Counter Culture shorts nummer #125 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze honderdvijfentwintigste editie van shorts vind je veertien mooie microreviews van de nieuwe albums van Mental Cruelty, Trophy Eyes, Not A Toy, Chamber, The Hu, Anberlin, Better Lovers, Sad Park, The Pink Spiders, Nita Strauss, Lana Del Rey, Esprit D’Air, PVRIS en Lavalove.

 

Mental Cruelty – Zwielicht (87)
De bandnaam Mental Cruelty is voor ongeoefende luisteraars zeker toepasselijk, want deze gasten blazen keiharde symfonische deathcore uit je speakers. Als je geen ijselijke krijszang gewend bent in combinatie met verzengende drums en gierende gitaren dan is ‘Zwielicht’ misschien wel een marteling voor je gehoorgang. Als je van deathcore in de stijl van Lorna Shore houdt, dan kun je je lol op met dit album. Deze plaat laat een bevlogen band horen die hun extreme metal iets milder kruidt met een paar goedgeplaatste cleans, melodie en epische synths. Lekker hoor!

Recensent: Frank van de Ven

Trophy Eyes – Suicide And Sunshine (87)
Wat kun je nog doen om op te vallen in een overvol poppunk landschap? Een mogelijkheid is om een grote bek te hebben en jezelf als de nieuwe Messias van het genre uit te roepen (hallo, MGK!), maar je kunt het ook anders aanpakken door gewoon goede muziek te maken. Trophy Eyes kiest voor die laatste optie. ‘Suicide And Sunshine’ is een doorleefde plaat geworden waar het vakmanschap en de passie vanaf spat. Dit is geen album over ‘emo girls’ geworden, maar een oprechte ode aan de beslommeringen van het dagelijks leven. Over moeilijke momenten, maar ook over de fijne dagen. Deze Australische band heeft een spannende, volwassen poppunkplaat gemaakt die dankzij de sterke teksten over tien jaar nog steeds beklijft.

Recensent: Frank van de Ven

Not A Toy – PRBLMS (75)
Heb je zin in een zomerse popplaat? Not A Toy bedient je op je wenken met ‘PRBLMS’. Dit debuut bestaat uit goed in het gehoor liggende popmuziek met een vleugje R&B. Soms klinkt deze band als het solowerk van Brent Walsh (van I The Mighty). Fans van Justin Timberlake kunnen deze band ook een kans geven, want ze vissen in dezelfde vijver.

Recensent: Frank van de Ven

Chamber – A Love To Kill For (76)
Chamber maakt furieuze hardcore met metalen randje en een vleugje mathcore. Overstuurde gitaren, woeste schreeuwzang en een toefje elektronica zorgen voor een rauw geluid dat binnenkomt. Deze band doet niets nieuws, maar fans van Botch kunnen wel wat met deze band. Het niveau van hun grote voorbeeld haalt Chamber niet, maar het komt er wel in de buurt. Soms is dat gewoon genoeg.

Recensent: Frank van de Ven

The Hu – Rumble Of Thunder (Deluxe) (76)
Het is aan The Hu te danken dat je direct aan Mongolië denkt. Het is slim om de hulp van (Amerikaanse) gastmuzikanten in te schakelen en juist van deze liedjes de singles van te maken. Op eigen kracht klinkt The Hu erg dwars en krijg je geen gelikte en verstaanbare zang voorgeschoteld, maar moet je het met traditionele Mongoolse keelklanken doen. Op deze luxe editie van ‘Rumble Of Thunder’ komt de culturele achtergrond van deze band nog sterker naar voren in de extra akoestische versies van oude krakers. De manier van zingen die The Hu hanteert, is volstrekt uniek en zeker niet voor iedereen. Deze Deluxe editie is alleen voor diehard-fans aan te raden, want de uitgeklede versies verschillen – vreemd genoeg – niet eens zoveel van de originele versies.

Recensent: Frank van de Ven

Anberlin  – Convinced (75)
In 2014 lieten de leden van Anberlin weten dat ‘Lowborn’ hun zwanenzang was en dat de koek echt op was. Toch was de band er nog steeds en lieten zij via een kruimelspoor weten nog steeds te bestaan. Er volgden in 2015 nog twee live albums en in 2022 was er de EP ‘Silverline’. Een jaar later is ‘Convinced’ een feit en blijkt dat er het een en ander veranderd is. Anberlin heeft op deze EP een koerswijziging doorgevoerd. De bescheiden rockband van weleer is getransformeerd in een poprockgroep met stadionambities. Bij vlagen lijkt OneRepublic een inspiratiebron te zijn. Melancholie is verwisseld voor bombast en galm. Dat klinkt misschien als iets slechts, maar dat is het allerminst want deze stijl misstaat Anberlin niet. Benieuwd hoe een volwaardig studioalbum in deze vorm gaat klinken!

Recensent: Frank van de Ven

Better Lovers – God Made Me An Animal (89)
Greg Puciato is een rusteloos type. Na het uiteenvallen van The Dillinger Escape Plan maakte Puciato onder zijn eigen naam ingetogen, broeierige rock. Ondertussen was hij ook bezig met new wave project The Black Queen en richtte hij supergroep Killer Be Killed met onder meer Max Cavalera op. Nu is Puciato druk met Better Lovers waarin hij opnieuw zijn vocale kunnen toont. De beste man zingt, schreeuwt en blaft zich een ongeluk en bewijst wederom een van de beste zangers van de metalscene te zijn. ‘God Made Me An Animal’ combineert matchrock, metalcore en pop op een organische manier. De zang is de lijm van deze genrecocktail. Als je deze release in één woord zou moeten recenseren, zou het ‘intens’ zijn.

