Het Zweedse In Flames mag je gerust een instituut noemen. Deze gasten stonden aan de basis van de zogenaamde Gothenburg metal. Het gaat hier om melodische deathmetal waarin duistere teksten gecombineerd worden met galopperende riffs en pakkende refreintjes. In Flames wist op een bijzondere manier de donkere thematiek van deathmetal te combineren met flitsend gitaarwerk dat een euforisch gevoel opriep. Op hun vijfde studio-album perfectioneerden de Scandinaviërs hun formule. ‘Clayman’ geldt als blauwdruk van het genre en blaast dit jaar 25 kaarsjes uit. Reden voor een feestje!
Voor het partijtje van In Flames is iedereen uitgenodigd. De band trakteert zijn gasten op een heruitgave van het kwart eeuw oude meesterwerk. Voor wie deze plaat nog niet kent: stop met lezen en schaf ‘m aan. Nu! Dit is een album waar geen enkele metalhead met een voorliefde voor flitsend en pakkend gitaarwerk omheen kan. Wat deze schijf zo fijn maakt, is dat de muziek nog net zo fris en energiek klinkt als 25 jaar geleden. De band verliest nooit zijn momentum en dat resulteert in een plaat die geen moment verveelt. Frontman Anders Fridén klinkt bevlogen en gretig. Je hoort een stel jonge honden op de toppen van hun kunnen.
Maar wat maakt deze heruitgave dan de moeite waard voor mensen die het origineel al in de kast hebben staan? Deze vraag is sterk afhankelijk van je liefde voor deze dwarse band. In Flames bestaat namelijk uit een groep muzikanten die hun eigen koers kiest en zich niet bekommert om het verwachtingspatroon van hun fans. De laatste jaren schurkt de band steeds meer naar stadionrock en metalcore toe en dat resulteerde in een tweedeling onder de fans. Oude fans vinden dat deze gasten zichzelf in de uitverkoop hebben gegooid en voor de commercie zijn gezwicht, terwijl nieuwkomers juist onder de indruk zijn van het bandgeluid dat bestaat uit oldschool melodeath en metalcore. Ook over het veelvuldige gebruik van Fridén’s clean vocals (die erg veel op het stemgeluid van Jonathan Davis van Korn lijken) lopen de meningen uiteen. Wat deze informatie te maken heeft met de heruitgave? Veel, zo niet alles.
Voor de re-release van ‘Clayman’ nam In Flames vier tracks opnieuw op. Het gaat hier om ‘Only for the Weak’, ‘Bullet Ride’, ‘Pinball Map’ en de titeltrack. Producer Howard Benson nam de tracks onder handen wat voor een helder geluid heeft gezorgd. Wat opvalt is dat de nieuwe versies minder krachtig klinken en ‘punch’ lijken te missen. Het gevaar van het bewerken van oude nummers is dat er een hoop nostalgie bij komt kijken. Fans van het eerste uur zullen niet zitten te wachten op deze moderne metalcore-esque interpretaties van oude krakers. Niet omdat de nieuwe versies slecht zijn (dat zijn ze allerminst), maar omdat er bepaalde emoties bij de originele tracks horen. Gevoelens die de heruitgaven (nog) niet losmaken.
Fans die de band nog niet zo lang kennen, zullen er blij worden van deze heruitgave. Zo liggen de herwerkingen qua sound dichterbij het meest recente werk van de band. Als In Flames in de toekomst weer gaat touren, passen deze herbewerkingen perfect in de setlist, omdat ze zo van ‘I, The Mask’ of ‘Battles’ lijken af te komen. De kans is groot dat de band zelf liever deze tracks speelt – omdat ze nieuw zijn – en daardoor fans van het eerste uur definitief afstoot (omdat ze voor de klassiekers kwamen). Dit is slechts speculatie. Het siert de bandleden dat ze ervoor gekozen hebben om de fans wat extra’s te geven in de vorm van nieuwe weergaves van oude tracks. Je kunt In Flames eigenlijk als de George Lucas van de scene beschouwen. Net als de bebaarde cineast en het genie achter ‘Star Wars’ vinden deze Zweden het nodig om aan hun meesterwerken te sleutelen. Al die toevoegingen maken het eindproduct niet per definitie beter, maar zo wordt wel een geheel nieuwe generatie met deze standaardwerken in contact gebracht. Dat is ook wat waard!