Speciaal voor iedereen die al moe wordt bij het openen van een album-recensie en het zien van tig alinea’s tekst, heeft Counter Culture de rubriek Shorts. Zoals de naam al doet vermoeden, houden we het bij Shorts lekker kort: een short zal daardoor nooit langer dan het eerste couplet van het Wilhelmus zijn en op die manier kunnen kunnen we je regelmatig een overzicht van vijf tot tien van onze meningen over recent uitgebrachte albums geven.
Deze week in shorts, o.a.: Pennywise, Tangled Horns en Kasabian.
Kasabian – 48:13
Aan muzikale inspiratie ligt het bij het Britse Kasabian niet, maar wat meer conceptuele inspiratie zou de heren niet slecht uitkomen. Je moet het namelijk maar durven; een album als titel de totale speelduur (48:13) meegeven, en als cover een afzichtelijke roze plaat met de lengtes van de individuele songs. De kans dat iemand die CD dan zomaar uit de schappen pakt om te kopen is te beperken tot de omgeving van het absolute nulpunt. Wie het kooprisico echter neemt heeft geluk. Die heeft namelijk de vijfde plaat van een van de beste Britpopbands van deze tijd aangeschaft. Kasabian bouwt op 48:13 verder aan het met elektronica doordrenkte indie-geluid waarmee de band zo succesvol was op haar vijfde plaat Velociraptor! Hét prijsnummer van het album zit gelijk aan het begin; het beukende Bumblebee is een instant liveklassieker die zo tussen tracks als L.S.F. en Fire past. Ook de rest van het album is de moeite zeker waard. Vol dramatiek en afwisseling zoekt Kasabian de grenzen op van haar enorme muzikale bereik. Zo is er ska op het aanstekelijke Doomsday. Met nummers als Treat en Glass staan er ook een aantal tracks die zo op de eerste albums van Kasabian hadden kunnen staan. Single Eez-eh – doet het goed op de dansvloer – laat zien waar Kasabian tegenwoordig graag naartoe wilt. Het midden tussen die wegen? Explodes. Die track laat misschien wel het beste zien waar Kasabian momenteel staat. Klassiekers in de rugzak, een uitstekend nieuw album gemaakt, Glastonbury afgesloten én een toplivereputatie. Niets staat Kasabian in de weg om nu eens écht door te breken naar de eredivisie van de popmuziek. Of zoals ze het zelf zeggen: we’ve got the feeling that we’re gonna keep you up all night. Musthave voor Britpopliefhebbers! Recensent: Camiel van Houdt
Casualties of Cool – Casualties of Cool
De naam Casualties of Cool zal waarschijnlijk niet direct een belletje doen rinkelen, de naam Devin Townsend wellicht wel. Townsend is/was het creatieve brein achter The Devin Townsend Project en Strapping Young Lad. Twee metalbands van uitzonderlijke klasse! Met project Casualties of Cool tapt Townsend echter uit een geheel ander vaatje. Uit het country vaatje welteverstaan. En het moet gezegd, dit gaat hem meer dan goed af. Met behulp van de voor mij nog onbekende zangeres Ché Aimee Dorval zet Townsend op dit gelijknamige debuutalbum 15 mooie sferische countrysongs neer. En ondanks dat Casualties of Cool mijlenver verwijderd is van Townsend’s gebruikelijke sonische uitingen, draagt toch ook dit album weer die typische Townsend signatuur. Een aanrader! Recensent: Jeroen Voncken
Tangled Horns – Immovable Object
Het uit Antwerpen afkomstige Tangled Horns neemt ons op haar EP ‘Immovable Object’ mee terug naar de stoner en grunge van begin jaren ’90. De EP opent met het sterke ‘Monument’, dat ons doet denken aan Chris Cornell en kornuiten ten tijde van ‘Loud Love’. Het titelnummer ademt met haar slepende ritme dan weer de sfeer van Alice in Chains. Absolute klapper op deze EP is echter het bijna 9 minuten ‘Monolith’. Een track waarop de stoner invloeden het winnen van de grunge invloeden. Al met al een afwisselende en behoorlijk sterke EP van deze Belgen. De band schijnt overigens een live reputatie te hebben waar je U tegen zegt. Dus gaat dat zien en pik als je dan toch daar bent deze EP even op. Recensent: Jeroen Voncken
Weird Al Yankovic – Mandatory Fun
‘s Werelds beroemdste muziekcomediant Al Yankovic bewijst met zijn nieuwe album Mandatory Fun nog steeds relevant te zijn. Het album format voor zijn werk mag dan aan vervanging toe zijn, het veertiende studio-album van Weird Al bevat wederom een aantal pareltjes van parodieën. Tijdens de promotieweek van zijn nieuwe album bracht Yankovic gedurende acht dagen iedere dag een video uit en werd de wereld voor het eerst sinds drie jaar weer geconfronteerd met zijn tekstuele genialiteit op tracks als Tacky (Pharrell – Happy) en Word Crimes : een ware masterclass der Engelse taal. Recensent: Haiko Peters
Pennywise – Yesterdays
De Californische punkers van Pennywise gelden anno 2014 nog altijd als een van de grondleggers van de moderne punkrock. Die status is ook zeer verdiend, want zij die Bro Hymn niet kunnen meeblèren zijn op twee handen te tellen. Wie dit volkslied der punkrockcultuur kent, kent echter ook iedere andere track van Pennywise, dat na een uitstapje met Ignite-frontman Zoli Teglas nu op Yesterdays weer herenigd is met oudgediende Jim Lindberg. Het punkrockkwartet gaat op de nieuwe plaat terug naar zijn roots en wijkt daarbij geen seconde af van het beproefde recept van weleer. Schadelijk voor het imago is die keuze natuurlijk niet, maar het ontbreken van positieve uitschieters op Yesterdays betekent wel dat het overgrote deel van het publiek bij een festivalshow van Pennywise nog steeds niet zal herkennen of een track nu twintig jaar of twintig weken geleden uitgebracht is. Recensent: Haiko Peters
Laat een antwoord achter