Counter Culture shorts nummer #101 alweer. Geen zin om complete albumreviews met hele lange lappen tekst te lezen? Dan hebben wij de shorts voor je. In deze honderdeneenste editie van shorts vind je twaalf mooie microreviews van de nieuwe albums van Papa Roach, Wheel, The Spill Canvas, Witherfall, Slowly Slowly, Carpool Tunnel, Tigers Jaw, Sanguisugabogg, The Juliana Theory, Stepson, A River Crossing en Erra.

Papa Roach – Greatest Hits Vol. 2 The Better Noise Years (-)
Ooit begon Papa Roach als nu-metalband waar een dikke rol voor raprock was weggelegd, vervolgens flirte de groep met arenarock Sanguisugabogg en nu zijn de Amerikanen in de weer met EDM. Het siert deze gasten dat ze met de tijd willen meegaan en nieuwe dingen uitproberen. Al had deze tenenkrommende samenwerking met een YouTube-ster niet gehoeven. Afijn, ‘Greatest Hits Vol. 2 The Better Noise Years’ is het tweede carrièreoverzicht van Papa Roach. Deze compilatie laat een band horen die zich aan de tijdsgeest aanpast zonder hun onmiskenbare geluid te verliezen. De meerwaarde van deze verzamelaar zit ‘m voor fans in een duet met Danny Worsnop van Asking Alexandria (in een overbodige herbewerking van ‘Broken As Me’), een paar suffe house-remixen en een zwik krachtige live-opnames van oude krakers. Of dat genoeg is om deze compilatie aan te schaffen is aan jou. Voor nieuwkomers is deze schijf een mooi inkijkje in de loopbaan van deze eclectische groep.

Recensent: Frank van de Ven

Wheel – Resident Human (86)
Vind je Tool te moeilijk en Karnivool te frivool? Wheel past precies tussen deze bands in en zet met ‘Resident Human’ een sferische progrockplaat neer. Deze Finse formatie heeft een melancholisch geluid waarin de breekbare vocalen opvallen. Soms roept Wheel herinneringen op aan het latere werk van Opeth. Geen verkeerde referentiekaders toch? Wat ‘Resident Human’ bijzonder maakt is de lichte poptoets. Ondanks de complexe songstructuren blijven de nummers plakken. Liefhebbers van eerdere genoemde bands moeten deze plaat maar eens een kans geven.

Recensent: Frank van de Ven

The Spill Canvas – Conduit (73)
The Spill Canvas is een vergeten emoband. Deze formatie is – in tegenstelling tot generatiegenoten Fall Out Boy en The Plain White T’s – nooit internationaal doorgebroken. Na jaren van stilte is de groep weer terug aan het front met ‘Conduit’. The Spill Canvas heeft een ontspannen poprockplaat gemaakt die het goed zal doen als achtergrondmuziek op feestjes of tijdens lange autoritten. Helaas staan er geen oorwurmen op dit album. Hoewel de zang niet slecht is, is deze wel vrij dun en gaat frontman Nick Thomas nooit voluit. Wat rest is een aardige zomerplaat waar meer ingezeten had.

Recensent: Frank van de Ven

Witherfall- Curse Of Autumn (81)
Wat opvalt aan ‘Curse Of Autumn’ is de filmische sfeer. Deze plaat klinkt van begin tot eind meeslepend en groots. Een band als Queensrÿche heeft zeker als inspiratiebron gediend. Witherfall maakte een episch album waar melodeath en progmetal hand in hand gaan. De epische, gedragen zang geeft deze plaat een bombastisch karakter. Als Hollywood een soundtrack voor de apocalyps moest maken dan klinkt het vast als deze plaat!

Recensent: Frank van de Ven

Slowly Slowy – Race Car Blues (84)
Altijd fijn als iemand jouw goedbedoelde advies ter harte neemt. Neem nu Slowly Slowly dat in 2018 ‘St Leonards’ uitbracht. Er viel instrumentaal gezien weinig aan te merken op de plaat, maar op vocaal vlak viel er wel het een en ander te winnen. “Als deze gasten de volgende keer iets meer aandacht aan de zang besteden (tip: neem wat lessen en durf meer met je stem te experimenteren), gaat Slowly Slowly heel groot worden”, was het devies. Nou, er is duidelijk naar Counter Culture geluisterd! ‘Race Car Blues’ laat een herboren band horen. De zang klinkt minder aanstellerig en het portie melodrama is flink ingedamd. De liedjes zijn volwassener en meer gebalanceerd. Deze veranderingen resulteerden in een fijne emorockplaat. Goed gedaan.

