Counter Culture shorts nummer #93 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze drieënnegentigste editie van shorts vind je zeven mooie microreviews van de nieuwe albums van Fixation, Fight The Fight, Navian, State Champs, White Dog, American Hi-Fi en Year Of The Knife.
Fixation – Global Suicide (81)
Het Noorse Fixation is een bijzondere band. Deze gasten combineren het dreigende van Mastodon met de emo-allure waar 30 Seconds To Mars mee groot werd. Het geheel wordt afgeblust met een arenarocksausje waar bands als Foo Fighters patent op lijken te hebben. ‘Global Suicide’ is dan ook een toffe EP. Benieuwd waar deze mannen mee op de proppen komen als er een studioalbum gemaakt moet worden!
Recensent: Frank van de Ven
Fight The Fight – Deliverance (78)
Het water uit Noorwegen bevat sporen van het rockvirus, want naast het eerder besproken Fixation maakt ook Fight The Fight pakkende gitaarherrie. ‘Deliverance’ bestaat uit oldschool rock in een metalen jasje. Dit geheel is voorzien van sleazy accenten wat voor een scherp randje zorgt. Het stemgeluid van frontman Lars Vegas (geniale naam trouwens) heeft wel weg van Anthony Kiedis van de Red Hot Chili Peppers in zijn jonge jaren. Daarnaast beschikt deze voorman ook over een goede grunt wat voor een dynamisch geheel zorgt. Deze schijf is spannend en grillig, omdat deze band alle kanten op durft te gaan en zich niet vastpint op een bepaalde stijl.
Recensent: Frank van de Ven
Navian – Rest (71)
‘Rest’ is een EP vol instrumentale tracks. Navian maakt atmosferische rock in de lijn van Animals As Leaders. Dat levert weliswaar smaakvolle gitaarpartijen, spetterend drumwerk en dynamische composities op, maar Navian slaagt er niet in om wat nieuws neer te zetten. Het eerder genoemde Animals as Leaders slaagde daar wel in. Niet slecht, maar ook niet echt noemenswaardig.
Recensent: Frank van de Ven
State Champs – Unplugged EP (61)
Als er iets treurig is, dan zijn het wel rockbands die hun nadagen in theaters willen slijten. Optreden voor koffiedrinkend, zittend publiek is zo ontzettend niet-rock & roll dat het schrijnend wordt. Nu is het niet zo dat State Champs de theaterzalen instapt, maar het uitbrengen akoestische platen is alvast de eerste stap richting verval. Deze Amerikanen grossieren normaliter in catchy poppunk die vol bravoure wordt gebracht. Hoewel de passionele zang naar boyband-materiaal neigt, vergoedt het snelle gitaarwerk veel. In uitgeklede versie verzandt State Champs in een gezapig jongensgroepje dat de nadruk op articulatie legt en waarvan de leden opzichtig hengelen naar de titel van ideale schoonzonen. Alsof alle energie eruit is gezogen. Nooit meer doen hoor! Kom op, plug die gitaren weer in en gooi al je frustratie in nummers van drie minuten. Dit kampvuurgetokkel is ronduit saai.
Recensent: Frank van de Ven
White Dog – White Dog (79)
Zin in ouderwetsche bluesrock met een Southern rock vibe? Is het antwoord ja dan is White Dog je ding. Deze band roept herinneringen op aan bands als Alice Cooper en Black Crowes. Soms waart ook de geest van wijlen Ronnie James Dio rond in de muziek van deze groep. White Dog had zo uit de seventies kunnen komen en dat is een groot compliment. De tracks zitten goed in elkaar, maar de band mist nog een eigen identiteit. Welke artiesten van invloed waren op het bandgeluid zijn overduidelijk, maar deze gasten missen nog een eigen stempel. Neemt niet weg dat dit een zeer genietbare release is.
Recensent: Frank van de Ven
American Hi-Fi – Anywhere Else But Here EP (73)
Terwijl State Champs op de akoestische tour gaat en daarmee hun poppunkroots verloochent, heeft American Hi-Fi besloten om de gitaar maar weer in te pluggen. Na hun rampzalig saaie titelloze akoestische avontuurtje uit 2016 besloot het gezelschap om weer eens lekker te rocken. Hallelujah! Deze EP is een alleraardigst tussendoortje geworden waarop American Hi-Fi oude krakers in een poppunkjasje steekt (lees: het tempo opvoert en de gitaren prominenter in de mix gooit). De mannen bewerkten op respectvolle wijze tracks van Elvis Costello, Madness en Joe Jackson. Of de fans van deze groep weten wie deze artiesten zijn, is de vraag maar het heeft een leuk plaatje opgeleverd.
Recensent: Frank van de Ven
Year of The Knife – Internal Incarceration (75)
Woede, agressie en frustratie verpakt in woorden die vol venijn worden uitgespuugd en omlijst worden door gierende gitaren. Voorgaande zin geeft aan wat voor vlees je in de kuip hebt als ‘Internal Incarceration’ van Year Of The Knife uit de speakers schalt. Deze plaat voelt als een vuistslag in je maag. Snoeihard, lomp en zo subtiel als een sloopkogel. Hardcore zoals hardcore bedoeld is. Prima genreplaat! Met iets meer variatie in tempo en zangstijl had dit album echter meer impact gemaakt.
Recensent: Frank van de Ven