Zichtbaar aangedaan zit hij op de grond. Een man van rond de dertig, flinke baard en onder de tatoeages. Zijn handen zitten in het haar, zijn hoofd verstopt onder zijn knieën. Een vriend komt naast hem zitten. Hij slaat een arm om hem heen. Samen deinzen ze zachtjes op en weer, precies op de maat van de muziek. Er volgt applaus. ,,Wat is dit toch godverdomme mooi”, fluisteren ze elkaar huilend toe. En gelijk hebben ze: Roadburn ziet met Godspeed You! Black Emperor een van de mooiste concerten van de afgelopen jaren.

Het verhaal van de huilende mannen maakt indruk om twee redenen: het laat zien dat Roadburn klaar is om nog meer te gaan experimenteren in de programmering. En belangrijker: de liefhebbers, die ook deze editie vanuit alle hoeken van de wereld kwamen, lijken daar volledig voor open te staan.

Zo kwam er niet alleen veel volk af op de twee headlinerconcerten die Godspeed You! Black Emperor gaf. Ook zweverige postrockbandjes als Watter en Sannhet trokken verrassend veel publiek. Zelfs popzangeres Zola Jesus, van wie eerst gedacht werd dat ze totaal niet zou passen op Roadburn, verbaasde vriend en vijand met een memorabele show vol dansbare beats, waarop zelfs de liefhebbers van harde gitaren zich aan over moesten geven.

Zo was het misschien wel de meest complete en verfrissende editie van Roadburn aller tijden. Maar welke acts maakten op Counter Culture nou het meeste indruk? Wij zetten de zes beste door onze bezochte Roadburn-concerten voor je op een rijtje, inclusief wat gave video’s.


1. Godspeed You! Black Emperor

Eindelijk is het de organisatie gelukt. Na jaren achtereen bellen en mailen prijkt het legendarische Godspeed You! Black Emperor op het affiche van Roadburn. Een uitzonderlijke prestatie: de Canadese postrockband staat erom bekend liever niet op festivals te staan. Liever geven ze zelf een concert ergens in een klein zaaltje, zonder gestoord te worden door luidruchtige festivalgangers en het krakende geluid van plastic glazen.

Voor Roadburn maakte het negenkoppige gezelschap een uitzondering, en wat zijn we hen daar dankbaar voor. Om te huilen zo mooi is dit concert. Het beginstuk Hope Drone is al meteen een schot in de roos: fluisterzachte violen en subtiele gitaarriedeltjes maken na een minuut of tien plaats voor duistere en verwoestende postrock die de luisteraar ademloos achterlaat.

Het driedelige Bosses Hang is minstens zo mooi, met telkens weer die ontroerend mooie vioolmelodie die na iedere muzikale uitbarsting weer even terugkeert (zie video hieronder). Godspeed You! Black Emperor laat met veel bevlogenheid en een bizar goed gevoel voor subtiliteit horen hoe mooi muziek kan zijn. Een show waar Roadburn trots op kan zijn.

2. Motorpsycho
Van The Beatles naar Queens of the Stone Age en van The Mavericks naar Pink Floyd. En dat slechts in een paar minuten. Als er één band is op Roadburn die verschillende muziekstijlen naadloos met elkaar weet te verbinden, dan is het Motorpsycho wel. ‘De trots van Noorwegen’ brengt Roadburn in een twee uur durende set in extase met stuwende stoner, orkestrale progrock en in uitzinnige jams uitmondende vormen van dansbare jazz en vrolijke folk.

Zanger Bent Sæther durft amper het publiek aan te kijken en verstopt zich bijna de hele show onder zijn lange lokken, maar erg storend wordt het nooit. Het kwartier durende Ship of Fools brengt Roadburn uiteindelijk tot grotere hoogtes met waanzinnig gitaarwerk en een heerlijk refrein dat zo uit een Yes-album lijkt weggelopen. Als Roadburn een band zou zijn zou het Motorpsycho heten. Compleet, verfrissend, maar altijd snoeihard.

3. Hell
Mannen die liedjes over de Hel schrijven en die in een oud kerkje mogen opluisteren. Het moet voor doommetalband Hell een bijzondere ervaring zijn geweest. Dat geldt ook voor de bezoekers op Roadburn, want zij zien in het Patronaat misschien wel de beste doommetalband van het festival aan het werk.

