Counter Culture shorts nummer #86 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze zesentachtigste editie van shorts vind je zeven mooie microreviews van de nieuwe albums van The Early November, Lizzy Farrall, Wall Of Palemhor, Tonight We Stand, Ocean Grove, Violent Soho en Werewolves.

The Early November – Lilac (97)
Vorig jaar verscheen in redelijke anonimiteit ‘Lilac’ van The Early November. Onbekend maakt onbemind en dat is in dit geval doodzonde! Dit plaatwerk verdient namelijk beter. Het gaat hier om het vijfde studioalbum van deze emo band. Tussen voorganger ‘Imblue’ en deze schijf zit vier jaar. Er is in die tijd veel gebeurd. ‘Lilac’ is een heel andere plaat dan eerdere werken van deze band. Op dit vijfde wapenfeit kiest de groep rond voorman Ace Enders voor een meer avontuurlijke koers en dat heeft geresulteerd in een spannende en dynamische popplaat. Wat deze schijf zo genietbaar maakt, is dat de liedjes ontzettend gevarieerd zijn. Ingetogen popliedjes staan naast opbeurende rock anthems en vormen gezamenlijk een overtuigend geheel. Enders’ fraaie zang en introspectieve teksten leveren kippenvel op. Dit album overstijgt het emo genre en is interessant voor een breed publiek.

Recensent: Frank van de Ven

Lizzy Farrall – Bruise (83)
De Britse Lizzy Farrall werkt hard aan haar carrière en dat heeft in twee toffe EP’s geresulteerd die verschillende kanten van deze singer-songwriter lieten horen. Haar eerste worp klonk rauw en emotioneel, terwijl de tweede EP een meer gepolijst geluid liet horen. Op ‘Bruise’ gaat Farrall verder waar ze op ‘Barbados’ was gebleven. Dit studioalbum bestaat uit vlotte popnummers met een indierockrandje. Farrall heeft echt wat te vertellen en profileert zich nergens als sexy stoeipoes die muziek op basis van de albumcover verkoopt (Hallo Britney!). ‘Bruise’ is een openhartig inkijkje in het leven van een gevoelige, jonge vrouw die een hoop ellende heeft meegemaakt.

Recensent: Frank van de Ven

Wall Of Palemhor – Dramacore (91)
Het Italiaanse Wall Of Palemhor schept bepaalde verwachtingen met de titel van hun debuut. Op basis van de album benaming verwacht je aanstellerige post-hardcore met gilletjes en hysterische zang. Het tegendeel is waar. ‘Dramacore’ is een eclectische en verdomd fijne metalschijf geworden. Deze Italianen combineren het venijn van Pantera met de manie van Slipknot en de melodie van Nightrage. Diversiteit is het sleutelwoord hier. Aan clean vocals doen deze gasten niet, zodat Wall Of Palemhor altijd boos klinkt. Wat deze plaat zo gaaf maakt, is de creativiteit ervan. Doordat de muziek verschillende genres combineert, blijft het een verrassing welke kant een track opgaat. Als je bijvoorbeeld de geijkte breakdown verwacht, slaat deze band ineens een heel andere richting in.

Recensent: Frank van de Ven

Tonight We Stand – New World Disorder (93)
Terwijl het coronavirus Italië in lockdown houdt, zorgt de lokale metal community voor een heuse uitbraak. Na Wall Of Palemhor is Tonight We Stand de tweede Italiaanse band die indruk maakt met een lekkere bak gitaarherrie. ‘New World Disorder’ is een zelfverzekerd debuut dat fans van melodische death metal en metalcore zeker zal smaken. Vette riffs, dikke breakdowns en flitsend gitaarwerk slepen je zo de crisis door. De clean vocals klinken ietwat theatraal, maar in dit geval geven ze de apocalyptische klanken net dat beetje extra. Deze filmische aanpak werkt. ‘New World Order’ heeft dankzij de inzet van synthesizers en lang uitgesponnen gitaarsolo’s wel wat weg van de soundtrack van een Italiaanse zombiefilm. Erg fijne kennismaking met deze band.

Recensent: Frank van de Ven

Ocean Grove – Flip Phone Fantasy (86)
Bestaat zoiets als moderne nu-metal? Ocean Grove brengt post-hardcore, turn tables, raprock en diepe bastonen samen en serveert deze cocktail vol vertrouwen. Die aanpak werkt, want ondanks de vele vertrouwde elementen klinkt ‘Flip Phone Fantasy’ toch fris. Wat deze band zo genietbaar maakt, is de duistere ondertoon. Ocean Grove klinkt gejaagd en rauw. Alsof de duivel hen op de hielen zit. Deze bezetenheid – of intensiteit – maakt deze schijf zo de moeite waard. Ondanks de sombere, dreigende sfeer wordt de melodie nooit uit het oog verloren. Liefhebbers van gewaagde en geloogde (nu-)metalcore weten wat hen te doen staat. Check deze plaat!

Recensent: Frank van de Ven

Violent Soho – Everything Is A-OK (64)
Indierock meets poppunk met verveelde zang. Soms roept het album herinneringen op aan Weezer’s magnum opus ‘Pinkerton’. Ook het debuut – ‘Robbers & Cowards’ dus – van het ooit zo geniale Cold War Kids schiet als referentiekader te binnen. Violent Soho weet de aandacht helaas minder lang vast te houden wegens de beperkte zang. Deze schijf is leuk om een keer te luisteren, maar helaas niet meer dan dat.

Recensent: Frank van de Ven

Werewolves – The Dead Are Screaming (75)
Zin in nieuw meubilair en een frisse parketvloer, maar geen zin in de sloopwerkzaamheden? Tip: zet het debuut van Werewolves op en deze verbouwing is in no time gefikst. ‘The Dead Are Screaming’ is een brute schijf waar onderbuikriffs, woeste schreeuwzang en een bezeten drummer de aandacht opeisen. Deze formatie gaat er met gestrekt been in en wil walls of death, circle pits en stagedivers zien. In de huiskamer zal dat resulteren in een vervroegde verbouwing. Lomp, rauw en snoeihard: compromisloze metal volgens het boekje.

Recensent: Frank van de Ven