Counter Culture shorts nummer #128 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze honderdachtentwintigste editie van shorts vind je veertien mooie microreviews van de nieuwe albums van Cryptosis, Plain White T’s, Texas In July, Post Profit, Until I Wake, Spirit Box, Youth Fountain, Poppy, Silent Planet, Ice Nine Kills, Hollow Front, The Gaslight Anthem, Dying Wish en CMFT.
Cryptosis – The Silent Call (79)
Benieuwd hoe Metallica ten tijde van ‘Kill ‘Em All’ had geklonken als ze ook wat symfonische elementen in het bandgeluid hadden toegelaten? Vast als Cryptosis! Deze gasten brengen thrash en symfonische metal samen en dat levert hen een geheel eigen geluid op. ‘The Silent Call’ klinkt zowel fris als vertrouwd. Helaas gaat het hier slechts om een EP en niet om een volwaardig studioalbum. Dat is zonde, want deze plaat smaakt naar meer!
Recensent: Frank van de Ven
Plain White T’s – Plain White T’s (75)
Meestal is het geen goed teken als een band niet eens de moeite neemt om een albumtitel te verzinnen. Bij de Plain White T’s maakt dat weinig verschil, omdat deze Amerikaanse emoband al jarenlang dezelfde plaat maakt. Dat betekent dus dat je het moet doen met een verzameling familievriendelijke, ambachtelijk gemaakte suikerzoete popliedjes. Nergens spannend of verrassend, maar wel ‘gewoon’ goed gemaakt. Helaas voor deze gasten staat er geen tophit als ‘Hey There Delilah’ op deze plaat.
Recensent: Frank van de Ven
Texas In July – Without Reason (72)
Het Amerikaanse Texas In July gooide in 2015 de handdoek in de ring. Ruim acht jaar later is deze metalcore formatie weer bij elkaar en wordt de EP ‘Without Reason’ op de wereld losgelaten. Texas In July klinkt iets lomper dan op de voorgaande releases. Clean vocals hoef je dus niet te verwachten. Wel is er iets meer djent aan het bandgeluid toegevoegd. Deze EP ligt goed in het gehoor, maar brengt niets nieuws. Texas In July is altijd een middenmoter geweest en daar brengt deze release geen verandering in. Niet slecht, maar ook niet noemenswaardig.
Recensent: Frank van de Ven
Post Profit – Self Defeater (81)
Als Deftones en Saosin samen een studio zouden boeken en nummers gingen schrijven, zou er vast iets als ‘Self Defeater’ uitkomen. Post-hardcore meets dreampop. Post Profit maakt veel indruk met deze EP. De soulvolle zang en broeierige sfeer zorgen ervoor dat deze muziek lekker in je hoofd blijft kleven.
Recensent: Frank van de Ven
Until I Wake – Inside My Head (Deluxe) (34)
Het lijkt wel een trend te worden om platen van een jaar oud opnieuw uit te brengen met een paar extra liedjes erbij. Onder de noemer ‘Deluxe Edition’ mogen trouwe fans opnieuw in de buidel tasten. Until I Wake hoopt dat twee B-kantjes en twee akoestische ‘herbewerkingen’ fans over de streep trekken om een vorig jaar uitgebracht album opnieuw aan te schaffen. Het nieuwe materiaal rechtvaardigt de aankoop duidelijk niet en die paar extraatjes hadden prima op een EP gekund! Geldklopperij.
Recensent: Frank van de Ven
Spiritbox – The Fear Of Fear (85)
Spiritbox is door de komst van bassist Josh Gilbert (voorheen van As I Lay Dying) een andere band geworden. De groep rond boegbeeld Courtney LaPlante is nog meer gaan experimenteren. De melodische passages zijn softer geworden, terwijl de hardere kant van de band nog beter naar voren komt. ‘The Fear Of Fear’ is een dynamische EP waarin dromerige nu-metal wordt afgewisseld met logge soundschapes en euforische pop. Spiritbox maakt spannende muziek die weet te verrassen, betoveren en ontroeren.
Recensent: Frank van de Ven
Youth Fountain – Together In Lonesome (61)
Youth Fountain is het alter ego van Tyler Zanon. Deze kerel maakt in zijn uppie emorock in de stijl van Taking Back Sunday. Dat dit een soloproject is, merk je aan de opbouw van de nummers. Zanon werkt alleen en mist een klankbord, waardoor zijn liedjes in elkaar overvloeien omdat ze zo elkaar lijken. Jammer, want hier had zeker meer in gezeten. Door een band om hem heen te verzamelen, had deze plaat meer dynamiek gekend. En die vervelende echo in de refreintjes doet afbreuk aan de nummers!
