Counter Culture shorts nummer #75 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze vijfenzeventigste editie van shorts vind je zes mooie microreviews van de nieuwe albums van The New Death Cult, Sum 41, Crown The Empire, Northlane, Acres en Meg & Dia.
The New Death Cult – The New Death Cult (77)
What’s in a name? Hoewel de naam anders doet vermoeden, maakt The New Death Cult geen trommelvlies splijtende death metal. Integendeel. De modus operandi van deze band bestaat uit het vervaardigen van oldschool stoner met een fris spacerock sausje. Dit titelloze debuut bevat melodieuze, zompige en lompe gitaarmuziek die herinneringen oproept aan cultfilm ‘Heavy Metal’ uit 1981. Zelfverzekerd, krachtig en catchy: dit is een gaaf visitekaartje!
Recensent: Frank van de Ven
Sum 41 – Order In Decline (75)
Reünies blijven spannende aangelegenheden omdat je niet weet wat je kunt verwachten. Hoe is het met je oude vrienden die je uit het oog verloren bent afgelopen? Het zevende studioalbum van Sum 41 voelt ook als een hereniging (en in feite is het dat ook). De poppunkband is na een paar bezettingswisselingen bijna in de oude bezetting terug (op de drummer na). Anno 2019 is er van het branie schoppende bandje dat in 2001 doorbrak met het brallerige ‘Fat Lip’ weinig over. In de huidige bezetting is een volwassen band te horen. De zang is overtuigender, tekstueel heeft de groep ook meer te vertellen en ook de composities zijn sterker. Nieuwe zieltjes gaan deze Canadezen niet winnen met ‘Order In Decline’, maar hun fanbase zal smullen van deze degelijke, goed gemaakte schijf vol rockliedjes met een poppunksausje. Soms is dat gewoon voldoende.
Recensent: Frank van de Ven
Crown The Empire – Sudden Sky (56)
Het ‘probleem’ met bands als Crown The Empire is dat ze dankzij de verzorgde studioproductie goed in het gehoor liggen, maar daardoor tegelijkertijd zo verdomd anoniem zijn. ‘Sudden Sky’ is metalcore by the numbers en ontbeert een visie en een eigen smoel. Deze plaat heb je onder een andere titel al een miljoen keer – in een betere uitvoering – gehoord. Crown The Empire is niet zozeer een band, maar een product. De muziek voelt niet oprecht, maar als een marketingtruc. Gevoelige zang, een goed geplaatste breakdown en een quasi-emotionele perstekst waarin staat hoe ‘belangrijk deze release voor de band is’: check, check en dubbelcheck! Echt slecht is dit album niet, maar fans van het genre hebben helaas geen enkele reden om deze schijf te checken.
Recensent: Frank van de Ven
Northlane – Alien (81)
Het Australische Northlane timmert hard aan de weg en is erg productief. De band maakt nu-metalcore waarin staccato riffs, een dreigende sfeer en pakkende hooks. Slipknot is hoorbaar een inspiratiebron voor deze Aussies. ‘Alien’ bevat catchy tracks, maar dat is geen garantie voor een gemakkelijk album. Deze schijf is naargeestig en deze band schuwt zware onderwerpen niet. Tekstueel gezien is dit dan ook een sombere aangelegenheid. ‘Alien’ is een indrukwekkende plaat die paar na een paar luisterbeurten zijn geheimen prijs geeft.
Recensent: Frank van de Ven
Acres – Lonely World (71)
Het Britse Acres mag zich met frontman Ben Lumber in zijn handjes knijpen. Deze beste man tilt zijn post-hardcore band uit de middenmoot met zijn geweldige stem. ‘Lonely World’ bevat weinig memorabele composities, maar dat gemis wordt gecompenseerd door de warme en bevlogen vocalen van Lumber. De zang komt vanuit de tenen en is passioneel. Dikke kans dat een major label deze gast een dik contract als singer/songwriter aanbiedt. Lumber verdient het.
Recensent: Frank van de Ven
Meg & Dia – Happysad (82)
Meg & Dia is een popgroep die uit twee gelijknamige zussen bestaat. Na een hiatus is het duo weer bij elkaar gekomen om een nieuw album te maken. Gelukkig maar, want van zomerse deuntjes zoals die op ‘Happysad’ te horen zijn kun je nooit genoeg krijgen. Deze laidback synthpop met een rockrandje ligt goed in het gehoor, wordt fraai gezongen en geeft je een vrolijk gevoel. Als je Chvrches te elektronisch vindt, is Meg & Dia echt wat voor jou. De zussen zijn namelijk net iets meer gitaar georiënteerd. Deze vijfde langspeler geldt als een fijne comeback.
Recensent: Frank van de Ven