Recensent: Frank van de Ven

Sad Park – No More Sound (81)
Om de vraag die op ieders lippen vraagt te beantwoorden: Ja, Sad Park is een emoband! Wel een bijzondere. Het stemgeluid van de zanger lijkt namelijk enorm op de vocalen van Julian Casablancas van The Strokes. De ietwat ongeïnteresseerde zang geeft deze emoband een geheel eigen smoel en dat is tof! Verveelde emo’s hoor je niet zo vaak! ‘No More Sound’ valt op door de onderscheidende vocalen en dat is een dikke plus.

Recensent: Frank van de Ven

The Pink Spiders – FREAKAZOID (83)
Na een pauze van vijf jaar zijn The Pink Spiders weer terug en dat is leuk nieuws! ‘FREAKAZOID’ is een fijne feestplaat met vrolijke rock waar we juist in deze onzekere tijd zo’n behoefte aan hebben. De refreintjes zijn catchy en direct mee te zingen. Dit album luistert en stuitert lekker weg en is gemaakt voor volle festivalweides! Boekers lezen jullie mee?

Recensent: Frank van de Ven

Nita Strauss – The Call Of The Void (87)
Als er iemand hard aan de weg aan het timmeren is, is het Nita Strauss wel. De gitariste werkte samen met Alice Cooper en Demi Lovata, maar wil haar carrière onder haar eigen naam uitbouwen. Gelukkig maar! Deze dame opende haar adresboekje en schakelde de hulp in van Lzzy Hale, Alissa White-Gulz, David Draiman en Anders Fridén. Ook zonder gastzangers maakt de gitariste indruk, want haar gitaarspel is ook zonder vocalen om van te smullen. Ze verliest zich nooit in gefreak en zorgt ervoor dat haar tracks een kop en staart hebben!

Recensent: Frank van de Ven

Lana Del Rey – Did You Know That There’s A Tunnel Under Ocean Blvd (93)
Tip: vraag je platenboer gewoon om de ‘nieuwe Lana Del Rey’ want dat scheelt je een hoop gedoe. Op het negende studioalbum ‘Did You Know That There’s A Tunnel Under Ocean Blvd’ gaat de Amerikaanse door waar ze goed in is: melancholische en nostalgische popliedjes zingen. Del Rey heeft haar formule geperfectioneerd en trakteert haar fans opnieuw op breekbare nummers over de dood, angst voor het leven en haar hunkering naar een onmogelijke liefde. Als je van haar muziek houd, hoef je geen verrassingen te verwachten maar dat is niet erg. Geen enkele artiest klinkt als Lana Del Rey en de Amerikaanse heeft de zeldzame gave om de wereld om je heen te doen vergeten en in haar wereld mee te zuigen. Dat is niet altijd een opbeurende plek, maar wel een plaats die prikkelt, intrigeert en verslavend werkt. Del Rey leeft haar muziek en dat voel je.

Recensent: Frank van de Ven

Esprit D’Air – Oceans (76)
Houd je van anime? Is het antwoord op voorgaande vraag een goedkeurende knik dan is de kans groot dat je Esprit D’Air kunt waarderen. Deze Japanse band maakt dromerige rock waarin elementen van djent en powermetal zitten. Dit soort muziek hoor je in – een minder overtuigende variant – vaak terug in de intromuziek van animes. ‘Oceans’ staat vol euforische rockliedjes die je motiveren je gebalde vuisten in de lucht te gooien en te headbangen. Dat je de Japanse teksten niet kunt verstaan, dondert niet. Het gevoel is universeel. De zang is helder en redelijk ingetogen (lees: niet hysterisch). Erg leuke schijf!

Recensent: Frank van de Ven

PVRIS – Evergreen (79)
Na een aantal bezettingswisselingen staat frontvrouw Lynn Gunn er alleen voor en treedt ze als soloartiest onder de naam PVRIS op. ‘Evergreen’ is een popalbum dat zich van de concurrentie onderscheidt door het alternatieve jasje. In een ver verleden was PVRIS namelijk een post-hardcore band en dat rauwe randje wordt goed uitgebuit. ‘Evergreen’ is een licht alternatief popalbum met toffe nummers erop. Gunn kun je zien als het alternatieve zusje van Ellie Goulding dat posters van Iron Maiden en Metallica in haar kamer heeft hangen maar stiekem liever naar Madonna luistert

Recensent: Frank van de Ven

Lavalove – Love Sick (31)
Ehm… Wat is dit? Is dit een grap? Welke platenbobo heeft bedacht dat ‘Love Sick’ een album is dat gepromoot mag worden? Lavalove kan goed bluffen, want van hun muzikaliteit moet deze groep het niet hebben. De flinterdunne zang is vals en alle liedjes kabbelen doelloos voort in hetzelfde lome tempo. Met titels als ‘Cancer Baby’ en ‘Dirtiest Of Dogs’ verwacht je vuurwerk, maar je krijgt een nat rotje. Lavalove? Liever Lamazittuh…

Recensent: Frank van de Ven