Recensent: Frank van de Ven
Poppy – Zig (82)
Poppy is een performance artist. Dat wil zeggen dat ze uit is op een soort shockeffect en de grenzen opzoekt. Voorheen deed deze zangeres dat door ultragladde popzang te combineren met nu-metal. Alsof Britney Spears besloot een plaat te maken met Slipknot als begeleidingsband. Op ‘Zig’ is de flirt met metal er nog steeds, maar wordt vooral een mengeling van electropop en noiserock verkend. Hoe dat klinkt? Als een hallucinante cocktail van Lolita-zang en schurende beats voorzien van een gruizige, maar ook heldere productie. Soms bevreemdend en irritant, maar altijd intrigerend en spannend. ‘Zig’ is een vrij lastige plaat, maar als het kwartje valt heb je er een nieuw lievelingsalbum bij!
Recensent: Frank van de Ven
Silent Planet – SUPERBLOOM (76)
Als Slipknot en Rammstein het echtelijk bed zouden delen, zou Silent Planet hun liefdesbaby zijn. ‘SUPERBLOOM’ combineert Duitse tanzmetal met de gecontroleerde chaos uit Iowa. Duister, lomp, trippy maar ook melodisch. De productie is nooit te glad, zodat Silent Planet altijd gevaarlijk blijft. De clean vocals zijn voorzien van een passend gruizig randje.
Recensent: Frank van de Ven
Ice NIne Kills – Welcome To Horrorwood: Under Fire (75)
Het Amerikaanse Ice Nine Kills heeft zich door keihard te buffelen naar de top gewerkt. Deze metalcore band profileert zich als een stel fervente horrorfans door hun albums en liedjes op te dragen aan iconische genrefilms. Dat levert grappige referenties en verwijzingen op waarvan het gestoorde ‘Hip To Be Scared’ een mooi voorbeeld is. Dit nummer is een parodie op cultfilm ‘American Psycho’. Op een gegeven moment wordt deze gimmick ook een beetje vermoeiend. Ice Nine Kills schuwt de bombast niet en klinkt bij vlagen als een kruising tussen Panic! At The Disco en Bullet For My Valentine. Theatraal en over de top. Daar moet je tegen kunnen. In gedoseerde vorm is dit album erg genietbaar én melig.
Recensent: Frank van de Ven
Hollow Front – The Fear Of Letting Go (67)
Sommige bandnamen lijken wel profetisch. Hollow Front is een gezichtsloos gezelschap dat de kost verdient met anonieme metalcore. Het ontbreekt deze mannen aan een identiteit. Jammer, want de zang is niet verkeerd en de keuze voor een producer die de muziek laat ademen, siert deze band ook.
Recensent: Frank van de Ven
The Gaslight Anthem – History Books (94)
In 2015 besloot The Gaslight Anthem een ‘pauze voor onbepaalde tijd’ in te lassen. Frontman Brian Fallon richtte zich op een solocarrière, maar begon na lange tijd zijn bandmaten te missen. Dat resulteerde uiteindelijk in een tour en een nieuw album in de vorm van ‘History Books’. Gelukkig maar, want deze plaat is ongelooflijk welkom! Deze comeback van The Gaslight Anthem voelt als het weerzien van een oude vriend die je jaren geleden uit het oog verloor. Er is overduidelijk wat veranderd: je kameraad oogt duidelijk ouder en doorleefder. Het jeugdige karakter van deze band is verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor een meer melancholisch geluid. Het past goed bij het nieuwe The Gaslight Anthem. ‘History Books’ is een prachtplaat!
Recensent: Frank van de Ven
Dying Wish – Symptoms Of Survival (94)
Op hun tweede album ‘Symptoms Of Survival’ laat Dying Wish weten tot de top van de metalcore scene te behoren. Deze plaat is genadeloos! Niet alleen sonisch, maar ook tekstueel. Frontvrouw Emma Boster schrijft rauwe, goudeerlijke teksten die recht uit haar dagboek lijken te komen. Elk woord is raak en komt keihard binnen. Bij vlagen doet dit album qua sfeer denken aan ‘The End Of Heartache’ van Killswitch Engage. Boster’s schreeuwzang is gemeen en furieus, terwijl haar clean vocals juist bombastisch en kwetsbaar klinken. Melodie en agressie gaan hand in hand. Als je van oldschool metalcore in de stijl van Shai Hulud, Bleeding Through en het eerder genoemde Killswitch Engage houdt, is dit een aanrader! Kleine kans dat er dit jaar een beter metalcore anthem dan ‘Torn From Your Silhouette’ verschijnt…
Recensent: Frank van de Ven
CMFT – CMFT 2 (88)
Corey Taylor is het boegbeeld van Slipknot en Stone Sour. De beste man kon zijn creatieve ei niet kwijt in die bands en daarom startte hij soloproject CMFT op. CMFT staat trouwens voor Corey ‘Mother F*cking’ Taylor en die benaming geeft precies aan wat je mag verwachten: ouderwetse no-nonsense hardrock die vol bravoure wordt gebracht. ‘CMFT 2’ klinkt als een kruising tussen DAnko Jones en Steel Panther, maar dan niet zo schunning. Dit album is een luchtig tussendoortje van de man die zijn ziel en zaligheid bloot legt in zijn teksten voor Slipknot en Stone Sour. Soms wil je gewoon lekker rocken en niets meer. Dat is precies wat Taylor doet op ‘CMFT 2’.
Recensent: Frank van de Ven