Een mooie double bill, zoals dat ook wel wordt genoemd, in de Amsterdamse Melkweg: punkbands The Bouncing Souls en The Menzingers trekken met een co-headlinetour door Europa en daarbij wordt onze hoofdstad niet overgeslagen. In een nagenoeg uitverkochte Oude Zaal kan een mix van jong en oud uitkijken naar een avondje punkrock van twee zeer gewaardeerde bands die een paar jaar geleden zelfs nog samen een EP uitbrachten.

De uit Philadelphia afkomstige Menzingers worden al sinds hun ontstaan in 2006 in één adem genoemd met acts als The Gaslight Anthem, Against Me! en zelfs Taking Back Sunday. De serieuze, soms ietwat dramatische punkrockers hebben een trouwe fanbase opgebouwd en daarvan zijn vanavond genoeg afgevaardigden uit binnen- en buitenland naar Amsterdam gekomen.

Dat de band vanavond nog geen uur speeltijd krijgt is zowel een vloek als een zegen. Het is voor The Menzingers namelijk niet lang genoeg om er echt een bijzondere show van te maken. De heren hoeven niet diep te graven naar de pareltjes die verstopt zitten in hun discografie; ze hebben voldoende aan een soort greatest hits-setlist, waarbij publieksfavorieten ‘I Was Born’, ‘I Don’t Wanna Be an Asshole Anymore’ en ‘Nice Things’ overigens opvallend vroeg voorbijkomen. Anderzijds is alles voor de fans een feest der herkenning , en de energie waarmee de band speelt werkt aanstekelijk. Bovendien zijn zangers Tom May en Greg Barnett uitstekend bij stem, maar lijken wat gehaast. Dit had een uitstekend optreden kunnen zijn, ware het niet dat de band op tijd moet stoppen om het podium vrij te maken voor de andere hoofdact.

The Bouncing Souls gaan al mee sinds 1989, en doen sindsdien waar ze goed in zijn: aan de lopende band hyperactieve oerpunkliedjes produceren, en die tijdens liveshows ook in een moordend tempo achter elkaar doorspelen (vandaag weet de band meer dan 20 tracks in een show van 75 minuten te proppen). De mannen uit New Jersey hebben geen opzwepende praatjes nodig om hun fans aan het bewegen te krijgen, dat gaat met nummers als ‘I Wanna Be Bored’ en ‘East Coast! Fuck You!’ helemaal vanzelf. De heren spelen soms wat rommelig en dat komt vooral naar voren wanneer frontman Greg Attonito even z’n timing kwijtraakt, maar toch heeft het viertal een zekere charme waar je niet omheen kunt.

De show van The Bouncing Souls komt hier en daar wat routineus over, echter komt daar verandering in als zij halverwege de set een verzoekje vanuit het publiek krijgen (‘Born to Lose’) en hier ook gehoor aan geven. Bovendien wordt deze avond écht een co-headliner als The Menzingers tijdens de toegift worden uitgenodigd om de laatste twee nummers samen te doen. ‘We’re Coming Back’ en ‘Manthem’ worden gespeeld met twee keer zoveel gitaren, basgitaren en vocalisten, en komen vreemd genoeg vooral daardoor erg goed uit de verf. Het doet de fans naar meer verlangen, maar een tweede encore zit er helaas niet in.

De lange vriendschap tussen The Bouncing Souls en The Menzingers en de gemoedelijkheid die zij samen uitstralen zorgt ervoor dat het publiek kan terugkijken op een gezellige avond met punkrock in z’n puurste vorm. Hoewel geen van beide acts vanavond écht weet te excelleren, zal iedereen ongetwijfeld meer dan tevreden naar huis zijn gegaan.