Het wordt onderhand eens tijd dat Europa massaal voor de energieke Truckfighters valt. Aan de andere kant van de oceaan oogst het Zweedse rocktrio al volop bewondering en respect. Niemand minder dan Josh Homme – toch wel de huidige grootmeester van stonerrock – betitelde Truckfighters als één van de beste bands op deze planeet. Een soortgelijke kwalificering gaat in onze ogen wat ver, maar de show op het geslaagde Into the Void-festival in Eindhoven onderstreept wel de grote waarde en kracht achter deze groep.

De grote zaal in de Effenaar is zaterdag op z’n drukst als Ozo, Dango en Poncho (hun artiestennamen) het podium bestijgen. Geen begroeting, handgebaar of andere poespas, maar meteen raggen. De bikkelharde opener Mind Control zet onmiddellijk de toon en is stiekem de belichaming van 20 jaar Truckfighters: moddervette riffs, melodieuze solo’s, brommende bass en genadeloze drumroffels. En in Eindhoven gepaard met een rockattitude ‘van heb ik jou daar’.

Alle ogen op Into the Void zijn gericht op gitarist Niklas Källgren (aka Dango). Geen seconde staat de langharige trucker met het onblote bovenlijf stil. Hij deinst op en neer, maakt korte sprongetjes, draait rondjes terwijl hij weer een ronkende solo uit zijn gitaar perst en trekt gekke bekken. Door zijn jeugdige onbevangenheid zou je bijna vergeten dat er een groot gitarist in Källgren schuilt. Moeiteloos bouwt hij een nummer met zijn fuzzy, funky stijl op, om vervolgens weer verwoestend uit te halen met een allesvernietigende riff.

Een manier van spelen die zich gedurende de show blijft herhalen, maar nooit weet te vervelen. In elk nummer – of het nu het snelle, stuwende Last Curfew of publieksfavoriet Monte Gargano is – wordt een indrukwekkende geluidsmuur opgezet waar veel andere bands in het genre nog van kunnen leren. Als de show een uur klokt, zit het er alweer op. In het eindeloos opgerekte Desert Cruiser (al jaren het huzarenstukje van de band) neemt Truckfighters afscheid op een manier die we van ze gewend zijn: met een pot dampende desertrock waar je U tegen zegt.

Into the Void opent eerder zaterdag met een muur van geluid als het Italiaanse trio Black Rainbows het podium beklimt. Met hun snelle, fuzz-gedrenkte riffs en hypnotiserende ritmes brengen ze de enkele honderden bezoekers meteen in een trance, de perfecte opwarmer voor de avond die zou volgen. ,,Wij zijn Black Rainbows”, is het enige wat de frontman heeft te zeggen. En dat is niet erg, want zijn muzikale spel staat buiten kijf. Een band om in de gaten te houden.

 

Gaupa, wat lynx in het Zweeds betekent, brengt even later een verfrissende dosis energie op het podium. Dat komt niet door hun lekkere psychedelische rock, maar vooral door de zangeres. Deze dame is weliswaar een kleine verschijning, maar schijn bedriegt: wat een ongelooflijke power en plezier zit er in dat lichaampje verstopt! Van een ninjatrap tot streetdance en van salsa tot flamenco: het komt allemaal langs, weliswaar met een bedenkelijke en daardoor erg komische motoriek. De Effenaar kan er smakelijk om lachen, en geniet intusssen van de Gaupa’s kenmerkende mix van psychedelische rock en folk-invloeden. En warempel, de band heeft zelfs een scherm met daarop psychedische visuals meegenomen!

In de andere zaal staat niet veel later een band waarvan niemand de band fatsoenlijk kan uitspreken. Skraeckloedan, in het Zweeds betekent het dinosaurus. Luisterend naar de muziek kunnen we ons wel voorstellen waarom. Het is met afstand de zwaarste band van de dag, met een bruut geluid dat is doordrenkt met heftige breakdowns en gewoon echt zware stoner. De vocals doen denken aan die van Baroness, een beetje schreeuwen en janken door elkaar. Wat ons betreft had dat niet gehoeven: de band is muzikaal al sterk genoeg en het leidt echt af van de verder uitstekende sound. Zonde!

 

De band met het traagste geluid van vandaag is zonder twijfel Mars Red Sky. Tussen al het snelle en harde gitaargeweld een welkome afwisseling. Je moet er even voor gaan zitten, deze Franse band is lang niet zo toegankelijk als andere bands op Into the Void, maar wie zich eraan overgeeft laat zich verrassen door enkele prachtige melodieën en dromerige vocals die nog lang in je hoofd nagalmen. Kippenvel gegarandeerd!

Terwijl een groot deel van het publiek naar buiten stroomt – waarschijnlijk om een laatste trein terug te halen – beklimt Graveyard als headliner het podium en sluit Into the Void op geen denkbaar betere wijze af. De bezoekers van het Eindhovense festival keren tevreden huiswaarts en kunnen terugkijken op een meeslepende en vooral reuzegezellig stonerfeestje dat vooral doet verlangen naar meer. 5 oktober staat al met rood omcirkeld in onze agenda, dan keert Into the Void terug maar dan in Leeuwarden.