Counter Culture shorts nummer #44 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze vierënveertigste editie van shorts vind je vier mooie microreviews van de nieuwe albums van Slaves, For The Fallen Dreams, American Nightmare en Lauren Ruth Ward.

Slaves – Beautiful Death (71)
Hoe zou Justin Timberlake klinken als hij in een rockband zou zitten? Waarschijnlijk zoals Slaves. Frontman Jonny Craig is een roomblanke gast, maar klinkt als een donkere soulzanger. Bij vlagen doet zijn stemgeluid aan dat van Terence Trent D’Arby denken. Geen misselijke inspiratiebronnen, maar helaas is dosering niet het sterkste punt van de zanger. Elk nummer gaan alle registers open en dat neigt naar overkill. Zonde. Slaves bezondigt zich – net als Craig’s grote voorbeeld Christina Aguilera – aan vocale masturbatie. ‘Beautiful Death’ is een album dat je in etappes moet luisteren. In kleine doses is deze schijf namelijk prima te pruimen.

Recensent: Frank van de Ven

For The Fallen Dreams – Six (72)
Als de titel van een nieuw album verwijst naar een getal betekent dat meestal dat de ideeën op zijn. ‘Six’ hint naar het aantal platen dat For The Fallen Dreams fabriceerde. De inspiratiebron van deze Amerikaanse metalband is gelukkig niet uitgedroogd, maar grootse verrassingen hoef je niet te verwachten. Deze schijf laat zich als een soort ‘Best Of’ beluisteren. De formatie combineert hun kenmerkende schreeuwzang met sporadische clean vocals, chaotische geluidsuitbarstingen, brute breakdowns en fel gitaarwerk. ‘Six’ zal geen nieuwe zieltjes winnen, maar fans van deze band zullen smullen van deze degelijke release.

Recensent: Frank van de Ven

American Nightmare – American Nightmare (80)
American Nightmare maakt oldschool hardcore punk. Woest en wanhopig uitgespuwde frustratieschreeuwzang (voortaan is dit een geaccepteerd Nederlands woord) en Spartaanse riffs: je weet wat je kunt verwachten. Frontman Wes Eisold & co klinken bevlogen en oprecht. Het langste nummer op deze titelloze schijf klokt nog geen drieënhalve minuut. De maatschappijkritische teksten in combinatie met de gepassioneerde voordracht maken indruk. Erg toffe release.

Recensent: Frank van de Ven

Lauren Ruth Ward – Well, Hell (78)
Jefferson Airplay, Duffy, Janis Joplin: het stemgeluid van Lauren Ruth Ward roept niet de minste referentiekaders op. Deze Amerikaanse high school drop out is te laat geboren, want in de sixties was ze ongetwijfeld een icoon geweest. ‘Well, Hell’ is een sterk visitekaartje. Deze plaat is gedrenkt in een flowerpower-sfeertje, maar klinkt door de heldere productie helemaal van nu. Eigentijds en oldschool tegelijk. De zwabberende en elastische zang is vast niet voor iedereen, maar buiten kijf staat dat Ward goed kan zingen. Emotioneel, dromerig en krachtig. Leuke indierockplaat.

Recensent: Frank van de Ven