De hoogtijdagen van de Amerikaanse band Good Charlotte lijken op papier al enige jaren achter hen te liggen, maar de poppunkers trekken anno 2017 nog steeds volle zalen. Vanavond geeft de band, net als vorig jaar, een concert in de Ronda van TivoliVredenburg. Hoewel, concert? Met vier supports van formaat mag je deze avond gerust een minifestival noemen. Voor liefhebbers van poppunk en metalcore valt er in de Utrechtse poptempel genoeg te beleven. Dat belooft wat!
Mallory Knox
Het Britse Mallory Knox mag de avond aftrappen. De band was de afgelopen maand al twee keer eerder in Nederland te zien, waaronder in deze zaal als support van Enter Shikari. Dat lijkt z’n vruchten niet helemaal te hebben afgeworpen, want de zaal is nog erg leeg en op een enkeling na komt de alternatieve post-hardcore bij niemand echt aan.
Issues
Dat lukt bij Issues al een stuk beter. Issues combineert metalcore met R&B (ja, dat kan dus blijkbaar) en dat komt letterlijk snoeihard binnen in de Ronda. Met name bassist Skyler Acord en frontman Tyler Carter zitten er goed in, maar medevocalist Michael Bohn helaas niet. Naast een aantal ultra valse clean vocals komen ook de screams van Bohn er heel slecht uit. En dat is jammer, want verder levert Issues met o.a. ‘Mad at Myself’ en ‘Hooligans’ een performance die naar meer smaakt.
State Champs
Het New Yorkse State Champs lijkt van alle support acts verreweg het meest op de headliner van de avond. De energieke, übercatchy poppunk slaat heel goed aan in een inmiddels aardig volle zaal. De charismatische zanger Derek Discanio windt fans zonder enige moeite om zijn vinger, en hoeft verder eigenlijk weinig te doen om een positieve reactie te krijgen vanuit de zaal. Hoewel het geluid bij dit optreden niet best staat afgesteld (oordopjes zijn geen overbodige luxe!), geeft State Champs het beste optreden van de avond tot dan toe.
Sleeping With Sirens
En van poppunk gaan we weer terug naar metalcore. Sleeping With Sirens is geen onbekende naam in de alternatieve scene, en dat lijken de heren zelf ook dondersgoed te weten. De Amerikaanse band, onder leiding van de populaire frontman Kellin Quinn, staat met maar liefst zes man op het podium. De mannen weten de zaal flink aan het zweten te krijgen met een aantal stevige moshpits, en ook de eerste crowdsurfers gaan de lucht in. Toch ontbreekt het aan chemie: na het heerlijke optreden van State Champs komt deze show wat geforceerd en afstandelijk over. Het helpt ook niet dat de toch al akelig hoge stem van Quinn af en toe compleet uit de bocht vliegt. Zonde.
Good Charlotte
Na vier korte, maar krachtige voorprogramma’s is het de beurt aan Good Charlotte om de avond tot een mooi einde te brengen. De uit Maryland afkomstige groep bestaat al 21 jaar, behield al die tijd vrijwel dezelfde lineup en mag zich daarmee intussen tot de veteranen van de poppunkscene rekenen. Hoewel de heren technisch gezien touren rond hun nieuwste album, Youth Authority (2016), valt al direct op dat daar absoluut niet de focus op ligt.
De eerste vijf nummers van de setlist zijn namelijk allemaal afkomstig van The Young and the Hopeless (2002): van de opzwepende opener ‘The Anthem’ tot het vrolijke ‘Riot Girl’. Uiteindelijk blijken maar liefst 8 van de 15 nummers in de setlist van dit album te komen: het lijkt haast geen toeval dat de doorbraakplaat, die dit jaar 15 jaar oud is, zo uitgebreid aan bod komt. Dit in ieder geval tot groot genoegen van de fans, die alle teksten woord voor woord kennen.
Het is opvallend dat er naast oude fans ook veel tieners in het publiek zijn die Good Charlotte voor het eerst live zien. Best bijzonder dat een band die al ruim twee decennia meegaat, nog steeds veel nieuw publiek blijft aantrekken. De broertjes Joel en Benji Madden, die vanavond alle praatjes voor hun rekening nemen, lijken zich er ook een beetje over te verbazen. Des te meer spreken ze hun dankbaarheid uit voor iedereen die er vanavond bij is. Want zelfs na al die jaren is dit naar eigen zeggen nog steeds een droom die uitkomt.
Good Charlotte is muzikaal en vocaal nooit een hoogstandje geweest, maar met jaren aan podiumervaring de mannen heel goed hoe zij moeten entertainen. Met ‘Life Changes’ en ‘Makeshift Love’ wordt een tipje van de sluier opgelicht van Youth Authority, maar buiten dat blijft de nostalgiefactor vanavond hoog. De vuisten gaan in de lucht bij ‘The Young and the Hopeless’, er wordt gedanst op ‘Dance Floor Anthem’ en er wordt uitbundig meegebruld met ‘I Just Wanna Live’. Als Joel tijdens de magistrale afsluiter ‘Lifestyles of the Rich & Famous’ eist dat iedereen nog één keer helemaal los gaat, is de Ronda een paar maten te klein.
Het publiek wil meer, maar na amper 70 minuten gaan de lichten alweer aan. De opzet van de avond doet uiteindelijk sterk denken aan de Amerikaanse Warped Tour. Acts krijgen weinig speeltijd, maar worden daardoor wel dwongen alleen het allerbeste werk te spelen. Van de korte supportoptredens van vier jonge bands tot de masterclass van Good Charlotte zelf: deze avond in TivoliVredenburg klopt van begin tot eind.