In 2000 zong zowat elke alto vol overgave dat hij of zij het ‘leven in stukjes sneed’ en dat dat ‘de laatste uitweg was’. Papa Roach scoorde alweer 15 jaar geleden met ‘My Last Resort’ een pakkende meezinger over zelfmutilatie. Nu-metal was in opkomst en Limp Bizkit, Korn en Linkin Park deden goede zaken. Anno 2015 is nu-metal bijna een scheldwoord geworden en is de hype gaan liggen. Nog maar een paar ‘survivors’ houden de stroming in leven, maar Papa Roach hoort daar niet meer bij. De Amerikaanse formatie rond Jacoby Shaddix mikt nu op een ander publiek. De band bedient zich nu van arenarock met een glamrock sausje. Dat nu-metal in het verleden de core business was, weet de groep goed te verbergen.
Om te overleven, moet je je aanpassen aan de omstandigheden en dat beseft Papa Roach zich overduidelijk. Terwijl Limp Bizkit mikt op nostalgie en hun oude geluid trouw blijft, kijkt Shaddix vooruit. De frontman & co hebben voor een commerciëler geluid gekozen en maken eenvoudige en aanstekelijke arenarock. Op het achtste studioalbum – ‘F.E.A.R.’ – staat weer genoeg munitie om festivalweides mee te bestoken. Bands als Bon Jovi, Nickelback en 3 Doors Down dienen daarbij als inspiratiebron. Papa Roach weet zich van de concurrentie te onderscheiden door een metalen laagje aan te brengen. Er wordt net wat feller gerockt. Daarnaast heeft de band een grote troef in de vorm van Shaddix. Zijn vocalen zijn krachtig en hij schakelt moeiteloos over van schreeuwzang naar clean vocals. De frontman staat ook live zijn mannetje en is een echte volksmenner.
Verstokte metalheads zullen echter weinig kunnen met deze moderne Papa Roach. Het metalen randje is namelijk flinterdun en de band maakt geen geheim van hun verlangen om een groot publiek aan te spreken. Alle tracks liggen goed in het gehoor en alle scherpe randjes zijn er door producersduo Kevin and Kane Churko (bekend van hun werk voor onder meer Hellyeah, In This Moment en Five Finger Death Punch) vakkundig uitgehaald. De liefhebber van goedgemaakte, commerciële radiorock kan echter zijn of haar hart ophalen met deze schijf. De liedjes hebben allemaal wel iets tofs te bieden. Denk aan die ene vette riff in dat ene nummer of die gave zanglijn in die andere track. Shaddix kwijt zich opnieuw goed van zijn taak, maar klinkt op de eerste tracks wel erg vlak. Als emotie plaatsmaakt voor articulatie is er iets niet goed. Gelukkig herstelt hij zich vrij snel en hoor je opnieuw de passie en bevlogenheid in zijn stem terug. Deze band is meer dan zijn broodwinning en dat hoor je terug. Meestal tenminste.
Het is erg knap hoe Papa Roach zich steeds opnieuw weet uit te vinden. ‘F.E.A.R.’ klinkt als een eigentijdse rockplaat met elektronische elementen die spaarzaam worden ingezet. Ook het gedoseerde gebruik van metalriffs houdt de muziek fris. Gladder dan dit wordt arenarock niet snel, maar deze Amerikanen weten wel waaraan een goed nummer moet voldoen. Dat is vakwerk. De ‘serieuze’ muziekliefhebber zal deze plaat – en band – afdoen als een wegwerpproduct, maar iedereen die niet vies is van commerciële radiorock kan zijn of haar lol op met dit goed in het gehoor liggende schijfje. En als blijkt dat je een miskoop hebt gedaan, rest er nog maar een oplossing… juist ja, de cd in stukjes snijden.