Aan al het goede komt een eind. Zo ook aan de carrière van The Dillinger Escape Plan. Vorig jaar trakteerde de band ons nog op een onwijs goed laatste album en dit jaar maken ze een rondje langs de zalen om van iedereen persoonlijk afscheid te nemen. Deze afscheidstour brengt de band vanavond naar een uitverkochte Jupilerzaal in 013 te Tilburg.

Het was nog even onduidelijk of dit afscheid met een voorprogramma zou gebeuren. Op de dag zelve meldt 013 op gezichtenboek dat er nog geen voorprogramma is gestrikt. Uiteindelijk weet 013 nog net op tijd Bong-Ra aan de dreadlocks het podium op te trekken. Deze geluidsmagiër tovert vervolgens een vliegensvlugge breakcore set uit zijn laptop. Horen wij daar Slayer in de mix? Leuk wanneer je van breakcore houdt, maar persoonlijk had ik liever gezien dat het Noorse Shining wat eerder als voorprogramma was toegetreden tot deze afscheidstour. Deze band bezit namelijk de potentie, als ze de elektronica iets meer laten varen en de gekte van het album ‘Blackjazz’ weer wat meer toelaten in hun muziek, om het stokje van The Dillinger Escape Plan over te nemen.

Dat dat geen makkelijke opgave wordt, bewijst The Dillinger Escape Plan vanavond nog maar eens. Wat een energie! De band stopt meer energie in één nummer dan menig ander band in haar hele carrière. Men neme bijvoorbeeld Ben Weinman, enig nog origineel overgebleven lid en gitarist extraordinair. Licht – Ben rechts op het podium – Licht – Ben links op het podium – Licht – Ben slingert gitaar rond nek – Licht – Ben crowdsurft met gitaar – Licht – Ben doet bokkensprong – Licht – Ben soleert boven op de versterkers – Licht – enz., enz. En niet alleen Ben. De hele band gaat als een dolle te keer. Vooral basgitarist en oermens Liam Wilson is een genot om live aan het werk te zien. Wanneer ik zou moeten kiezen tussen het tot halt brengen van een aanstormende kudde losgeslagen bizons of het tot halt brengen van een wijdbeens stampvoetende Wilson, dan laat die bizons maar komen. Jammer is wel dat Wilson niet helemaal zijn avond heeft. Hij heeft vrijwel het gehele optreden last van technische malheur.

Gelukkig heeft deze technische malheur geen weerslag op de muziek vanavond. Vanaf de eerste tonen van ‘Limerent Death’ tot en met de laatste tonen van ‘43% Burnt’ klinkt alles nagenoeg perfect en mogen we gerust de term ‘retestrak’ weer eens van stal halen. Nummers als ‘Prancer’, het geweldige ‘One of us is the Killer’, ‘Happines is a Smile’ (dat haar tourdebuut maakte), ‘Black Bubblegum’ en ‘Milk Lizard’ worden met mathematische precisie op het publiek afgevuurd. Het publiek geniet dan ook zichtbaar en headbangt, mosht en stagedivet er lustig op los. Greg Puciato is goed bij stem en heeft tussen alle screams en met overtuiging gezongen cleane passages ook nog eens tijd om hand- en spandiensten te verrichten voor publiek dat richting het podium wil.

‘Afscheid nemen bestaat niet’, zong een of andere over het paard getilde Nederlandse volkszanger ooit, maar vanavond doen we het toch. En in stijl! Op het hoogtepunt stoppen noemt men zoiets en de band weet zelf natuurlijk donders goed dat ze zulke intense shows niet tot op Stones leeftijd kunnen blijven brengen.

Rust zacht Dillinger en het ga je goed!