Het jaar zit er bijna op en dus is het weer tijd om de balans op te maken. De komende weken stellen onze reviewers een aantal platen aan je voor die je móét luisteren vóór 2023 voorbij is. In deze aflevering is het de beurt aan Frank. Zijn eindlijst bevat van alles wat. Waarom deze platen? Lees het na in zijn vuistdikke longread, voor het gemak aangevuld met sleuteltracks die je direct kunt aanklikken en bekijken.

1. The Amity Affliction – Not Without My Ghost (93)
De bandleden hebben de nieuwe plaat zelf geproduceerd en dat heeft in een hard album geresulteerd. ‘Not Without My Ghost’ laat een pissige band horen die het helemaal heeft gehad met religie. Juist. The Amity Affliction werd bekend door hun teksten over suïcide en mentale gezondheid. Door deze lastige onderwerpen bespreekbaar te maken, trok de band veel aandacht en konden veel mensen troost putten uit de woorden van frontman Joel Birch. Wat verder opvalt, is dat deze plaat meer metal georiënteerd is en voor The Amity Affliction begrippen ongekend hard klinkt. Soms schurkt de band zelfs tegen melodeath aan! Het is fijn om deze gasten zo gretig te horen. Het voelt alsof The Amity Affliction zich wil bewijzen en zich opnieuw op de kaart wil zetten. De elektronische elementen zijn er wel, maar wel minder zoetsappig en poppy. Deze Aussies laten een andere kant van zichzelf zien en dat heeft geresulteerd in een creatieve, harde popmetalplaat!

Recensent: Frank van de Ven

2. The Gaslight Anthem – History Books (94)
In 2015 besloot The Gaslight Anthem een ‘pauze voor onbepaalde tijd’ in te lassen. Frontman Brian Fallon richtte zich op een solocarrière, maar begon na lange tijd zijn bandmaten te missen. Dat resulteerde uiteindelijk in een tour en een nieuw album in de vorm van ‘History Books’. Gelukkig maar, want deze plaat is ongelooflijk welkom! Deze comeback van The Gaslight Anthem voelt als het weerzien van een oude vriend die je jaren geleden uit het oog verloor. Er is overduidelijk wat veranderd: je kameraad oogt duidelijk ouder en meer  doorleefd. Het jeugdige karakter van deze band is verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor een meer melancholisch geluid. Het past goed bij het nieuwe The Gaslight Anthem.

Recensent: Frank van de Ven

3. In Flames – Forgone (97)
Het Zweedse In Flames is een band die graag met je verwachtingspatroon speelt. Krijg je oldschool melodeath, hardrock met een metalen randje of metalcore? Op het veertiende studioalbum van deze geweldenaren krijg je een beetje van alles. ‘Forgone’ laat zich beluisteren als een soort dwarsdoorsnede van het oeuvre van deze gasten. Wat opvalt, is dat deze plaat barst van de energie. Je hoort – nee, voelt –  dat deze band er zin in heeft en het beste uit zichzelf heeft gehaald. De tracks zitten  goed in elkaar en kenmerken zich door flitsend gitaarwerk en bevlogen zang. Prijsnummer ‘Meet Your Maker’ is wat ondergetekende betreft één van de beste nummers die In Flames ooit schreef: melodieus, fel, hard en een ongelooflijke oorwurm.

Recensent: Frank van de Ven

4. Depeche Mode – Memento Mori (98)
Het verlies van een bandlid is altijd zwaar. Depeche Mode verwerkte het verdriet om hun gevallen broeder in een album. Deze rouwverwerking laat een band in bloedvorm horen. Dit eerbetoon aan Andrew Fletcher bestaat uit pakkende singles en is het beste dat Depeche Mode de afgelopen 20 jaar maakte. De dood is tevens een nieuw begin: zo voelt dit album.

Recensent: Frank van de Ven

5. Lana Del Rey – Did You Know That There’s A Tunnel Under Ocean Blvd (93)
Tip: vraag je platenboer gewoon om de ‘nieuwe Lana Del Rey’ want dat scheelt je een hoop gedoe. Op het negende studioalbum ‘Did You Know That There’s A Tunnel Under Ocean Blvd’ gaat de Amerikaanse door waar ze goed in is: melancholische en nostalgische popliedjes zingen. Del Rey heeft haar formule geperfectioneerd en trakteert haar fans opnieuw op breekbare nummers over de dood, angst voor het leven en haar hunkering naar een onmogelijke liefde. Als je van haar muziek houd, hoef je geen verrassingen te verwachten maar dat is niet erg. Geen enkele artiest klinkt als Lana Del Rey en de Amerikaanse heeft de zeldzame gave om de wereld om je heen te doen vergeten en in haar wereld mee te zuigen. Dat is niet altijd een opbeurende plek, maar wel een plaats die prikkelt, intrigeert en verslavend werkt. Del Rey leeft haar muziek en dat voel je.

