The Original High
19. Motion City Soundtrack – Panic Stations
18. Mark Ronson – Uptown Special
17. Muse – Drones
16. All Time Low – Future Hearts
15. Ellie Goulding – Delirium
14. Young Guns – Ones and Zeros
13. Foals – What Went Down
12. Jesse Malin – New York Before the War
11. Alessia Cara – Know-It-All

10. Carly Rae Jepsen – E•MO•TION

Tsja, hoe ga ik deze opvallende keuze rechtvaardigen? Want wie had er gedacht dat Carly Rae Jepsen nog iets van zich zou laten horen na die ene gigantische (en overigens schijtirritante) hit ‘Call Me Maybe’ van een paar jaar terug? Ik in elk geval niet, en dat vond ik meer dan prima. Maar daar is ze toch weer, en ook nog met veel leukere muziek. E•MO•TION, met als leadsingle het übercatchy ‘I Really Like You’, combineert moderne electro met invloeden van de jaren ’80 synthpop op een ingenieuze manier. Pretentieloos, maar wel ontzettend lekker. Wat een droom van een popplaat!

9. Frank Turner – Positive Songs for Negative People

Een tijdlang is de Engelse punktroubadour Frank Turner buiten het Verenigd Koninkrijk een beetje de underdog van zijn genre geweest. Tot vorig jaar. Langzaam maar zeker werd hij opgepikt door 3FM en afgelopen juni speelde hij op het hoofdpodium van Pinkpop: een ontwikkeling die lang op zich heeft laten wachten, maar daarom niet minder verdiend is. Dat werd in de zomer van 2015 maar weer eens benadrukt met de uitstekende nieuwe plaat Positive Songs for Negative People. Met dit album levert Turner precies datgene af wat de titel suggereert: een album vol eigenzinnige feelgood-liedjes waar zelfs de meest chagrijnige luisteraar nog vrolijk van zou worden. Dat de kwaliteit ook nog eens prima is, is alleen maar een dikke bonus.

8. Twenty One Pilots – Blurryface

Met het fantastische Vessel (2013) kende Twenty One Pilots de definitieve wereldwijde doorbraak. Of Blurryface beter is dan zijn voorganger valt over te twisten, maar hij komt wel in de buurt. De plaat benadrukt iets meer de pop/hiphopkant van het Amerikaanse duo en is duidelijk gericht op de massa’s, maar is zeker niet onverdienstelijk. Blurryface zou zomaar eens de plaat kunnen zijn die Twenty One Pilots tot echte supersterren gaat maken.

7. John Coffey – The Great News

Ik had altijd een soort aversie tegen vrijwel alle muziek die uit Nederland afkomstig is, maar daar is John Coffey een grote uitzondering op. The Great News staat boordevol onnederlands goede ballenrock’n’roll. Singles ‘Broke Neck’ en ‘Heart of a Traitor’ zijn daar goede voorbeelden van. Bovendien ontlenen eigenlijk alle tracks zich uitstekend voor zinderende liveshows. John Coffey heeft zich met The Great News ontpopt tot de beste band van Nederland. Het is slechts een kwestie van tijd tot de rest van de wereld ook overstag gaat!

6. The Wonder Years – No Closer to Heaven

The Wonder Years worden al een tijdje gezien als de vaandeldragers van de hedendaagse poppunk, en ook album nummer vijf, No Closer to Heaven, is weer een uiterst geslaagde toevoeging aan hun oeuvre. De plaat is een stuk rustiger dan zijn voorgangers, maar het verveelt geen seconde. De lyrics zijn van een niveau zoals je dat mag verwachten van een inmiddels volwassen geworden band: niet al te ingewikkeld, maar wel meeslepend en vooral ook lekker catchy. Zonder dat het te afgezaagd klinkt. Op muzikaal gebied hoor je de band hier en daar wat experimenteren, maar dat doet niets af aan de plaat als geheel. Wie nog niet bekend was met deze band maar wel houdt van de serieuze kant van de poppunk, doet er goed aan om dit album eens uit te proberen.

