Counter Culture shorts nummer #49 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze negenenveertigste editie van shorts vind je vijf mooie microreviews van de nieuwe albums van Columbus, Post Season, Elder Brother, Five Finger Death Punch en Chin Up, Kid.
Columbus – A Hot Take On Heartbreak (73)
Nu de koperen ploert zijn smoel weer wat vaker laat zien, schieten de zomerse releases als paddenstoelen uit de grond. Neem nu Columbus. Deze band grossiert in lekker vrolijke Weezeresque deuntjes waarbij het prima cocktails drinken is. ‘A Hot Take On Heartbreak’ is een pretentieloze plaat vol snotty poppunk in de stijl van Blink-182 met een dikke laag altrock. De ietwat rafelige productie en de rauwe zang voorkomen dat dit album te glad wordt. Het onbehouwen Columbus is een verademing tussen al die gepolijste poppunkbands. Nou, druk maar op repeat en proost dan maar!
Recensent: Frank van de Ven
Post Season – Post Season (67)
Naar deze titelloze plaat van Post Season luisteren, voelt alsof je in een tijdmachine stapt. Dit album had namelijk zo uit 2009 kunnen komen. Deze gelikte poppunk doet aan de hoogtijdagen van het genre denken toen de wereld nog aan de voeten lag van bands als All Time Low, There For Tomorrow en The Dangerous Summer. Post Season roept dan ook vooral nostalgische gevoelens op aan bijna tien jaar geleden. Een tijd waar termen als dubstep, crunk en Lil Kleine nog voor glazige blikken zorgden. Slecht is deze schijf niet, maar je hebt ‘m al veel eerder en in betere uitvoeringen gehoord. De fan van goed in het gehoor liggende poprock kan ‘Post Season’ echter best een kans geven.
Recensent: Frank van de Ven
Elder Brother – Stay Inside (85)
In Nederland hebben we Jebroer en in Amerika moeten ze het doen met Elder Brother. Dan hebben die Yanks het toch beter voor elkaar! ‘Stay Inside’ is namelijk een geweldig conceptalbum over drugsverslaving. Zo laat deze release zich ook beluisteren: als een muzikale reis vol ups en downs. Elder Brother combineert rammelende emocore à la The Get Up Kids met zwartgallige altrock zoals Eels die maakt. Snelle, vlotte nummer die je een gelukzalig gevoel geven, maken plaats voor sombere tracks. Als de roes is uitgewerkt, begint de zoektocht naar het volgende shot. Elk nummer heeft een eigen identiteit en dat zorgt ervoor dat deze release geen moment verveelt.
Recensent: Frank van de Ven
Five Finger Death Punch – And Justice For None (75)
Het über-Amerikaanse Five Finger Death Punch is weer op volle oorlogssterkte nu frontman Ivan Moody de rehab heeft verlaten. Veel nieuwe inzichten heeft dat niet opgeleverd, want aan intelligente beschouwingen heeft deze man een broertje dood. Deze macho-metal moet het vooral van de opgefokte zang en de energie hebben, want tekstueel gezien valt er weinig te beleven. Moody is namelijk vooral geïnteresseerd in (n)onderwerpen als geld, roem en gemene reaguurders. In het even catchy als tekstueel infantiele ‘Sham-Pain’ gaat hij helemaal los over internettrolls die hij zonde van zijn tijd vindt (maar vervolgens wel een eigen track gunt). Muzikaal gezien ligt deze kruising tussen Pantera, Lamb Of God en Nickelback wederom goed in het gehoor. Deze McMetal smaakt best aardig, maar na afloop heb je weer trek en snak je naar iets met meer voedingswaarde.
Recensent: Frank van de Ven
Chin Up, Kid – Chin Up, Kid (76)
Recentelijk liet Bleeding Through voorman Brandan Schieppati weten dat hij niet erg te spreken was over de nieuwe lichting metalcore bands. “Ik zie bij veel moderne formaties het zogenaamde ‘Bring Me The Horizon effect’. Een beginnende groep maakt crappy metalcore en presenteert pas na een paar ronduit zwakke albums hun echte geluid dat wel goed klinkt”, aldus de brulboei. Schieppati stelt dat er ook sprake is van kopieergedrag. Chin Up, Kid mag zich wat dat betreft ook aangesproken voelen, want deze titelloze release klinkt wel heel bekend in de oren. Het eerder genoemde Bring Me The Horizon (vooral het gebruik van keys) en Senses Fail (de dramazang) hebben hun stempel op het bandgeluid gedrukt. Wat deze plaat echter boven de middenmoot doet uitstijgen is de energie en de dynamiek waarmee gemusiceerd wordt. Soms komt zelfs de naam Thrice als referentiekader bovendrijven. Beter goed gejat…
Recensent: Frank van de Ven