La Plaine de la Machine a Feu, oftwel Dour is alweer toe aan de 26ste verjaardag. Vier dagen lang muziek ontdekken op een festival dat nauwelijks georganiseerd lijkt. Dat is het wel, alleen niet zo overgereguleerd als in Nederland. Een heerlijk relaxte sfeer met ietwat wietgebruik onder het zeer gemêleerde publiek is daarvan het gevolg. Na het 25 jarige jubileum staan er dit jaar beduidend minder groten namen op het affiche. Wel is de Dub Corner een stuk groter geworden, is er een nieuw dance/DJ podium Le Terril. De Red Bull Electropedia Balzaal heeft ook een gigantische buitenruimte met speakers en beeldfragmenten. Nu de Cannibal Stage verplaatst is, staat een knallend dansfeest niets in de weg. De line-up beloofde dus vooraf een ware ontdekkingstocht en dat is het ook geworden. Aangezien de bands aardig te verdelen zijn over de genres beats, hiphop, reggae en rock, hieronder per genre een verslag.
Tekst: Axel van Soest | Foto’s: Reno van der Looij
Dansen op BEATS
SOHN @ Dour 2014
Sohn, gehuld in een zwarte, cape-achtige outfit, doet zittend achter zijn toetsen denken aan Ben Obi One Kenobi. Zijn stem heeft dan ook wel een beetje ‘force’. Als je je best doet, zweef je er daadwerkelijk op weg. De beats sluiten ook live naadloos op zijn zang aan. Het duo Nicolas Jaar en Dave Harrington vormt ondertussen al weer een tijdje Darkside. Het tempo lijkt wat hoger te liggen dan op het album. Lekker dansbaar, maar toch wat minder duister en intens. Nadat Bonobo vorig jaar de Dance Hall op zijn kop zette, doet hij dat dit jaar op het hoofdpodium dunnetjes over. Hij behoeft live ook geen nadere toelichting meer, nemen wij aan. Op elk festival een must see.
Verbluffend goed zijn de triphop beats van Fakear. De Jupiler Boombox lijkt in geheel mee te zweven op de betoverende klanken. Qua beats absoluut een van de hoogtepunten. Onra’s set is behoorlijk statisch. Toch komen de Chinoiseries bijzonder goed aan bij het publiek. Halverwege kondigt Onra aan: tot dusver de China Beats, nu de echte beats. Daar waar de Chinese klanken wat bijzonders toevoegen, zijn deze beats vrij oppervlakkig.
Jeri Jeri is een fijne vreemde eend in de bijt. Heerlijk traditionele Afrikaanse beats met prachtige, intense percussie. En wat een contrast, een gesluierde uiterst sympatieke ingetogen ‘mama’ als zangeres en een hyperenergieke superlenige sexy geklede danseres.
Kadebostany @ Dour 2014
Binnen een uur drie bands zien is helaas een mission impossible. Al snel blijkt dat wellicht alle aandacht uit had moeten gaan naar Kadebostany. Twee blazers, DJ, toetsenist en een heerlijk rondspringend zangeresje maken een bijzonder verfrissende indruk. De prachtige Britse stem van de zangeres doet de rest. Het geheel swingt en is zeker een klein hoogtepuntje op dit festival.
Echt gas terugnemen, dat lukt bij Forest Swords. Wat een heerlijk lome beats en betoverende visuals. De show is helaas wel erg statisch met tegenover elkaar staande bassist en beatmaker. Als je hier bij wegdroomt, is het lastig om daarna te wennen aan stevigers. En dat is qua muziek eigenlijk een compliment. Shigeto doet het zelfs helemaal alleen. One man, his beats and his drums, dat is Shigeto. Onverwacht swingt hij in z’n eentje ook de pan uit. Ook Madlib verzorgt fijne beats. Deze duizendpoot wisselt de verschillende stijlen af, hip hop tracks met Quasimoto en meer jazzy tunes. Statisch is het allemaal wel, vanachter zijn draaitafeltje.
De set van Gramatik is toch wat minder funky en swingend dan verwacht. Lekker, maar helaas niet de verwachte uitschieter. Dikke drum ’n bass staat vooral laat in de Electropedia Balzaal. Bij DJ Hype en Goldie stampt het publiek zowel in de tent als op het grasveld buiten stevig door. Vette beats verzorgt ook Cid Rim. Heerlijk dansbaar en met vette visuals een perfecte act om de nacht in te dansen. Eigenlijk staan er dus vanaf begin tot eind zo ongelofelijk veel goede acts met beats dat het haast onmogelijk is om alles te zien. Wat een luxeprobleem.
Hard gaan op HIP HOP
Wat is op Dour anders dan op menig festival in Nederlandstalig gebied? Juist, Hip Hop Francophone. Deen Burbigo is een van de vele Franstalige hip hop acts en weet aardig te vloeien. De beats daarentegen zijn wel erg standaard. Met voortdurend drie tot vijf rappers op het podium maakt La Smala dan beduidend meer indruk.
