Het valt soms niet mee om fan te zijn van Funeral For A Friend. De post-hardcore band uit Wales bracht met ‘Casually Dressed & Deep in Conversation’ in 2003 een droomdebuut uit en maakte een succesvolle opvolger in de vorm van het in 2005 verschenen ‘Hours’, maar wist het succes daarvan nooit meer te evenaren. De band probeerde een commerciële doorbraak te forceren door een arenarockalbum te maken(het in 2007 verschenen ‘Tales Don’t Tell Themselves’), maar dat mislukte. Daardoor ging de formatie wanhopig op zoek naar hun roots. Het leverde een aardige emorockplaat (‘Memory and Humanity’ uit 2008) en post-hardcore schijf (‘Welcome Home Armageddon’ uit 2011) op. In 2013 gebeurde er iets vreemds. In dat jaar besloot de band ineens dat het hardcore moest maken. ‘Conduit’ was het resultaat en die plaat verdeelde de fanbase in haters en liefhebbers.
Anno 2015 maakt Funeral For A Friend de balans op. Blijkbaar viel het hardcore uitstapje in de smaak, want ook ‘Chapter and Verse’ – het zevende studioalbum – van de groep staat er vol mee. ‘Conduit’ was een dappere plaat, want de band leek resoluut met het verleden te breken. Vreemd, want de voorganger leek juist weer te hinten naar een terugkeer naar het post-hardcore genre waarmee de band groot is geworden. Afijn. Er waren op ‘Conduit’ geen clean vocals te horen en radiovriendelijk kon je de schijf ook niet noemen. Helaas leverde de koerswijziging geen erg sterke plaat op, want vocaal gezien liet de band het afweten. Frontman Matthew Davies-Kreye’s monotone schreeuwzang ging op de zenuwen werken. Was dit dezelfde man die Funeral For A Friend op de kaart zette met emotioneel geladen zanglijnen die afgewisseld werden met boze schreeuwzang? Davies-Kreye lijkt zich anno 2015 prettiger te voelen als hardcore zanger. Een onbegrijpelijke keuze, want hij valt genadeloos door de mand. De schreeuwvocalen klinken geforceerd en liggen niet lekker in het gehoor. Daarnaast lijkt zijn conditie hem in de steek te laten. Hij neemt teveel woorden in de mond die hij er buiten adem lijkt uit te spuwen. Alsof een verstokte kettingroker ineens een halve marathon wil lopen: nobel, maar kansloos. Zonde, want de frontman heeft een hoop interessante zaken te bespreken. Zijn onverbiddelijke standpunt over religie bijvoorbeeld.
Het lijkt wel alsof er iets met de stembanden van Davies-Kreye is gebeurd en hij niet meer kan zingen. Op ‘Chapter And Verse’ doet hij weliswaar een paar pogingen – op ‘Donny’ en ‘1%’ bijvoorbeeld – maar zijn stem mist kracht. De clean vocals missen punch. De zang valt vies tegen, maar muzikaal gezien is ‘Chapter and Verse’ weldegelijk de moeite waard. Bij vlagen doen de riffs en hooks denken aan de klanken van ‘Casually Dressed & Deep in Conversation’. Agressie en melodie gaan hand in hand. Het zevende studioalbum van deze band is beter dan ‘Conduit’, maar met een onbetrouwbare frontman kom je niet ver. Davies-Kreye moet zich herpakken. Als dat niet lukt, kunnen zijn collega’s beter een vervanger zoeken. Een band als Funeral For A Friend is afhankelijk van een goede zanger. Davies-Kreye is dat helaas niet meer. Het is op. Fans van het eerste uur zullen na ‘Conduit’ opnieuw een teleurstelling moeten verwerken…