Counter Culture shorts nummer #126 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze honderdzesentwintigste editie van shorts vind je negen mooie microreviews van de nieuwe albums van Caskets, Des Rocs, From Ashes To New, Movements, Izzy Mahoubi, Rituals, Jamie’s Elsewhere, Spanish Love Songs en Signs Of The Swarm.

Caskets – Believe (79)
Post-hardcore meets poppunk? Caskets gooit deze verschillende genres in een blender en pleurt er nog een vleugje djent doorheen. Dit brouwsel smaakt erg zoet, maar heeft met een licht pittige afdronk. ‘Believe’ bestaat uit popliedjes met een rafelrandje. Dat klinkt misschien als iets slechts, maar dat is het niet! Deze band barst van het zelfvertrouwen en dat merk je. De tracks worden vol passie gezongen en gespeeld. Caskets klinkt krachtiger en zelfverzekerder dan ooit!

Recensent: Frank van de Ven

Des Rocs – Dream Machine (71)
Je kunt Des Rocs als het meer rockgeoriënteerde broertje van Jett Rebel zien. Beide mannen bedienen zich van allerlei maniertjes (die soms nogal aanstellerig overkomen). Op ’Dream Machine’ hoor je nogal gezwollen, dik aangezette zang die vol pathos wordt gebracht. De trillerige vocalen komen nogal gemaakt over en daar moet je van houden. ‘Dream Machine’ laat zich omschrijven als een soort kruising tussen The Killers en Creeper. Helaas mist Des Rocs de sterke hooks die eerdergenoemde bands wel hebben.

Recensent: Frank van de Ven

From Ashes To New – Blackout (74)
Als de mannen van Papa Roach met pensioen willen, kunnen ze de winkel met een gerust hart aan From Ashes To New overlaten. Deze gasten staan namelijk te springen om de troon van Jacoby Shaddix & co over te nemen. ‘Blackout’ klinkt als een verzameling onuitgebrachte tracks van Papa Roach. From Ashes To New combineert nu-metal met stadionrock en wisselt rauwe vocalen af met poppy zang. Linkin Park is ook een inspiratiebron van deze band, maar ‘Blackout’ haalt nooit het niveau van de grote inspiratiebronnen. Dit is zeker geen verkeerd album voor genrefans, maar verwacht niet verrast te worden want daarvoor klinkt dit gezelschap te generiek.

Recensent: Frank van de Ven

Movements – Ruckus! (81)
Op ‘Ruckus!’ hoor je atmosferische emopop in de stijl van Minus The Bear, maar dan minder technisch. Movements is erin geslaagd een pakkend album te maken dat leunt op de warme vocalen van Patrick Miranda. Deze band haalt je met dit album weg uit je dagelijkse sleur en parkeert je op een warm eiland waar je ontspannen weg kunt dromen. Dat is geen geringe prestatie!

Recensent: Frank van de Ven

Izzy Mahoubi – How To Run (67)
Heb je al je platen van Norah Jones stukgedraaid en snak je naar een surrogaat? Misschien is Izzy Mahoubi wat voor jou. Deze dame maakt ook jazzy pop die voor koffietentjes gemaakt lijkt te zijn. ‘How To Run’ onderscheidt zich van de concurrentie door de ietwat theatrale en gekunstelde voordracht van La Mahoubi. Deze zangeres mist echter de scherpe pen van Jones, waardoor de nummers nooit lang blijven hangen.

Recensent: Frank van de Ven

Rituals – I Found Myself In The Dark (81)
Het bandgeluid van Rituals beschrijven, klinkt als een flauwe mop. Iets in de trant van Slipknot, System Of A Down en een generieke metalcore band boeken op dezelfde tijd dezelfde studio. Zegt de een tegen de ander… Afijn, de rest kun je zelf invullen. ‘I Found MYself In The Dark’ is een mengeling van de hysterische nu-metal van System Of A Down gemixt met het venijn van Slipknot en voorzien van standaard clean vocals volgens het metalcore-boekje. Deze bizarre sonische cocktail laat zich verbazend gemakkelijk achteroverslaan. Rituals slaagt erin een smakelijk geluid neer te zetten en zich als gateway-band op te werpen. Het zou zomaar kunnen dat ‘I Found MYself In The Dark’ een hoop mensen introduceert met (extreme) metal.

Recensent: Frank van de Ven

Jamie’s Elswhere – Escapist (78)
In 2005 werd Jamie’s Elswhere opgericht. Post-hardcore was het populairste genre op Amerikaanse radiozenders en zonder bloedtoevoerafknijpende skinny en strak gestileerd emokapsel telde je niet mee. Anno 2023 is er veel veranderd. ‘Escapist’ roept echter herinneringen op aan lang vervlogen tijden en dat is in dit geval niet zo verkeerd. Zanger Aaron Charles Pauley keert na jaren van afwezigheid terug als voorman van Jamie’s Elsewhere. Daarnaast blijft hij ook nog actief als frontman van metalcore collectief Of Mice & Men. Op deze schijf klinkt Jamie’s Elsewhere harder dan ooit. Deze lichte koerswijziging misstaat de band niet!

Recensent: Frank van de Ven

Spanish Love Songs – Marvel (84)
Hoewel Spanish Love Songs muzikaal gezien niet zoveel met The Smiths van doen heeft, zijn er zeker raakvlakken. Zanger Dylan Slocum werpt zich in tegenstelling tot Morrissey niet op als gekwelde ziel die het leed dat omgaan met de mensheid heet op zijn schouders draagt, maar hij verstaat wel de kunst van gedoseerd melodrama. ‘Marvel’ is een goed in het gehoor liggende plaat met een mooie balans tussen pathos en puntigheid. Spanish Love Songs heeft een mooie verzameling indierockliedjes met een synthpopsausje gemaakt.

Recensent: Frank van de Ven

Signs Of The Swarm – Amongst The Low & Empty (65)
Als deathcore goed wordt uitgevoerd, kan het nog decennia mee. Signs Of The Swarm doet weinig fout, maar slaagt er helaas niet in om de hele speelduur te boeien. De tracks lijken namelijk te veel op elkaar en vloeien op den duur in elkaar over. Gedoseerd is ‘Amongst The Low & Empty’ wel zeer goed te pruimen. De nummers zijn zonder uitzondering bruut en meedogenloos, maar ook melodieus zodat ze goed in het gehoor liggen. Helaas lijken de composities wel erg veel op elkaar, zodat de verveling toeslaat.

Recensent: Frank van de Ven