Opvallend tafereel als uw recensent van dienst per fiets het Down The Rabbit Holeterrein benadert voor de laatste festivaldag; er staan rijen auto’s richting de uitgang van het parkeerterrein. Dat kan verschillende redenen hebben. Allereerst (en bovenal) moet de invloed van de voetbalwedstrijd van de Oranje Leeuwen een niet te onderschatten rol hebben gespeeld. Ook het ontbreken van een échte headliner op de derde festivaldag Down The Rabbit Hole kan hebben bijgedragen aan de leegloop. Met het voetballen en een heerlijk zonnetje erbij is het resultaat van dit alles helaas wel veel halflege tenten. Zij die de moeite namen toch af en toe een concertje mee te pikken zagen een aantal uitstekende optredens op deze laatste festivaldag. Dit is een verslag van de laatste dag van de eerste editie van Down The Rabbit Hole.
John Wizards
Als de nog jonge Zuid Afrikanen van John Wizards het podium betreden regent het best hard. Als de heren het podium afgaat schijnt de zon. Dat wat ertussen zat? Een uur lang heerlijke regendans door het publiek, een uur lang statisch gespeelde doch lekkere afro-indie door de band. De band combineert het geluid van pakweg Animal Collective en The Whitest Boy Alive met Afrikaanse invloeden. Dat moet allemaal wel een beetje op gang komen, en aan het begin overtuigde het gezelschap nog niet echt. Het zijn dan ook vijf behoorlijk bleue jongetjes die deze band vormen. Maar wat blijkt na twee complete nummers; de band heeft een geheim wapen achter de hand. Een zeer op Snoop Dogg lijkende extra frontman – zeker tien jaar ouder dan zijn collega’s – betreedt het podium. Het blijkt het begin van een uitstekende show te zijn. Favoriet Iyongwe geeft de eerste aanzet tot wat een prima show wordt. Als dan de zon komt gaat het publiek niet – zoals zo vaak dit weekend – weer naar buiten, maar blijft men eindelijk eens in de tent staan. Terecht, want John Wizards geeft een van de leukste shows van dit weekend. Wij zijn vanaf vandaag fan!
Warpaint
Heel wat moeilijker dan de gezellige afro-indie van John Wizards was de droompop van het all-female Warpaint. Zonder een act ‘ertegenover’ en met Nederland – Mexico direct na de dames geprogrammeerd weer niet het makkelijkste slot van het festival voor de ingewikkeld gekunstelde muziek van de dames. Het bleek Inderdaad geen makkelijke show te worden. Tijdens opener Keep It Healthy zit band er al lekker in, maar kan dat van het publiek niet gezegd worden. Soms vraag je je af waar die mensen op Down The Rabbit Hole voor komen, de muziek kan het in elk geval niet zijn. Het lijkt er al snel op dat de ruimschoots aanwezige babbelaars in een halflege Hotot opnieuw een concert gaan verpesten, maar dan reken je buiten de prachtige dames van Warpaint. Een kippenvelmoment bij Undertow is precies wat de show nodig heeft om open te breken. Vanaf dan neemt Warpaint haar publiek mee in een heerlijke, diepe trans die ons via geweldige nummers als Love is to Die en Elephants naar afsluiter Disco/Very meeneemt. Warpaint heeft dan een uur lang enorm hun best staan te doen om het matte publiek een beetje te overtuigen. Aan het begin slaagden ze daar niet in, maar als de show geleidelijk aan beter en beter wordt, wordt het publiek langzaam maar zeker meegezogen in de muziek. Dat lijkt te werken als een rode lap op een stier, want Warpaint stijgt langzaam ook naar grote hoogten. Wat begon als een mat dertien-in-een-dozijn concert eindigde als een van de beste shows van het weekend. Knappe prestatie!
Nederland – Mexico
Helft 1: Op de achtergrond horen we The Naked and Famous haar grootste hits voor een extreem matige gevulde Hotot spelen. De wedstrijd verveelt, de deuntjes (gelukkig) niet. Helft 2: Snijder en Huntelaar doen wat weinig bands op Down The Rabbit Hole gegeven is: ze krijgen het publiek in extatische sfeer. U kunt zelf wel invullen hoe dat er ongeveer uit heeft gezien.