Recensent: Frank van de Ven

6. Dying Wish – Symptoms Of Survival (94)
Op hun tweede album ‘Symptoms Of Survival’ laat Dying Wish weten tot de top van de metalcore scene te behoren. Deze plaat is genadeloos! Niet alleen sonisch, maar ook tekstueel. Frontvrouw Emma Boster schrijft rauwe, goudeerlijke teksten die recht uit haar dagboek lijken te komen. Elk woord is raak en komt keihard binnen. Bij vlagen doet dit album qua sfeer denken aan ‘The End Of Heartache’ van Killswitch Engage. Boster’s schreeuwzang is gemeen en furieus, terwijl haar clean vocals juist bombastisch en kwetsbaar klinken. Melodie en agressie gaan hand in hand. Als je van oldschool metalcore in de stijl van Shai Hulud, Bleeding Through en het eerder genoemde Killswitch Engage houdt, is dit een aanrader! Kleine kans dat er dit jaar een beter metalcore anthem dan ‘Torn From Your Silhouette’ verschijnt…

Recensent: Frank van de Ven

7. Therapy? – Hard Cold Fire (91)
‘Hard Cold Fire’ ligt in het verlengde van ‘Disquiet’ (2015) en ‘Cleave’ (2018). De band zat in een flow en dat hoor je terug op dit album. Niet zo verwonderlijk als je nagaat dat dit zestiende studioalbum door allerlei tourverplichtingen achttien maanden op de plank bleef liggen. Alle eerder genoemde platen klinken als moderne varianten van ‘Troublegum’. Al is ‘Hard Cold Fire’ net wat venijniger dan de voorgangers. Luister maar eens naar het bijzonder sfeervolle ’Days Kollaps’. Het spelplezier spat van deze schijf af en dat heeft in een pakkende plaat geresulteerd. De nummers zijn puntig en compact en duren nergens te lang. In een rechtvaardige wereld hoor je deze tracks op de radio. Helaas is gerechtigheid ver te zoeken in de ether en zul je naar de platenzaak of streamingdienst moeten. Het heilige vuur is nog lang niet gedoofd en Therapy? klinkt gretig. De oorwurmen van dienst op ‘Hard Cold Fire’ zijn wat ondergetekende betreft ‘Bewildered Herd’ en ‘Ugly’. Drie minuten pure punkmetalprogpopperfectie!

Recensent: Frank van de Ven

8. CMFT – CMFT 2 (88)
Corey Taylor is het boegbeeld van Slipknot en Stone Sour. De beste man kon zijn creatieve ei niet kwijt in die bands en daarom startte hij soloproject CMFT op. CMFT staat trouwens voor Corey ‘Mother F*cking’ Taylor en die benaming geeft precies aan wat je mag verwachten: ouderwetse no-nonsense hardrock die vol bravoure wordt gebracht. ‘CMFT 2’ klinkt als een kruising tussen DAnko Jones en Steel Panther, maar dan niet zo schunnig. Dit album is een luchtig tussendoortje van de man die zijn ziel en zaligheid bloot legt in zijn teksten voor Slipknot en Stone Sour. Soms wil je gewoon lekker rocken en niets meer. Dat is precies wat Taylor doet op ‘CMFT 2’.

Recensent: Frank van de Ven

9. Mercenary – Soundtrack For The End Times (93)
Dat Mercenary nog bestaat, mag een wonder heten. Er zit geen enkel oerlid meer in deze formatie en na een massale leegloop in 2009 besloten de overblijvers om toch maar door te pakken. Mercenary werd een andere band, maar bleef de kenmerkende combinatie van melodeath en power metal trouw. In 2013 verscheen het geniale  ‘Through Our Darkest Days’ waarop de band melodie en agressie op een organische manier samenbracht. En toen? Toen werd het stil. Na een decennium is de band terug met een volwaardig studioalbum. Gelukkig maar, want ‘Soundtrack For The End Times’ is een beest van een plaat! Zo hoort moderne metal te klinken! Alle tracks klinken als singles, de melodieën blijven dagen in je hoofd kleven en de productie is moddervet. In een rechtvaardige wereld wordt dit album omarmd door de metalgemeenschap. Powermetal, metalcore en melodeath ontmoeten elkaar op een natuurlijke manier. Deze gasten hebben hun formule geperfectioneerd. Dat verdient respect!

Recensent: Frank van de Ven

10. Creeper – Sanguivore (94)
Wat een ballen heeft Creeper om hun derde studioalbum opnieuw als een moderne rockopera te benaderen, maar dan nog ambitieuzer dan de voorgangers! Fans van deze Britten weten dan dat ze opnieuw een bombastische plaat vol vuurwerk kunnen verwachten. Dat dit een derde keer lukt, mag een godswonder heten! Deze band gaat niet voor groots, maar voor Gigantisch met een grootse G. ‘Sanguivore’ klinkt als de nooit gemaakte rockopera van Meatloaf, My Chemical Romance en Danzig! Volledig over de top, bombastisch, kitsch maar tegelijkertijd ook gemeend en met het hart op de juiste plek. Creeper doet waar het zijn in heeft en gaat daar ook vol voor. Hun lef en inzet heeft in een verslavend album geresulteerd dat van begin tot eind boeit en waar rock, prog, emo, rockabilly en metal bij elkaar komen. Op papier kan dit niet werken, maar dat doet het dus wel. Geweldige plaat!

Recensent: Frank van de Ven