5. Editors – In Dream

Het was even wennen, dit nieuwe album van Editors. Maar dat is eigenlijk bij elke plaat van deze band het geval. Op In Dream hebben de heren zichzelf (alweer) opnieuw uitgevonden; opnieuw ontdek je als luisteraar een nieuwe kwaliteit van Tom Smith en consorten. De band keert terug naar het geluid waar zij op In This Light and on This Evening al mee experimenteerden, maar nu komt het nog beter uit de verf. Editors kan als geen ander grootse stadionrock en elektronische indie samenbrengen, bewijst de band maar weer. Bovendien blijft de stem van Smith zo lekker om naar te luisteren. In Dream gaat de band ongetwijfeld naar nog grotere hoogten tillen!

4. Faith No More – Sol Invictus

Het was lange tijd onduidelijk of Faith No More überhaupt nog bij elkaar was, maar het tegendeel werd bewezen toen eerder dit jaar eindelijk werd aangekondigd dat de band na 18 jaar weer een nieuw album zou uitbrengen. En wat voor één! Op Sol Invictus hoor je een band die in topvorm verkeert. Het is bepaald geen licht verteerbare plaat, maar bij elke luisterbeurt ontdek je weer iets nieuws, waardoor het album na een paar luisterbeurten nog steeds interessant is. Een echte aanrader voor liefhebbers van experimentele rock en melodieuze metal.

3. Bring Me the Horizon – That’s the Spirit

Toen ik een zestienjarig emomeisje was draaide ik de eerste twee platen van Bring Me the Horizon helemaal grijs. Deathcore, oftewel, gruizige herriemuziek die ik toen helemaal te gek vond. Daarna ben ik een tijdje van de band afgestapt, maar met That’s the Spirit hebben de Engelsen mij toch weer bij de lurven gegrepen. De deathcore is imiddels verruild voor melodieuze hardrock en zanger Oli Sykes klinkt niet langer als een krijsend speenvarken; de beste man kan zowaar behoorlijk zingen. That’s the Spirit is een zwaar beladen album, ingevuld met sterke lyrics en meeslepende melodieën. Dat de band daarmee een prooi is geworden voor de 3FM-doelgroep maakt niet uit: Bring Me the Horizon doorstaat de tand des tijds en klinkt op hun vijfde album beter dan ooit.

2. Refused – Freedom

Als groot fan van Refused kon ik mijn geluk niet op toen eind 2014 bekend werd dat de band weer definitief bij elkaar is en er dit keer ook een nieuwe plaat zou volgen. Na het fantastische The Shape Of Punk To Come (1998) waren de verwachtingen hoog, maar de band heeft ze meer dan waargemaakt. Waar veel punk- en metalbands tegenwoordig steeds vaker de oversteek maken naar dertien-in-een-dozijn-poprock, blijft Refused zichzelf opnieuw uitvinden zonder zichzelf daarin te verliezen. Freedom klinkt dan ook precies zoals Refused anno 2015 moet klinken: ietwat gepolijste, heftige, eigenzinnige, onvoorspelbare hardcore punk uit de oude doos in een nieuw jasje.

1. Enter Shikari – The Mindsweep

Afgelopen januari, in mijn volledige review, noemde ik deze plaat al een kandidaat voor de jaarlijsten. Inmiddels is het december, en inderdaad, nog steeds staat The Mindsweep bij mij fier bovenaan. Nog steeds mixt en matcht Enter Shikari moeiteloos genres als rock, punk, metal, hardcore, pop, hiphop en electro. Serieuze nummers als ‘The Last Garrison’ worden afgewisseld met iets luchtigere tracks als ‘Slipshod’. The Mindsweep is hard, agressief, politiek geëngageerd, maar wel iets toegankelijker dan zijn voorgangers. Ook heeft de band inmiddels bewezen dat het nieuwe materiaal live uitstekend tot zijn recht komt. 2015 was zonder twijfel het jaar van Enter Shikari!