Counter Culture shorts nummer #100 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze honderdste editie van shorts vind je elf mooie microreviews van de nieuwe albums van Normandie, Morrissey, Icon For Hire, Jetty Bones, Wolf King, Summoning The Lich, Hvalross, Tribulation, Frank Iero And The Future Violents, Seth Borsellini en The Pretty Reckless.


Normandie – Dark & Beautiful Secrets (77)
Het Zweedse Normandie maakt pakkende poprock met een duister sausje. Daar zorgt een flinke dosis distortion voor. De vocalen van frontman Philip Strand doen aan het stemgeluid van ‘onze’ Duncan Laurence denken, maar dan minder bombastisch.

Recensent: Frank van de Ven

Morrissey – I Am Not a Dog on a Chain (96)
Een cultheld mag je Morrissey gerust noemen. De dwarse Brit maakte furore als voorman van The Smiths waar hij met veel drama vertrok, waarna de band uit elkaar viel. Na zijn turbulente vertrek slaagde hij erin om als soloartiest nog jarenlang relevant te blijven. De laatste jaren belandde hij steeds meer in de vergetelheid en teerde hij op oud materiaal. Na een roerige periode – ruzie met de Britse pers en een gevecht met kanker – is Moz (zoals hij liefkozend genoemd wordt door zijn fans) terug met zijn dertiende soloalbum. Op deze schijf flirt de oude meester met elektronische elementen en nam hij een duet op met Thelma Houston. Deze kleine experimenten zorgen ervoor dat ‘I Am Not a Dog on a Chain’ gedurende de hele speelduur fris klinkt. De inmiddels 61-jarige crooner is erin geslaagd wederom een heerlijk bombastische plaat op te nemen waarin zijn scherpe teksten vol zelfbeklag en sarcasme de aandacht opeisen. Ook op muzikaal en vocaal vlak valt er een hoop te genieten, want Moz weet waar een ambachtelijk popliedje aan moet voldoen. Oldschool emo is terug!

Recensent: Frank van de Ven

Icon For Hire – Amorphous (76)
Zonder veel media-aandacht of airplay is Icon For Hire erin geslaagd om een heuse cultstatus te genereren. Ook zonder groots platenlabel kun je dus succes hebben. De populariteit van deze band is gemakkelijk te verklaren op visueel en vocaal vlak. Zo is zangeres Ariel Bloomer een echte blikvanger en valt ook haar stemgeluid op. Haar vocalen kun je het best omschrijven als een kruising van het stemgeluid van Nina Hagen en Hayley Willams. Yep, een bijzondere combinatie. ‘Amorphous’ is dan ook een eclectische plaat waarin EDM en poprock samenkomen. Ideaal de iPod-shuffle generatie die naar meerdere genres tegelijkertijd wil luisteren.

Recensent: Frank van de Ven

Jetty Bones – Push Back (81)
De Amerikaanse Jetty Bones klinkt als het jongere zusje van Anneke van Giersbergen. ‘Push Back’ is een tof debuut waarop poprock met een vleugje country te horen is. Bones’ vocalen klinken niet zo etherisch als het stemgeluid van Van Giersbergen, maar beschikken wel over diezelfde engelachtige schoonheid. Meer van dit graag!

Recensent: Frank van de Ven

Wolf King – The Path Of Wrath (80)
Rijmen op maat: als Wolfking het kan, dan kan Counterculture het ook! ‘The Path Of Wrath’ van Wolfking is voor fans van smerige deathmetal een aanbeveling. Tracks als ‘Holy Serpent’ en ‘Messenger Of Death’ zorgen voor lekker gore gitaarpret. Dat genrefans zullen genieten van deze schijf staat buiten kijf.