De kerk voelt ook echt even aan als het vagevuur. Setopener Helmzmen begint al met loodzware gitaren waarmee Hell zich als een alledaagse stonerband lijkt te profileren, maar wanneer de drummer zijn ijzige strot van stal haalt lijkt het alsof de demonen hoogstpersoonlijk een kijkje komen nemen op het festival.

Hell duikt met een integrale uitvoering van het nieuwe album steeds verder in de hel. Daarmee stijgt ironisch genoeg ook de temperatuur in de zaal. Tegen het einde van de show, als het Patronaat al zo’n beetje is platgebombardeerd, is het zelfs zo broeierig dat de luisteraars vooraan hun petjes en jackjes uit doen. De hitte heeft gelukkig geen effect op de orkaankracht die Hell een uur lang tentoonspreidt. Dit is een uur lang doommetal van het hoogste niveau. Wat een plaat.

4. Une Misére
De tranen rollen over zijn wangen. Het is precies één jaar geleden dat zijn beste vriend een einde aan zijn leven had gemaakt. En dus komt er een knallend eerbetoon, speciaal voor hem. Het is een indrukwekkend moment op een al emotioneel Roadburn: de toespraak van Une Misére-zanger Jón leans. Het verlies van zijn kameraad raakt hem zichtbaar, maar maakt hem nog vastberadener om op Roadburn alles kapot te maken.

En dat gebeurt. Veel nummers heeft deze aanstormende metalcoreband uit IJsland nog niet, maar dat er genoeg potentie in deze jonge gasten zit, mag duidelijk zijn. De openingsriff van Condescend laat The Green Room (kleine zaal van 013) ontploffen. Het publiek verandert in een grote springende massa, met crowdsurfende volwassenen en tieners die met duwen en trekken een moshpit uitlokken.

Zanger leans, zelfs in deze hitte gestoken in een zwarte coltrui, weigert stil te staan en is een echt podiumbeest, maar overtuigt pas echt wanneer hij die rauwe strot opentrekt. Absoluut een band om in de gaten te houden.

5. Watter
Een concert van Watter voelt op Roadburn aan als een verademing. Wat is het toch fijn om een band als deze tussen al het zware gitaargeweld in huis te hebben. Even ontsnappen aan alle agressie en heerlijk wegdromen bij sprookjesmooie postrock. Daar staat Roadburn wel voor open, want The Green Room puilt tien minuten van tevoren uit van de mensen, iets wat zelden voorkomt op het festival.

En fijn is de show zonder meer. Watter combineert moeiteloos sfeervolle postrock met stuiterende jazz en spannende elektronica. Alles is instrumentaal, waardoor de twee gitaristen alle ruimte krijgen om er op los te experimenteren. Maar de echte ster van de show is de drummer, die met zijn onnavolgbare ritmes en spannende opbouw een onuitwisbare indruk achterlaat. Zonder meer een van de mooiste bands die Roadburn rijk is.

6. Volcano
,,Geloof het of niet, maar dit is onze tweede show. En zelfs ons eerste concert met deze percussionisten”, aldus een van de gitaristen van Volcano halverwege de show. Dat is inderdaad moeilijk te geloven, want gezien de overtuigingskracht en het talent lijkt het alsof deze afrofunkgroep uit de Verenigde Staten al tientallen jaren meedraait.

Al na het eerste nummer is Roadburn om. Wat een energie en wat heerlijk dansbaar is dit! Het risico dat Roadburn nam om een band als Volcano te boeken pakt fantastisch uit. De band maakt weliswaar psychedelische rock, maar mengt dit vervolgens met oerritmes en afrofunk melodieën dat daar weinig van overblijft. Een kniesoor die daarom maalt, want Roadburn danst zich een uur lang in het zweet en kan niet stoppen met klappen als Volcano afzwaait. Héérlijke show!

Te veel om op te noemen…

Zo kende Roadburn deze editie eigenlijk louter hoogtepunten. Vooral de unieke sets die je alleen maar op dit festival kunt vinden lieten een onuitwisbare indruk achter. Converge die in twee avonden twee topalbums integraal kapotspeelt? Check. Bell Witch die haar anderhalf uur durende meesterwerk Mirror Reaper opvoert, nota bene in een prachtige nieuwe locatie? Check. Crowbar die de vergeten parel Odd Fellows Rest van voor tot achter laat horen? Opnieuw check.

Ieder jaar weer is het onvoorstelbaar wat Roadburn, in deze tijd waarin de festivalmarkt behoorlijk verzadigd is, allemaal voor elkaar krijgt. Een editie voor in de geschiedenisboeken. Is het al volgend jaar?