Counter Culture shorts nummer #135 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben we de shorts voor je. In deze 135e editie van shorts vind je tien mooie microreviews van de nieuwe albums van Touché Amoré, Cloud Nothings, Terry Marshall And Friends, Chokecherry, Crucifiction, The Native Howl, Seven Hours After Violet, Swallow The Sun, Better Lovers en Louise Lemón.
Touché Amoré – Spiral In A Straight Line (80)
Het Amerikaanse Touché Amoré is na een pauze van vier jaar klaar om de wereld te bestormen met nieuw werk dat elementen van melodische hardcore, indierock en emocore bevat. De rust heeft de mannen goed gedaan, want ‘Spiral In A Straight Line’ klinkt bevlogen en oprecht. Dat vonden klasbakken als Lou Barlow (Dinosaur Jr.) en Julien Baker (Boygenius) ook, want ze besloten als gastmuzikant op te draven. Fijne plaat!
Recensent: Frank van de Ven
Cloud Nothings – Here And Nowhere Else – 10th Anniversary (-)
Om het tienjarig bestaan van ‘Here And Nowhere Else’ te vieren, besloot indierockband Cloud Nothings om deze schijf opnieuw uit te brengen. Deze heruitgave wordt aangevuld met acht nieuwe liedjes, een paar liveopnamen en twee remixes. Leuk voor de diehard fans, maar dit had gemakkelijk als EP uitgebracht kunnen worden. Mocht je deze plaat nog niet hebben, dan is dit de versie die je moet aanschaffen.
Recensent: Frank van de Ven
Terry Marshall And Friends – Living The Blues (81)
Terry Marshall en zijn vader stonden aan de basis van de Marshall Amps. Deze muzikale familie maakt apparatuur voor muzikanten en weet precies waar behoefte aan is in de muziekindustrie. Of dat deze schijf is, valt nog maar te bezien. Albums als ‘Living The Blues’ worden namelijk niet veel gemaakt of komen weinig onder de aandacht van het grote publiek. Jammer, want deze ietwat ouderwets aandoende plaat is erg genietbaar en druipt van de liefde voor jazz en blues. De variatie op ‘Living The Blues’ is enorm. Zo waan je je het ene moment in een zwoele jazzclub om vervolgens ergens in een zweterig barretje in New Orleans te belanden.
Recensent: Frank van de Ven
Chokecherry – Messy Star (87)
Wat een toffe release is dit zeg! Chokecherry maakt dromerige shoegaze. Alsof The Sundays met My Bloody Valentine de studio is ingedoken. Zangeres Izzie Clark steelt de show met haar bedwelmende vocalen.
Recensent: Frank van de Ven
Crucifiction – Will To Power (77)
Crucifiction maakt deathcore volgens het boekje. Deze band klapt erop en klinkt machinaal, vunzig en melodieus. De vocalen komen vanuit de onderbuik en lijken uit de keel van een of andere helse demon te komen. Zonder tekstboekje is dit niet te doen, maar je weet dat je met een gemene bende van doen hebt.
Recensent: Frank van de Ven
The Native Howl – Sons Of Destruction (79)
Zelf noemen ze het ‘thrash grass’ en daar valt zeker wat voor te zeggen. Je hoort bluegrass met een soort kopie van James ‘Metallica’ Hetfield achter de microfoon. Lzzy Hale ziet er ook wat in en treedt op als gast in een van de nummers. ‘Sons Of Destruction’ is een lekker eigenzinnige plaat van een band met een geheel eigen smoel.
Recensent: Frank van de Ven
Seven Hours After Violet – Seven Hours After Violet (78)
Bassist Shavo Odadjian van System Of A Down heeft een nieuw project opgestart. Seven Hours After Violet maakt nu-metal die veel raakvlakken heeft met System Of A Down en Linkin Park met een vleugje djent. Soms chaotisch, maar altijd catchy. Dit is ADHD-muziek vol tempowisselingen.
Recensent: Frank van de Ven
Swallow The Sun – Shining (91)
Melancholisch, dromerig en beschouwend: dat is Swallow The Sun. ‘Shining’ is een plaat die pakt vanaf de eerste noot. Metal wordt nog spannender, filmischer of meer bezwerend dan dit. Deze gasten slepen je hun wereld in en laten je pas los als jij op de stopknop drukt.
Recensent: Frank van de Ven
Better Lovers – Highly Irresponsible (81)
Better Lovers is de zoveelste nieuwe metalsupergroep. Deze formatie bestaat uit (oud)leden van Everytime I Die, The Dillinger Escape Plan en Fit For An Autopsy. Gevierde muzikanten die hun krachten bundelen en een soort combinatie van eerder genoemde bands presenteren. Vooral het maniakale van The Dillinger Escape Plan en Everytime I Die hoor je terug in ‘Highly Irresponsible’. Vocale kameleon Greg Puciato bewijst opnieuw zijn kunnen en geeft aan dat hij een van de beste metalzangers van dit moment is. De beste man croont, schreeuwt en zingt als geen ander en kan elke stijl aan. Better Lovers klinkt chaotisch en melodieus, zodat dit album altijd beklijft. Mathmetal van hoog niveau.
Recensent: Frank van de Ven
Louise Lemón – Lifetime Of Tears (95)
Ze wordt weleens ‘The Queen of Death Gospel’ genoemd, deze Louise Lemón. De Zweedse zangeres trekt de aandacht met haar stem waarin je wanhoop, woede en kwetsbaarheid hoort. ‘Lifetime Of Tears’ is een album van een gekwetste vrouw die de verantwoordelijken ter verantwoording roept en tegelijkertijd met haar gevoelens worstelt. Een zeer persoonlijke plaat die binnenkomt. De spookachtige, bezeten sfeer zorgt ervoor dat deze muziek je vanaf de eerste noot pakt en ook na afloop in je hoofd blijft hangen. Muziek om te ervaren en te voelen. Een koptelefoon is een dikke aanrader om ten volste van deze plaat te genieten.
Recensent: Frank van de Ven