Grote namen zijn er ook zeker. Raekwon is er daar een van. Vreemd genoeg rapt hij slechts een paar nummers van zijn succesalbum “Only Built on Cuban Linkx”. Het is vooral een one man Wu-Tang show. Raekwon kiest duidelijk voor de bekendere, meer toegankelijke nummers, waardoor het publiek lekker los komt en de W’s voortdurend in de lucht rijzen. Een aardige Wu-Tang Clan show, dus, maar daarvoor mis je dus eigenlijk wel wat vitale elementen. Nas lost met “Illmatic” de verwachtingen wel helemaal in. De eerste nummers als “N.Y. State of Mind” en “The World Is Yours”klinken lekker fris. Op den duur lijkt het er wel op dat hij Illmatic wederom een beetje lijkt af te raffelen. “One Love” wordt al beduidend minder geïnspireerd gebracht. Hierna zakt de show helaas toch behoorlijk weg.
Cypress Hill @ Dour 2014
Een andere hip hop grootheid is Cypress Hill. Het staat niet voor niets bomvol voor de mainstage Last Arena. Logisch, aangezien Cypress Hill niet zo vaak in Europa tourt. Het geluid lijkt zeker aan het begin wat flets te zijn. Cypress is niet de meest geweldige live act, maar doet dus precies wat je mag verwachten en zet een degelijk optreden neer. De meeste grote hits passeren de revue, alleen gaan ze vaak wel erg snel weer over op een volgend nummer. Dat is soms jammer, maar lijkt het massaal toegestroomde publiek totaal niet te deren. Door de wietwalmen heen is goed te zien hoe het publiek losgaat en luidkeels meezingt.
Swingen met REGGAE
Op de mainstage, the Last Arena, staat Steel Pulse. De band gaat al jaren mee en geldt als een van de grote namen in de oldschool roots reggae scene. Okay, ze waren en zijn ook wel redelijk mainstream. Hoe dan ook, de crowd deinst heerlijk mee op de beats als Ku Klux Clan en Handsworth Revolution.
Steel Pulse @ Dour 2014
Dat doen ze een stuk beter dan Opmoc, al is dat wellicht onterecht. De zeskoppige reggae act met invloeden van funk, soul, hiphop en salsa maakt heerlijke muziek. Twee saxofoons en een trompet helpen het publiek vroeg op de dag de voetjes van de vloer te halen. Soom T & Jstar zouden ook onder kopje reggae moeten vallen, maar zijn net als Opmoc moeilijk in een genre te vangen. Fijne hip hop en dub beats worden vergezeld met een stemgeluid á la Sela Sue of Nneka.
Bam! Vanaf het begin is Admiral T recht in je face. Wat een energie. Admiral T is zeker niet je standaard dertien in dozijn reggae dancehall. De grotendeels Franse teksten zijn onnavolgbaar. Zelfs Sean Paul zou hem niet bij kunnen houden. De hiphop invloeden en achtergrondzangeressen geven een soul touch aan het geheel. Absoluut een smaakmaker live.
Knallen op ROCK/METAL/HARDCORE
Aan de nodige variatie qua rock ontbreekt het dit jaar. Naast veel hardcore valt er hier en daar nog wat anders te beluisteren. Volgend jaar wellicht toch weer wat meer metal, grunge en stoner programmeren voor een bredere rock doelgroep?
Blood Red Shoes @ Dour 2014
The Slackers klinken helaas nogal vlak. Een aardig partijtje ska, maar echt los komt het niet. Met z’n tweetjes een bak geluid produceren, dat doet Blood Red Shoes. Uiteraard is de link met White Stripes snel gelegd. Bands als de Pixies, maar ook Sonic Youth hebben het duo duidelijk beïnvloedt.
Het enige stoner-achtige wat op het affiche te bekennen is, is het Antwerpse Psycho 44. Op plaat soms compromisloos, op de main stage lijken juist de wat meer catchy melodietjes te overheersen. In ieder geval niet de dikke stoner waar de echte stonerfan op hoopt, desondanks een lekkere set. Ook industrial metal is moeilijk te vinden. Het Franse Sidilarsen zingt in de moerstaal en doet dan ook snel denken aan Rammstein. Het tempo ligt over het algemeen toch een stukje hoger, waardoor heerlijk meebrullen een flinke uitdaging wordt. Apart om een keer live te zien en horen.
Qua punkrock houdt onder andere The Hives de eer hoog. Ze zijn zelfs een van de Last Arena headliners. Dat moet een leuke afsluiter worden. Zelf in het wit en de roadies in ninja outfits, komt het geheel op een of andere manier al overdreven over. De Zanger, Howlin Pelle Almqvist, blijft tussen de nummers maar tof lopen doen met opmerkingen zoals ‘i need more applause, i deserve more applause’. Nou, dat bepalen wij zelf wel. Vette tegenvaller dus.
