De afgelopen vier jaar waren voor de Amerikaanse punkrockband Against Me! op z’n zachtst gezegd veelbewogen. In 2012 kondigde frontvrouw Laura Jane Grace, toen nog bekend als Tom Gabel, aan dat zij voortaan als vrouw door het leven zou gaan. Dat resulteerde twee jaar later in het ijzersterke Transgender Dysphoria Blues, een beladen album waarin Grace een boekje open doet over haar ervaring met genderdysforie en transgenderisme. Het leverde de band veel media-aandacht en talloze optredens over de hele wereld op, maar hoe volg je zo’n belangrijke plaat op?
Vandaag brengt Against Me! Shape Shift With Me uit, een album dat in zekere zin voortborduurt op zijn voorganger, maar wel met een iets andere invalshoek: waar Transgender Dysphoria Blues voornamelijk gaat over wat Grace voor en tijdens haar transitie meemaakte, ligt de focus van Shape Shift With Me meer op wat er daarna is gebeurd. Het heroverwegen van relaties en vriendschappen, en het zoeken naar acceptatie en liefde zijn thema’s die op deze plaat centraal staan. En dat Grace toevallig vanuit het perspectief van een transgender schrijft is op deze plaat meer bijzaak dan hoofdzaak.
Tocht hint Grace, wiens teksten soms lastig te ontcijferen zijn zonder een handleiding erbij, wel regelmatig naar haar transitie en de gevolgen daarvan. ‘12:03’ is een ode aan iedereen die Grace de afgelopen jaren heeft bijgestaan. In het korte, simplistische nummer is “Thankful for the friends I’ve got” de absolute sleutelzin. Het gruizige ‘Boyfriend’ licht dan juist weer uit hoe verliefd worden voor Grace lastig is als ze wordt gezien als “some dumb fucking boyfriend”.
Hoewel Against Me! nog altijd geen blad voor de mond neemt, komt Shape Shift With Me wat ingetogener over. Er zijn wat poppy invloeden die we kennen van albums vier en vijf, New Wave en White Crosses, en de folky roots van de platen die daaraan vooraf gingen. Singles ‘Crash’ en ‘333’ liggen heerlijk in het gehoor, maar missen de urgentie die vrijwel iedere track van Transgender Dysphoria Blues wel had.
Toch komen er achteraan de plaat ineens twee verrassingen voorbij in de vorm van ‘Rebecca’ en ‘Norse Truth’. Eerstgenoemde is misschien wel de meest punky track op de plaat: tweeënhalve minuut aan schreeuwerige, snelle teksten over vallen en opstaan onder begeleiding van een muur aan geluid. ‘Norse Truth’ is een vreemde eend in de bijt. Grace lijkt als het ware voor te lezen uit een dagboek: bijna rappend speecht ze zich door het nummer heen: “Come on, shape shift with me”. Een intrigerend nummer dat van deze hele plaat misschien nog wel het beste bijblijft.
Waar veel punkbands langzaam aan steeds meer radiovriendelijke poprock maken, blijft Against Me! experimenteren binnen de grenzen van het genre waarmee ze groot zijn geworden. Met Shape Shift With Me breekt voor hen opnieuw een nieuwe fase aan. Het is het logische, wat luchtigere schijfje waar het gezelschap uit Florida behoefte aan had. Dit album staat vol goudeerlijke punkliedjes met een duidelijke boodschap en de juiste dosis dosis toeters en bellen, en verdient alleen al daarom absoluut een plekje in de platencollectie van liefhebbers van het genre.