Recensent: Frank van de Ven

Summoning The Lich – United In Light (83)
Hoewel de albumtitel ‘United In Light’ hint naar een zonnig plaatje blijkt dit in de praktijk niet zo te zijn. Summoning The Lich maakt lompe deathmetal met hardcore invloeden. Ook doom metal is van invloed op het bandgeluid. De vocalen bestaan uit black metalesque gekrijs en norse schreeuwzang. Dit een intens album noemen is een understatement. Zelfverzekerd, krachtig en explosief: precies zoals metal hoort te zijn.

Recensent: Frank van de Ven

Hvalross – Cold Dark Rain (75)
Het Noord-Brabantse Hvalross debuteert met ‘Cold Dark Rain’ en dat doet deze band goed! Deze gasten maken sferische hardrock in de lijn van Disturbed, maar dan minder gepolijst. Er is veel ruimte voor gitaarsolo’s en proggy elementen. Dit visitekaartje smaakt absoluut naar meer.

Recensent: Frank van de Ven

Tribulation – Where The Gloom Becomes Sound (79)
Tribulation heeft de soundtrack gemaakt voor een nachtelijke wandeling door verlaten begraafplaatsen. Terwijl er overal om je heen onheilspellende geluiden te horen zijn en de geur van de dood constant om je heen hangt, ben je je constant bewust van je sterfelijkheid. ‘Where The Gloom Becomes Sound’ is een naargeestig doom metal album dat een beklemmende sfeer oproept. Toch is dit geen depressieve plaat, omdat deze Zweden voldoende melodie in hun muziek injecteren.

Recensent: Frank van de Ven

Frank Iero And The Future Violents – Heaven Is A Place, This Is A Place (63)
Frank Iero werd beroemd dankzij zijn gitaarspel in My Chemical Romance. Nu de iconische emoband platligt, is er ruimte voor een solocarrière. Onder zijn eigen naam hoopt Iero oude en nieuwe fans te plezieren met garagerock met een punksausje. Deze EP is een zoethoudertje totdat een nieuw studioalbum het levenslicht ziet. ‘Heaven Is A Place, This Is A Place’ is geen slechte plaat, maar wel een middelmatige. Iero’s (klaag)zang is nogal aanstellerig en zwak, de composities zijn niet erg bijzonder en de tracks blijven niet hangen (op een aardige cover van R.E.M.’s ‘Losing My Religion’ na). De vraag die blijft hangen, is of deze plaat op net zoveel persaandacht kon rekenen als er geen lijntje met My Chemical Romance was…

Recensent: Frank van de Ven

Seth Borsellini – Moodness (79)
Nu Marilyn Manson’s carrière ten dode is opgeschreven, staan er tig artiesten klaar om in de voetsporen van de gevallen shockrocker te treden. De Italiaanse Seth Borsellini is een goede kandidaat om het stokje over te nemen. ‘Moodness’ klinkt als de volwassen Manson die zich wil bewijzen als muzikant en niet als staatsvijand van de goede smaak. Verwacht door David Bowie geïnspireerde rock met een vleugje industrial metal.

Recensent: Frank van de Ven

The Pretty Reckless – Death By Rock And Roll (86)
De naam Taylor Momsen werd bekend dankzij haar bijdrage aan een tienerserie. Toen de actrice vervolgens een carrière als rockzangeres bleek te ambiëren, was dat dodelijk voor haar geloofwaardigheid. Zingende acteurs floppen toch allemaal? Momsen joeg haar dromen na en na jarenlang keihard buffelen, heeft haar band The Pretty Reckless dan eindelijk de gewenste erkenning gekregen. Terecht, want Momsen is een begenadigd zangeres en bewijst dat opnieuw op haar vierde studioalbum. Wat ‘Death By Rock And Roll’ zo genietbaar maakt, is de vintage feel van deze schijf. Dit album klinkt als een vergeten hardrockplaat uit begin jaren 80. Iets dat Heart had kunnen maken. Een meer moderne invloed is Halestorm. Geen slecht vergelijkingsmateriaal toch? Momsen’s band kan echter prima op eigen benen staan. Geweldige plaat!

Recensent: Frank van de Ven