Geen band die zo vaak heeft geroepen niet ‘emo’ te zijn als Taking Back Sunday. Met name frontman Adam Lazzara heeft zich altijd verzet tegen het omstreden label, maar toch bleef de Amerikaanse rockband ermee geassocieerd worden, zelfs toen zij een paar jaar geleden een andere muzikale richting in sloegen. Met de terugkeer van oud-leden Mark O’Connell en John Nolan werd vanaf 2011 aan een nieuwe sound gewerkt, die zijn definitieve vorm lijkt te hebben gevonden op het nieuwe album Tidal Wave: een volwassen, samenhangend geheel waarop de band de nerveuze poppunk (en ja, emo was het wel een beetje) waarmee het groot werd definitief achter zich laat.
Op de eerste twee tracks, ‘Death Wolf’ en ‘Tidal Wave’ (tevens beide op single uitgebracht), is nog een vleugje poppunk te horen. Een wijze zet, want hierdoor blijft Taking Back Sunday fans van het eerste uur aanspreken. Toch is daar ook al aan te horen dat de invloeden op deze plaat anders zijn. Taking Back Sunday werd vroeger in één adem genoemd met bands als Fall Out Boy en Yellowcard, maar daar is op Tidal Wave weinig van over. De aanstekelijke en toch messcherpe zanglijntjes zoals op ‘You Can’t Look Back’ en de grootse gitaarpartijen zoals die van ‘All Excess’ en ‘Call Come Running’ doen sterk denken aan The Gaslight Anthem en The Menzingers: punk, maar met veel invloeden uit heartland rock en folk. Het rauwe randje geeft de band een Ramones-achtige gloed. Niet erg origineel, maar wel verdomd goed uitgevoerd.
Het geheel klinkt heel rijk, en in combinatie met de veelal nostalgische, reflectieve teksten lijkt Taking Back Sunday plotsklaps hun nieuwe identiteit te hebben ontdekt. Hoewel de discografie van de band vele hoogte- en dieptepunten kent, komt op Tidal Wave meer dan ooit naar voren dat de band volwassen is geworden. Dit lijkt ook te worden gesymboliseerd op de albumhoes, waarop niet net als op voorgaande albums een illustratie te zien is van iets dat ogenschijnlijk niets met de muziek te maken heeft, maar een foto van Lazzara’s jongste zoontje die uitkijkt over zee.
Natuurlijk begaat Taking Back Sunday ook op Tidal Wave een aantal misstappen. Als de plaat net lekker op stoom komt met achtereen een paar heerlijke rockanthems, haalt het vage, langzame ‘I Felt It Too’ de vaart er helemaal uit. ‘We Don’t Go In There’ is een typische albumfiller. Met een doodsaaie middle-of-the-road melodie en clichématige lyrics had dit nummer niet misstaan op één van de nieuwere Kings of Leon-albums. En toch bevat deze diverse, maar muzikaal en tekstueel toch ook weer heel samenhangende plaat bijna uitsluitend goede tracks, waarvan vooral ‘Death Wolf’ en het folky ‘Homecoming’ noemenswaardige hoogtepunten zijn.
Taking Back Sunday is niet meer wat het geweest is, maar dat is helemaal niet erg. Op Tidal Wave vindt het vijftal zichzelf opnieuw uit, en komt met een volwassen rockplaat die hen van hun beste kant laat zien. Ook fijn voor de band: met zo’n aangename luisterervaring boeit het werkelijk niemand of het emo is of niet.