Counter Culture shorts nummer #74 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze vierenzeventigste editie van shorts vind je vijf mooie microreviews van de nieuwe albums van As Cities Burn, Underwing, Frank Iero And The Future Violents, Firespawn en Cold Moon.
As Cities Burn – Scream Through The Walls (60)
In 2005 debuteerde As Cities Burn met ‘Son, I Loved You At Your Darkest’. Toentertijd was post-hardcore het hipste genre ooit en belandde bands als Escape The Fate en Silverstein zelfs in de (Amerikaanse) hitparade. In 2019 heeft autotune het overgenomen en valt op hoe gedateerd een band als As Cities Burn eigenlijk klinkt. Deze band implodeerde in 2009 en tien jaar later is ‘Scream Trough The Walls’ weer het eerste teken van leven. Dit Amerikaanse gezelschap pikt de draad op waar het gebleven was. Alsof er niets gebeurd is. Er is geen sprake van evolutie. Ook de balans tussen screams en clean vocals is zoek. Deze verschillende zangstijlen versterken elkaar niet. Integendeel: deze chaotische combi van geschreeuw en lieflijke vocalen botst continu. Wat rest is een plaat die het in een nostalgische bui wel goed zal doen. Nieuwe fans zal deze band echter niet aanboren.
Recensent: Frank van de Ven
Underwing – Spirals (79)
Het Noorse Underwing presenteert met ‘Spirals’ zijn tweede EP. hoog tijd voor een volwaardig album, want deze broeierige post-grunge smaakt naar meer. Denk aan een kruising tussen Alice In Chains, A Perfect Circle en Soundgarden. De zang is doorleefd, rauw en melodieus en het gitaarwerk even catchy als complex. De riffs zijn moddervet en ook oldschool heavy metal heeft zijn stempel op het bandgeluid gedrukt. Maar vier tracks is echt te weinig om de trek te stillen. Kom op, snel de studio in!
Recensent: Frank van de Ven
Frank Iero And The Future Violents – Barriers (51)
De naam Frank Iero zegt emofans vast wel iets. Deze gast zat namelijk in My Chemical Romance. Deze release zal hem echter niet naar de top katapulteren. ‘Barriers’ is namelijk ronduit middelmatig en had nooit zoveel aandacht gehad als Iero niet in zo’n beroemde groep had gespeeld. Wellicht was deze plaat dan niet eens opgepikt door een label. Dit album kenmerkt zich door onvaste en aanstellerige zang, zwalkend gitaarspel, een rommelige productie en zwakke composities. Met meer schaafwerk hadden de tracks meer zeggingskracht gehad. In de huidige vorm komen ze eerder over als veredelde demo’s. Zonde.
Recensent: Frank van de Ven
Firespawn – Abominate (83)
Firespawn maakt logge, atmosferische deathmetal met een snufje doom en een scheut heavy metal. ‘Abominate’ is een echte gitaarplaat die je in je onderbuik voelt nadreunen. De onheilspellende gorgelvocalen van LG Petrov zijn bezwerend en ronduit kwaadaardig. Als je wilt weten hoe een reis naar de hel moet zijn, moet je deze plaat opzetten. Onheil druipt uit elke noot. De zwaveldampen en de drietand moet je er zelf maar bijdenken. Dit is een intens album. Maar dat had je vast al door.
Recensent: Frank van de Ven
Cold Moon – Rising (87)
Bijzonder bandje dit Cold Moon. Dit debuut, helaas een veel te korte EP, bestaat uit catchy emorock met een popsaus. Invloeden van American Football en I The Mighty klinken in het bandgeluid door. ‘Rising’ is opbeurend en melancholisch tegelijk. En loom. Dit is ideale koptelefoonmuziek, maar ook zeer geschikt om in de zon in een hangmat naar te luisteren. Deze plaat is passend voor elke stemming en bui. Een knappe prestatie, omdat je op elk moment kracht uit deze laat kunt putten. Dikke aanrader voor rock- en popliefhebbers die graag wat meer diepgang zoeken.
Recensent: Frank van de Ven