Within Temptation @ Dour 2014
In Nederland wordt Within Temptation vaak weggezet als een mainstream commerciële machine. Dat mag je vinden, maar de band is ondertussen buiten ons landje echt groot geworden. Dat blijkt ook vandaag waar het hoofdzakelijk Franstalige publiek luidkeels hele nummers meezingt. Zowel qua decor, outfit en performance haalt de band alles uit de kast. Stiekem zou je alleen soms nog eens één nummertje van debuutalbum “Enter” willen horen. Hoe dan ook, mooi om trots te kunnen zijn op zo een Nederlands exportproduct.
Naast Within Temptation is Soulfly qua rock de grootste naam van deze editie. De bekendere tracks uit zowel Soulfly als Sepultura tijdperk gaan er in als zoete koek bij het publiek. Maar eigenlijk is het geheel nogal rommelig. Alleen “Arise” knalt echt goed uit de speakers.
Wellicht is de hardrock programmering wat magertjes, hardcore is er dus meer dan genoeg. Stick to Your Guns verzorgt het eerste stevige werk en zet een prima hardcore sound neer met duidelijke metal invloeden. Stand for Truth doet ongeveer hetzelfde, zo niet compromislozer. Ook Rykers is nog steeds alive and kicking. Helaas is de schare publiek wel erg klein. Het aanwezige publiek gaat in ieder geval goed tekeer, ook wanneer “Reign in Blood” van Slayer ingezet wordt. Duidelijk een van die hardcore acts vroeg op de dag, die duidelijk meer publiek verdiend hebben.
Stick to your Guns @ Dour 2014
Ja hoor, er is nog meer hardcore. En wel twee van de grootste namen in de scene. De Cannibal Stage puilt uit voor Madball. Madball bewijst wederom dé hardcore band te zijn van het moment. Freddy crosst zoals altijd over het podium en blijft het publiek opzwepen. Opvallend is dat de nummers van het aanstaande album doen denken aan het Set It Off tijdperk. Ook deze songs gaan er bij het publiek in als zoete koek. Al uitgebreid bejubeld door Madball, betreed Sick of It All het podium. De grondleggers van de hardcore schroeven het tempo nog een beetje op met klappers zoals “Step Down”, “Built To Last” en klassieker “Scratch the Surface”. De circle pit is gegarandeerd de grootste van het festival. En oh ja: ‘What about the Wall of Death? Man, hip hop acts do the Wall of Death, even Dave Matthews Band did the Wall of Death. So we don’t do that shit anymore. If you wanna move, you move.’ Het is duidelijk, Sick Of It All doet duidelijk nog steeds volop mee.
Channel Zero @ Dour 2014
Naast deze twee hardcore legendes is Channel Zero qua gitaren absoluut het hoogtepunt. Waar het er vorig jaar nog even op leek dat de band na de treurige dood van Phil Baheux zou stoppen, is niets minder waar. Channel Zero is terug met het nieuwe album “Kill All Kings”. De tent staat afgeladen vol en wordt nog net niet afgebroken. Nieuw materiaal zit er al goed in bij het publiek, wat onder andere bij de track Duisternis duidelijk blijkt. De klassiekers als “Electronic Cocaine” en “Help” en de onvermijdelijke afsluiter “Black Fuel” laten de moshpit goed aanzwellen.
Dour, Mon Amour
Samenvattend, ook de 26ste editie van Dour, Mon Amour, gaat de boeken in als een succes. De extremen, met twee snikhete dagen gevolgd door flinke regenbuien, stonden een geslaagd festival niet in de weg. Als er al een echte domper was, is het de eerste dode die ooit op Dour gevallen is (op het festival zelf, that is). Waarschijnlijk een combo van veel drank en drugs. Direct gaan er weer stemmen op dat het op Dour allemaal te vrij is en dat maar eens moet veranderen. Nee, juist niet. Dit incident is heel treurig, maar kan op elk festival voorkomen. Gezien de grote mix van muziekstromen en dito bezoekers, is de sfeer op dit ‘vrije’ festival juist zeldzaam goed.
Sfeer @ Dour 2014
Deze editie gaat de boeken in als een 4-daags feestje met een aantal grote namen en heel veel te ontdekken. De grote namen doen hun ding, maar springen er zelden bovenuit. De uitschieters zijn juist de kleinere acts als Kadebostany, Admiral T en Fakear. Hopelijk houdt Dour komende jaren de balans wel in de gaten. Er waren dit jaar wel wat veel statische DJ sets en ook het metalprogramma was nogal eenzijdig geprogrammeerd. Buiten die paar kleine kanttekeningen een zeer geslaagd festival. Extra reden dus om er volgend jaar een echte festivaldag aan te plakken en op woensdag te beginnen. Hoe je die vijf dagen op de nogal basic camping overleeft, is met deze ontdekkingstocht ook een te verwaarlozen zorg.