Counter Culture shorts nummer #28 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze achtentwintigste editie van shorts vind je vier mooie microreviews van de nieuwe albums van She Must Burn, Ashland, The Picturebooks en Vitja.
She Must Burn – Grimoire (61)
Het Britse She Must Burn maakt op zijn zachtst gezegd ‘avontuurlijke’ muziek. De EP ‘Grimoire’ kun je het beste omschrijven als een vleesgeworden shuffleknop voor liefhebbers van zwaardere genres. De band gooit allerlei genres door elkaar en probeert er een organisch geheel van te maken. Juist het woord ‘probeert’ geeft al aan wat je kunt verwachten. Abrupte tempowisselingen en hakkelende overgangen domineren het bandgeluid. Het blijft vreemd om naar een brute metaltrack te luisteren die vanuit het niets in een gothrockballade verandert om vervolgens in zwaarmoedige black metal te verzanden. Het loopt niet lekker. Zonde, want de (schreeuw)zang is prima en muzikaal gezien valt er ook genoeg te genieten van fraai gitaarwerk en toffe drumpartijen. Deze schizofrene mix van metalcore in de stijl van Bleeding Through, naar Evanescence neigende Gothpop in de stijl en sfeervolle black metal komt niet goed uit de verf. Deze band barst van het talent, maar het komt er (nog) niet goed uit. Jammer!
Recensent: Frank van de Ven
Ashland – Wildfire (85)
Ashland maakt vrolijke poprock en doet bij vlagen aan Paramore denken. De vocalen van Asia Woodward roepen herinneringen op aan het stemgeluid van Hayley Williams. Daar houden de vergelijkingen op, want Ashland kiest voor een meer indie richting. Deze band kiest niet voor bombastische pop(punk), maar houdt het redelijk ingetogen. Heftig gitaarwerk of schreeuwerige zanglijnen hoef je dan ook niet te verwachten. Woodward kan mooi klein zingen zoals ze bewijst in het intieme ‘For You’. De heldere productie van Matt Amelung laat de muziek ademen. Dit debuut klinkt vol, zonder dichtgeplamuurd te zijn. Fans van radiorock met een dromerig en soms melancholisch randje moeten ‘Wildfire’ maar op hun verlanglijstje zetten.
Recensent: Frank van de Ven
The Picturebooks – Home Is A Heartache (82)
Het Duitse duo Fynn Claus Grabke en Philipp Mirtschink opereert onder de naam The Picturebooks. Op ‘Home Is A Heartache’ is schurende, bluesy garagerock te horen. Grabke zingt en speelt gitaar, terwijl Mirtschink zich op de drums uitleeft. Wat direct opvalt is de passie waarmee gemusiceerd wordt. Deze gasten gaan er helemaal voor en leven voor hun muziek en dat is in elke noot hoorbaar. Dit is primitieve rock vanuit de onderbuik gespeeld en dat is erg lekker! De rauwe productie – deze schijf is in een garage opgenomen – versterkt de rauwe en ruige rocksfeer. Dit is voer voor fans van pure, ongecompliceerde gitaarmuziek.
Recensent: Frank van de Ven
Vitja – Digital Love (83)
Zelf noemen ze het metal-rock, maar de term moderne metal dekt de lading beter. Het Duitse Vitja gebruikt namelijk elementen uit djent, metalcore, industrial metal en nu-metal. ‘Digital Love’ is een eclectische plaat waarin verschillende genres binnen de metalscene in elkaar overvloeien. Ook is de formatie niet bang om een vleugje electronica toe te voegen. Hoewel de zang niet overal even sterk is – de clean vocals zijn wel erg dun – irriteert dat geen moment. De band is verstaanbaar en maakt zijn punt duidelijk. De mensheid is volledig de weg kwijt en verstrikt in digitale communicatie. Men heeft liever contact met pixels dan met mensen van vlees en bloed. Een belangrijke boodschap die overtuigend wordt gebracht zonder opdringerig te zijn. ‘Digital Love’ is een intens album dat erom schreeuwt om live gespeeld te worden. Gaat dat zien!
Recensent: Frank van de Ven