Recensent: Frank van de Ven

Carpool Tunnel – Bloom (77)
Het is akelig hoe erg frontman Ben Koppenjan van Carpool Tunnel klinkt als wijlen Phil Lynott van Thin Lizzy! De warme, soulvolle vocalen trekken de indierock met garage feel naar een hoger niveau. ‘Bloom’ is een energieke plaat met een melancholische sfeer. Tegelijkertijd heeft dit album ook iets zomers. Bijzonder fijne release.

Recensent: Frank van de Ven

Tigers Jaw – I Won’t Care How You Remember Me (86)
Er is een emo-revival gaande. Tigers Jaw zwemt in dezelfde vijver als Petal en Mundy’s Bay. Wat Tigers Jaw onderscheidt van de concurrentie is dat deze groep over twee vocalisten beschikt: een zanger en zangeres. Doordat de microfoon gedeeld wordt, ontstaat een gevarieerd geluid. ‘I Won’t Care How You Remember Me’ is een spannende en frisse plaat die fans van het genre zeker zal bekoren.

Recensent: Frank van de Ven

Sanguisugabogg – Tortured Whole (75)
De titel van dit wapenfeit geeft al prijs wat er op het menu staat: een vettige schotel deathmetal gegarneerd met een toefje doom en een dikke saus nu-metal. De chefkoks van Sanguisugabogg (catchy naam die vast voor hilariteit zorgt bij de lokale platenboer) serveren een maaltijd die op het eerste gehoor zwaar op de maag valt. Gorgelvocalen vanuit de onderbuik, gortdroge drumsalvo’s en een donkere sfeer: check, check en dubbelcheck! ‘Tortured Whole’ is echter een plaat met een knipoog en als dat kwartje valt, smaakt dit gerecht naar meer.

Recensent: Frank van de Ven

The Juliana Theory – A Dream Away (86)
Het Amerikaanse The Juliana Theory stond aan de basis van de emohype waardoor bands als My Chemical Romance en Fall Out Boy wereldsterren werden. Die status bereikte The Juliana Theory nooit. Na een radiostilte van jaren is de band terug met de EP ‘A Dream Away’. Op deze plaat staan herbewerkingen van oude singles. Bekende krakers zijn in een nieuw jasje gestoken en verschillen duidelijk van het origineel. Zo is emopopliedje ‘Into The Dark’ getransformeerd in een filmische folksong met gothrockinvloeden. Oerlid Brett Detar’s zang klinkt lager en mistroostiger waardoor de sfeer compleet omslaat. Ook het poppy ‘If I Told You This Was Killing Me’ is flink aangepakt en klinkt anno 2021 als een sferische tranentrekker. Het werkt. Laat een album met vers materiaal maar komen!

Recensent: Frank van de Ven

Stepson – Help Me, Help You (31)
Je moet van goeden huize komen om een band als AFI na te doen. Stepson durft het aan om de zang van Davey Havok te imiteren en komt daar niet mee weg. De vocalen klinken aanstellerig en gekunsteld. Nu is Havok zelf niet vies van wat theatraal melodrama, maar zijn bandleden houden hem in bedwang zodat hij er (net) niet in doorslaat. Stepson is niet zo’n band en laat frontman Brock Alan Conry volledig losgaan. Dit debuut mist focus en vervalt in een stuurloos allegaartje van stijlen. Gothrock, emocore, screamo en elektronica worden in een blender gepleurd en samengebracht in een viezig brouwsel dat je het liefst in de vuilbak smijt. Help!

Recensent: Frank van de Ven

A River Crossing – Forsaken (50)
Ben je verslaafd aan djent en kun je niet zonder je dagelijkse dosis progmetal? Dan is A River Crossing je nieuwe shot. Het zal je geen roes geven zoals genrepioniers als Textures dat konden. ‘Forsaken’ is – kort gezegd – een sterk verdunde versie van het goede spul. Het levert een lichte buzz op, maar echt vlammen doet het nooit. Op den duur ontaardt dit album in een snoozefest. A River Crossing is nogal doorsnee en voor genrefans geen enkel moment spannend of verrassend.

Recensent: Frank van de Ven

Erra – Erra (65)
Thirty Seconds to Mars meets Texas In July: dat is Erra. Deze band maakt generieke metalcore met een emosausje. Als eerder genoemde bands je aanspreken, dan is ‘Erra’ wel wat voor jou.

Recensent: Frank van de Ven