MGMT
U kunt uzelf ook wel voorstellen dat er geen beter voorprogramma te verzinnen is dan zo’n succesvolle voetbalwedstrijd. Publiek al euforisch voor er ook nog maar één noot gespeeld is; inkoppertje voor MGMT, zou je zeggen. Niets blijkt echter minder waar. Na een tamelijk bombastische en strakke intro zorgen de heren van MGMT voor de anticlimax van de eeuw door eerst uitgebreid te gaan stemmen (waarom die intro dan?) en vervolgens dooddoener The Youth in te zetten. Iedere hit had op dat moment, met het adrenalinelevel nog enorm hoog, voor euforie gezorgd. The Youth slaat echter alle euforie compleet dood, zeker door de gezapige wijze waarop frontman VanWyngaarden het nummer brengt. Als dan als derde nummer éindelijk de eerste hit volgt, Time to Pretend, wordt het allemaal niet veel beter. Ook dat nummer wordt zo vlak gebracht dat het publiek, welwillend om mee te klappen en te zingen, het allemaal niet echt kan volgen. Op het midden van de set wordt het allemaal iets beter. Electric Feel brengt eindelijk een vleugje passie en inspiratie bij band én publiek en bij het extreem psychedelische Siberian Breaks klopt het muzikaal ineens ook allemaal een stuk beter. Als hit Kids er vervolgens invliegt lijkt het allemaal weer goed te komen, maar Alien Days – draak van een nummer – laat de show eindigen zoals hij is begonnen: met een enorme anticlimax. Het was dan uiteindelijk geen échte draak van een show, maar geen band met zo’n sterk songmateriaal als MGMT weet daar zo weinig mee te doen.
Foals
Hoe het komt dat Foals zijn gepromoveerd tot headliner kan op Down The Rabbit Hole niemand precies navertellen. Naar het schijnt was eigenlijk Jack White op het oog om het festival af te sluiten, maar zei die uiteindelijk ‘nee’ tegen het delen van een affiche met The Black Keys, met wie White een vete heeft. Uiteindelijk heeft de organisatie van Down The Rabbit Hole besloten deze dag te laten headlinen door een duo namen: eerst MGMT, dan Foals. Het zal vast te maken hebben met het weer en met de wedstijd van het Nederlands elftal, maar een uitermate succesvolle strategie bleek het niet, de Hotottent oogt op de laatste dag leger dan de dagen hiervoor.
Ook bij Foals helaas. Dat is jammer, want de Engelse indierockers zijn uitstekend in vorm en hebben vandaag een bijzondere show; het is naar wij hebben kunnen achterhalen immers hun eerste, échte major headlineshow. Die status hebben ze verdient met Holy Fire, het derde en verreweg het meest toegankelijke album van de band.
Om dan zo’n headline show toch geloofwaardig neer te zetten moet je niet met een lullig lichtbakje aankomen, zo hebben de Engelsen waarschijnlijk gedacht. Lasers, een prachtig achterdoek en enorm veel tegenlicht maakte de show van Foals visueel tot de mooiste show van het weekend. Tijdens de prachtige intro – eerst alleen van tape, later live door de band zelf – zorgen licht én uitstekende start van de band voor een siddering door de Hotot; zou het dan toch een bijzondere avond worden? Een eenduidig ja kan eigenlijk al worden gegeven na de sterke opener My Number. De band is enorm in vorm en werkt zich al naar één nummer heerlijk in het zweet, publiek neemt het sportief op en gaat compleet los op de muziek van de Engelsen. Na een prima middenstuk levert Spanish Sahara een absoluut emotioneel hoogtepunt op. Als de ballad richting het einde openbreekt danst ook het publiek langzaam heftiger en heftiger. Die interactie tussen Foals en publiek maakt dit tot een highlight in een over het algemeen erg strakke set. Als aan het einde dan ook livefavoriet Last Night en grote hit Inhaler – in uitgebreide versie – voorbij komen is de Hotot om. Twee onbekendere nummers aan het einde van de set (Hummer en Two Steps, Twice) nemen we voor lief, want tegen ieders verwachting was Foals eigenlijk een ideale afsluiter voor dit festival.
