Counter Culture shorts nummer #139 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben we de shorts voor je. In deze 139e editie van shorts vind je elf mooie microreviews van de nieuwe albums van Love is Noise, Lacuna Coil, Cryptosis, Bloodywood, Bob Mould, The Veils, Spiritbox, Oversize, Silverstein, All That Remains en Bleeding Through.
Love Is Noise – To Live In A Different Way (89)
Love Is Noise debuteert met ‘To Live In A Different Way’ op zelfverzekerde wijze. Deze shoegaze band is in staat om sterke rocknummers te schrijven die worden overgoten met een noise jasje. Dat werkt, want daardoor komt de muziek mysterieuzer over. Het maakt de prima nummers net een tikkie spannender. Dit album is dromerig en doet bij vlagen aan Deftones denken. Geen slecht referentiekader.
Recensent: Frank van de Ven
Lacuna Coil – Sleepless Empire (81)
Wat kun je nog over Lacuna Coil zeggen dat niet gezegd is? Deze Italiaanse rockband is erin geslaagd de Amerikaanse markt te veroveren en na het beluisteren van ‘Sleepless Empire’ blijkt waarom deze Europeanen dat gelukt is. Lacuna Coil schrijft pakkende rock voor bomvolle arena’s. De nummers zitten goed in elkaar, zijn dankzij goedgeplaatste screams nooit te soft en de refreinen zijn direct mee te zingen.
Recensent: Frank van de Ven
Cryptosis – Celestial Death (80)
Technische deathmetal is wat Cryptosis je voorschotelt. ‘Celestial Death’ is een plaat voor gitaarfreaks. Dat wil niet zeggen dat ‘de reguliere’ metalhead niets met deze schijf kan. Integendeel! Cryptosis verliest nooit het nummer uit het oog. Elke track heeft wel wat bijzonders te bieden. Dit is een atmosferische plaat waar je de tijd voor moet nemen. Als je dat doet, wacht er een knap album op je waar het vakmanschap vanaf druipt.
Recensent: Frank van de Ven
Bloodywood – Nu Delhi (87)
Als je Bloodywood zou moeten beschrijven, zou het een kruising tussen System of a Down, Slipknot en een liedje uit een Bollywoodfilm zijn. Deze band vermengt nu-metal met ruige Engelstalige raps met Indiase clean vocals. Een combinatie die op een vreemde manier werkt! ‘Nu Delhi’ laat een bevlogen band met een geheel eigen smoel horen. Van Bloodywood is er maar één en daar moet je zuinig op zijn. Toffe plaat.
Recensent: Frank van de Ven
Bob Mould – Here We Go Crazy (83)
Bob Mould stond aan de basis van punkband Hüsker Dü, maar trekt al jaren zijn eigen plan als soloartiest. ‘Here We Go Crazy’ is zijn vijftiende soloavontuur. Deze Amerikaan maakt tijdloze rock met catchy refreinen. Elk nummer heeft wel iets bijzonders te bieden in de vorm van een goede hook, gave riffs of mooie zanglijn. Deze release klinkt alsof het al jarenlang bestaat en dat is in dit geval een compliment. Mould maakt muziek met eeuwigheidswaarde.
Recensent: Frank van de Ven
The Veils – Asphodels (95)
The Veils is het project rond singer-songwriter Finn Andrews. Op ‘Asphodels’ pakt de voorman de spotlights. Zijn stem staat centraal op deze minimalistische plaat waarin het draait om de verhalende voordracht van Andrews. Er wordt niet gerockt op deze plaat, maar ook de zachte kant van The Veils mag er zijn. Dit album pakt je vanaf de eerste noot. Er zit een zekere intensiteit in de muziek van deze band die weet te raken. Dat is op deze release niet anders. Melancholie is zelden zo mooi verpakt in muziek.
Recensent: Frank van de Ven
Spiritbox – Tsunami Sea (80)
Als er een band is die in recordtijd uitgegroeide tot een fenomeen is het Spiritbox wel. De band rond frontvrouw Courtney LaPlante is mateloos populair en verkoopt moeiteloos grote zalen uit. Dat deed de band met slechts een volwaardig studioalbum op zak wat het extra knap maakt. ‘Tsunami Sea’ is het tweede wapenfeit van de band en borduurt voort op de succesformule waarmee deze groep doorbrak. LaPlante’s vocalen worden afwisselend ingezet in gevoelige liedjes en snoeiharde metaltracks die een beetje aan het werk van Deftones doen denken. Deze dame kan beide prima aan. Op dit album krijgt ze versterking van gastmuzikanten als Poppy, Tati Shmayluk (Jinjer) en Sam Carter (Architects). Leuk voor de fans van eerder genoemde bands, maar deze bijdrages voegen weinig toe. LaPlante kan het namelijk prima alleen af.
