Als er één band is die het afgelopen decennium alle uithoeken van het muzikale spectrum heeft opgezocht, dan is dat Anathema wel. Begonnen als een integere doom-metalband is ze inmiddels uitgegroeid tot een symfonische post-progressieve rockband. Tegenwoordig wordt zelfs het elektronische genre niet geschuwd. Die drang om te vernieuwen resulteerde afgelopen weekend in een speciale akoestische ambient set in het Tilburgse popcentrum 013.

Het optreden van vrijdagavond staat in schril contrast met de show die Anathema een paar jaar geleden in Tilburg gaf. Toen stond de gig in het teken van ‘Weather Systems’, dat volledig integraal werd gespeeld voor de opnames van hun allereerste blu-ray dvd. Met overdonderende en melancholische composities werkte Anathema zich tweeëneenhalf uur in het zweet. Hoe bijzonder de avond ook was, overtuigend was de show allerminst. Door veel slordigheden en muzikale fouten wist het Britse vijftal de aandacht niet vast te houden.

Anathema kan dus vol aan de bak vrijdag. En eerlijk is eerlijk: de Liverpudlians hebben van hun fouten geleerd. De muzikanten zijn in bloedvorm en veel beter op elkaar ingespeeld. Het tweeluik ‘The Lost Song’, dat grotendeels gebaseerd is op dezelfde teksten en melodie en samen een klein kwartier in beslag neemt, heeft wat tijd nodig, maar mondt uit in een fantastisch hoorspel. Het samenspel tussen frontman Vincent Cavanagh en zijn vrouwelijke sidekick Lee Douglas is om van te smullen, gewoonweg omdat ze allebei over een gouden strot beschikken.

Geen liveband

Toegegeven, een échte liveband zal Anathema nooit worden. Wie het niveau van de meeslepende muziekstukken op de albums verwacht komt eigenlijk altijd bedrogen uit. De band heeft al jarenlang moeite om de magische, onderdrukkende sfeer over te hevelen naar de live-optredens. Dit onderstreept de uitvoering van ‘Anathema’ nog maar eens. Misschien wel het mooiste liedje van de laatste jaren, maar live is het gewoon nét niet. Aan de chemie onderling ligt het niet, die springt opnieuw weer in het oog. Een aai over de bol, een arm over de schouder, een vluchtige introductie: hier staan jongens die elkaar waarderen.

De muzikanten zijn ook beduidend beter op elkaar ingespeeld dan jaren terug. Was gitarist Daniel Cavanagh indertijd nog de zwakste schakel, vrijdagavond verkeert hij weer in bloedvorm. Geen storende foutjes, de Brit ‘draagt’ een compositie met zijn karakteristieke, huilende gitaarsolo’s. Bij de track ‘One Last Goodbye’ bezorgt de gitarist kippenvel op de armen bij de veelal oudere bezoekers. Zijn broer Vincent breekt halverwege het nummer en laat dan het zingen maar aan het publiek over. Ontroerend mooi.

Zinderende finale

Toch moet het hoogtepunt van de avond nog volgen. Bij het hypnotiserende ‘Closer’ kruipt Vincent achter de toetsen en neemt zijn vervormde stem de overhand. Rustig en geduldig bouw hij het nummer op, waarna hij bij de climax zichzelf compleet lijkt te verliezen. Een boeiend schouwspel.

Met de afsluitende meezinger ‘Untouchable Part 1 & 2’ – ‘onze Smells Like Teen Spirit’ –  had Tilburg zich geen beter slot kunnen wensen. Ja, enkele topstukken uit het repertoire worden gemist (A Simple Mistake, Dreaming Light, eigenlijk alles van het Judgment-album), maar al met al kreeg de bezoeker een drie keer betere show dan we normaal gesproken van deze band gewend zijn.