Thirty Seconds to Mars komt niet tot z’n recht op City Sounds

Onder de noemer City Sounds organiseert Friendly Fire dit jaar voor het eerst een reeks concerten op het terrein van de Amsterdamse NDSM-werf. Na popidool Jessie J en singer-songwriter James Bay is het de beurt aan de Amerikaanse rockband Thirty Seconds to Mars om de concertreeks tot een geslaagd einde te brengen.

Gewild

Thirty Seconds to Mars, opgericht door en bestaande uit broers Jared en Shannon Leto, bracht onlangs hun vijfde album America uit. Zowel kritisch als commercieel was dat geen enorm succes, wellicht doordat de band poppier dan ooit klinkt. Toch blijft de band een gewilde liveact, getuige de pakweg 3000 fans die op dit concert zijn afgekomen. Die mogen even wachten, want de band begint pas tegen kwart over negen, bijna een uur na de in eerste instantie gecommuniceerde tijd.

Echelon

Met een bombastisch ‘Monolith’ en ‘Up in the Air’ opent Thirty Seconds to Mars hun set. Het eerste vuurwerk is een feit, de eerste sitdown ook, en een in een glitterpakje met lange blauwe jas gehulde Jared dwingt het publiek om te blijven springen. Op het veld zijn veel Mars-shirtjes te vinden, en veel fans hebben ook een vlag meegenomen. De Echelon, zoals de fanbase van Thirty Seconds to Mars zichzelf noemt, is goed vertegenwoordigd. Ook hun keeltjes zijn goed geschraapt, blijkt als Jared tijdens ‘Kings & Queens’ vraagt om vocale bijval.

Microfoon

Jareds eigen microfoon staat redelijk zacht afgesteld. Hij komt nauwelijks boven drummende broer Shannon uit. Hij kreeg in de loop van de jaren bovendien de reputatie nogal weinig zelf te zingen. Dat was vroeger vooral te wijten aan het feit dat hij gitaar speelde en wegliep van zijn microfoonstandaard. Vanavond neemt hij zelden de gitaarpartijen voor zijn rekening, en toch vallen er regelmatig willekeurige stiltes. Aan de stem van Leto ligt het niet, die klinkt vanavond wat doorleefd maar wel zuiver.

Crazy

De vocale tekortkomingen probeert hij goed te maken met charmante praatjes en veel, héél veel publieksinteractie. Hij spreekt zijn bewondering uit voor de Nederlandse overheid, verwijzend naar ons zorgsysteem en het feit dat we hier best wel sane zijn (al moeten we vanavond wel een beetje crazy doen). Het sluit goed aan op het thema van America, waarop de band zich kritisch uit over hun thuisland. Een boodschap die grotendeels ondergesneeuwd raakte doordat de band muzikaal een radicaal andere richting op ging. Het is tevens het laatste album dat nog werd opgenomen met gitarist Tomo Miličević, die kort na de release om nog onverklaarde redenen vertrok.

Niemendalletjes

Het middenstuk van dit concert is gevuld met niemendalletjes. Die laatste twee platen hebben toch echt niet zoveel indruk gemaakt, en de bijna dubstepachtige electropop doet lijken alsof er een totaal andere band op de planken staat. Om het publiek toch te entertainen worden er ballonnen en opblaasfiguren het publiek ingegooid. Al is het maar om af te leiden van het gebrek aan muzikale hoogstandjes. En vooruit, de band gooit er bij elk nummer nog even een ellenlange intro voorzien van vele oh’s en ah’s bij, om vervolgens het daadwerkelijke liedje maar half te spelen.

Verrassing

Wel een leuke verrassing: Shannon Leto blijkt ook te kunnen zingen. Hij zingt het intieme, akoestische ‘Remedy’. De drummer staat er wat ongemakkelijk bij, maar hoewel hij niet zo’n showman is als Jared, blijkt hij stiekem misschien wel over een betere stem te beschikken. Met de terugkomst van Jared keert ook de bombast terug, maar gelukkig wel met een paar 30STM-classics. ‘The Kill’ is het enige nummer dat de band nog speelt van het tweede (en volgens velen nog steeds het beste) album A Beautiful Lie. De titeltrack en de sterke singles ‘Attack’ en ‘From Yesterday’ blijven achterwege. Lange tijd werd ‘The Kill’ alleen nog akoestisch gespeeld, maar nu met volle band klinkt dit emo anthem vele malen grootser en meeslepender.

Zonde

Thirty Seconds to Mars begint langzaamaan toch een beetje een gimmick te worden. De flauwe grapjes, de lange intermezzo’s, de showattributen en de outfit van Jared Leto blijven achteraf beter in het geheugen zitten dan de muziek die er is gespeeld. En dat is best zonde, want het talent en de creatieve visie is er nog steeds, alleen kan dat op deze manier niet tot z’n recht komen.

Bekijk ook ons fotoverslag op onze Facebookpagina! Fotograaf: Bram Geurts