Het Amerikaanse Panic! at the Disco brak in 2006 door met debuutplaat A Fever You Can’t Sweat Out dankzij de hitsingle ‘I Write Sins Not Tragedies’. Sindsdien is de band onlosmakelijk verbonden met de enorme groei van de emo-poppunkscene die rond die tijd plaatsvond. Tegenwoordig is alleen nog zanger Brendon Urie over en vandaag komt het nieuwe, vijfde album uit, getiteld Death of a Bachelor. Het is in essentie een soloproject van Urie omdat hij, met uitzondering van productie en lyrics, alles alleen heeft gedaan. Voor fans zal het spannend zijn om te ontdekken of Urie Panic! ook solo voort kan zetten.

Panic! at the Disco werd in hun beginjaren gecoacht door Fall Out Boy-bassist Pete Wentz, die ze ook hun eerste platencontract aanbood. In muzikaal opzicht ging Panic! at the Disco dan ook steeds redelijk dezelfde kant op als de band van Wentz, met uitzondering van de tweede plaat, het zweverige, bijna Beatles-achtige Pretty. Odd. (2008), dat overigens ook leidde tot het vertrek van twee bandleden. Op Vices & Virtues (2011) greep de band enigszins terug op het geluid van hun debuut, al klonk dit album een stuk poppier. Vierde album Too Weird to Live, Too Rare to Die! (2013) staat boordevol bombastische synthrock, en Death of a Bachelor borduurt daarop voort. Volgens Urie haalde hij veel inspiratie uit Queen en Frank Sinatra. Dat is een nogal grote uitspraak, maar op het eerste gehoor lijkt die wel enigszins te kloppen. De muziek op Death of a Bachelor is theatraal à la Queen, en dat Urie niet vies is van jazzy zanglijntjes weten fans al langer.

Maar liefst zes van de elf nieuwe tracks werden al voor de release één voor één onthuld. Het album is in veel opzichten een reflectie van het leven van Urie. Alleen al de albumtitel is aan referentie aan zijn huwelijk en het feit dat hij sindsdien niet meer dezelfde levensstijl heeft als daarvoor. Op de eerste officiële single, ‘Hallelujah’, komen religieuze motieven voor. Urie deed dat eerder op onder andere ‘This Is Gospel’, en net als in dat nummer bekritiseert Urie het Mormoonse geloof waar hij mee was opgevoed, maar als tiener al afstand van deed. Hij was als kind altijd een buitenbeentje; hij werd gepest, en bezingt op ‘Victorious’ hoe goed het voelt om nu succesvol en gelukkig te zijn. ‘Victorious’ is in veel opzichten een lijflied voor introverte jongeren.

Panic! at the Disco staat bekend om hun bizarre songteksten en eigenaardige videoclips. Urie is inmiddels zeer begaafd geworden in het gebruik van beeldspraak en surrealisme. Zijn extravagante karakter komt daarbij zeker van pas. Toch zorgt dat er ook voor dat Panic! at the Disco altijd borderline circusact is geweest. Ook op Death of a Bachelor hoor je dusdanig veel toeters en bellen dat het afleidt van de boodschap van de liedjes. Gelukkig zijn er ook rustmomenten, zoals bijvoorbeeld titeltrack ´Death of a Bachelor’. Urie’s vocale kunsten, die de afgelopen jaren overigens flink zijn verbeterd, komen op deze track veel beter naar voren dankzij de redelijk bescheiden productie. ‘Death of a Bachelor’ is een bescheiden nummer dat niet op festivalweides en in grote zalen thuishoort, maar in een knus jazzcafé wel goed tot z’n recht kan komen.

Helaas wordt na deze track wel duidelijk waarom alle eerder uitgebrachte nummers op de eerste helft van het album staan, want de tweede helft van de plaat is een stuk zwakker. Het tempo ligt wat lager, wat best prettig is na de sneltreinvaart waarmee nummers als ‘Crazy=Genius’ voorbij razen, maar ‘Golden Days’, ‘The Good, The Bad and the Dirty’ en ‘House of Memories’ zijn gelijk ook veel minder interessant om naar te luisteren. Typische fillers, zoals dat zo mooi genoemd wordt: nummers die goed genoeg zijn om een album mee op te vullen, maar duidelijk een stuk minder zijn dan het andere materiaal op het schijfje. Afsluiter ‘Impossible Year’ lijkt te gaan over het vertrek van voormalig drummer Spencer Smith, die jarenlang samen met Urie het hart van Panic! at the Disco vormde, maar na de release van Too Weird to Live, Too Rare to Die! de band definitief verliet wegens zijn drugs- en alcoholverslaving. Hoewel ‘Impossible Year’ nogal een duistere, melancholische pianoballad is op een anders vrij opgewekte plaat, is het toch een gepaste afsluiter voor een album dat (wederom) een nieuw tijdperk markeert in de geschiedenis van Panic! at the Disco.

Death of a Bachelor kent zowel hoogtepunten als dieptepunten. Fans van het eerste uur zullen teleurgesteld in het feit dat hun Panic! at the Disco zowel qua bezetting als qua sound er toch echt niet meer is, maar luisteraars die wat later zijn aangehaakt zullen ongetwijfeld dik tevreden zijn. Ondanks een handjevol sterke singles en een paar fijne downtempo tracks is Death of a Bachelor zeker geen muzikaal hoogstandje, maar wel een album dat liefhebbers van theatrale poprock een keer geluisterd moeten hebben.

Panic! at the Disco gaat nieuw tijdperk in met 'Death of a Bachelor'
72%Totale score