Down the Rabbit Hole: The Verdict
Toen Down The Rabbit Hole voor het eerst ter sprake werd gebracht leek een sensatie te zijn geboren: een tweede Lowlands, geprogrammeerd tegenover Glastonbury en recht in het vaarwater van Best Kept Secret. In het voortraject leek er een zeer sterke concurrentie te ontstaan tussen de twee qua concept zeer vergelijkbare festivals BKS en DTRH. Hoewel er in festivalland geen winnaars en verliezers bestaan was de vraag: wie steelt er in het zwaar overbevolkte festivallandschap de harten van het publiek?
Qua bezoekersaantal wint – ondanks dat er niet de voorspelde groei werd gegenereerd – Best Kept Secret in elk geval. De 10.000 die naar Down The Rabbit Hole zouden komen was al geen enorm bezoekersaantal, maar met 8.000 stonden de tenten te vaak halfleeg. Of dat nou kwam door de vertragingen op vrijdag, het voetbal op zondag of het gebrek van een écht grote headliner op diezelfde laatste festivaldag? Wij weten het niet.
Misschien kwam het ook wel door het geweldige sideprogramma. Allereerst de locatie. Idyllisch aan de oever van een meer was die geweldig. Er was verder heerlijk eten, er waren fantastische spontante feestjes, bijvoorbeeld bij de Wilde Harentent – te bereiken via een geheime deur achter een kapsalon – of bij de schitterende mobiele DJ-set van Olaf Mooij die steeds weer een andere plek op het terrein omtoverde tot feestlocatie. Er was een geweldige voorstelling in het donkere bos, en er waren plekken om te ontspannen rond het kampvuur. Dat, gecombineerd met de rust op het terrein door het gebrek aan mensen, maakte Down The Rabbit Hole tot een uitermate relaxed festival.
Dan de muziek. Qua breedte verloor Down The Rabbit Hole de strijd met Best Kept Secret nog ruim. Te weinig bands waar je voor naar een festival komt, te weinig echt daverende verrassingen en over het algemeen toch ook vaak te weinig keuze. Natuurlijk heeft driekwart van een gemiddeld festivalpubliek niets met de ingewikkelde muziek van Little Dragon. Er is op dat moment geen alternatief en toch gaan ze dan maar kijken. Als het wel erg moeilijk is, wat doet de gemiddelde festivalganger dan? Precies, praten. Heel veel praten. Dat gelul van mensen door de rustige concerten heen verpeste dit weekend helaas iets teveel concerten en dat was ongelofelijk zonde voor hen die voor de muziek Down The Rabbit Hole zijn gegaan.
Waren er ook hoogtepunten? Jazeker. Met name de headliners vielen positief op. De emotionele headlineshow van Damon Albarn was zonder twijfel het hoogtepunt van het festival. Een mooiere ode had Bobby Womack niet kunnen krijgen, een betere show had Albarn waarschijnlijk met dít materiaal niet kunnen geven. Black Keys gaven een rommelig doch boeiend concert van een uur, en overtuigden pas écht met een geweldig slotkwartier waarin vier kanonnen van hits de show stalen. Tot slot overtroffen de heren van Foals de verwachtingen zwaar met – zowel muzikaal als visueel – een erg overtuigende show. Verdere hoogtepunten waren schaars, maar dankzij dag twee en Bassekou Kouyaté, Hallo Venray, Warpaint en met een beetje goeie wil ook Parquet Courts en Balthazar vielen toch wat hoogtepunten in de rest van het programma te noteren.
Die geweldige sfeer, die topheadliners en die paar rake concerten overdag doen ons vol verwachting uitkijken naar volgende edities. Dan staat het festival écht in de markt, zullen wat kinderziektes zijn weggewerkt en hopen wij op dezelfde sfeer als dit jaar. Down The Rabbit Hole had in elk geval een zeer geslaagde vuurdoop. Tot volgend jaar!
CounterCulture doet dit weekend drie dagen verslag van Down the Rabbit Hole. Klik hier voor een review van de eerste en tweede dag van Down The Rabbit Hole, met o.a. Damon Albarn. Recensent Camiel van Houdt is het hele weekend via twitter (@Camiel46) op het festival te volgen. De foto’s bij de artikelen zijn van Michella Kuijkhoven.