Recensent: Frank van de Ven
Oversize – Vital Signs (76)
Oversize en Love Is Noise hebben behoorlijk wat met elkaar gemeen. Beide bands schrijven rocknummers die overgoten zijn met een noise sausje. Shoegaze pionier My Bloody Valentine diende als inspiratiebron voor beide bands. Oversize debuteert met ‘Vital Signs’ en dat doen ze goed. Dit album zit goed in elkaar, maar mist de charme die Love Is Noise wel heeft. Noem het de X-factor. Neemt niet weg dat Oversize een mooi visitekaartje neerzet dat nieuwsgierig maakt naar wat de toekomst brengt.
Recensent: Frank van de Ven
Silverstein – Antibloom (78)
Dit jaar blaast Silverstein 25 kaarsjes uit. Dat heuglijke feit viert deze Canadese post-hardcore band met de release van een dubbelalbum. Dat wapenfeit wordt in twee etappes uitgebracht. Deel een ‘Antibloom’ is nu uit, terwijl deel twee ‘Pink Moon’ later dit jaar volgt. Silverstein bewijst op ‘Antibloom’ een geoliede machine te zijn en niet meer dat ietwat ongemakkelijke bandje van 25 jaar geleden. De zang klinkt minder zeikerig en de screams klinken nergens meer zo geforceerd als in de begindagen. Het wiel wordt nergens opnieuw uitgevonden, maar liefhebbers van goed gemaakte post-hardcore kunnen hun lol op met deze schijf.
Recensent: Frank van de Ven
All That Remains – Antifragile (78)
Het Amerikaanse All That Remains is een band met ballen. Deze gasten kiezen niet voor de gemakkelijke weg en maken de muziek die ze zelf willen horen. Die koers botst wel eens met de wensen en verwachtingen van hun fanbase. Deze ooit zo lompe metalcore band veranderde in een poprockformatie die gevoelige ballads niet schuwde. Af en toe kwam de groep nog wel eens gevaarlijk uit de hoek, maar in de loop der jaren verdwenen de scherpe kantjes. Op hun nieuwe wapenfeit ‘Antifragile’ trekt de band weer fel van leer en wordt teruggegrepen naar de metalcore roots. Daar tegenover staat dat de meer pop georiënteerde kant van All That Remains nog steeds verankerd is in het bandgeluid. Het levert een ietwat vreemde kruising op tussen gitaargeweld en plat geproduceerde autotune-zang. Frontman Phill Labonte heeft een prima stem, maar zijn clean vocals klinken soms erg bewerkt en doen daarom erg gekunsteld aan. Alsof een Backstreet Boy de refreintjes voor zijn rekening neemt en een woeste schreeuwzanger de rest van de vocalen op zich neemt. ‘Antifragile’ klinkt bij vlagen erg klinisch en dat is jammer. Labonte is namelijk een begenadigde vocalist die vooral op zijn best is in de extreme vocalen. Ook het gitaarwerk is smullen. Toffe plaat, maar hier had meer in gezeten.
Recensent: Frank van de Ven
Bleeding Through – Nine (81)
Als de oorsprong van commerciële metalcore belicht wordt, ontbreekt de naam Bleeding Through helaas te vaak. Shadows Fall, Killswitch Engage en As I Lay Dying gaan er vaak met de eer vandoor, terwijl het eveneens Amerikaanse Bleeding Through minstens zo belangrijk was. Of is eigenlijk, want deze gasten en dame knallen er weer lekker op met de release van ‘Nine’. Wat Bleeding Through onderscheidt van de concurrentie zijn de black metal elementen die in het bandgeluid verwerkt zijn. Het keyboard speelt een belangrijke rol in de sound van deze groep. Toetseniste Marta Peterson buigt zich ook over de clean vocals. Op vorige platen beperkte ze zich vooral tot achtergrondzangeres, maar nu stapt ze op de voorgrond. Haar lieflijke stemgeluid biedt mooi tegenwicht aan de ruige strot van frontman Brandan Schieppati. ‘Nine’ laat een ervaren en zelfverzekerde band horen. De mengeling van metalcore en black metal klinkt nog steeds fris en verrassend.
Recensent: Frank van de Ven